Ezechiël 12:1-9

1 Verder geschiedde des HEEREN woord tot mij, zeggende:

2 Mensenkind! gij woont in het midden van een wederspannig huis, dewelke ogen hebben om te zien, en niet zien, oren hebben om te horen, en niet horen, want zij zijn een wederspannig huis.

3 Daarom gij, mensenkind, maak u gereedschap van vertrekking; en vertrek bij dag voor hun ogen; en gij zult vertrekken van uw plaats tot een andere plaats voor hun ogen; misschien zullen zij het merken, hoewel zij een wederspannig huis zijn.

4 Gij zult dan uw gereedschap bij dag voor hun ogen uitbrengen, als het gereedschap dergenen, die vertrekken; daarna zult gij in den avond uitgaan voor hun ogen, gelijk zij uitgaan, die vertrekken.

5 Doorgraaf u den wand voor hun ogen, en breng daardoor uw gereedschap uit.

6 Voor hun ogen zult gij het op de schouders dragen, in donker zult gij het uitbrengen; uw aangezicht zult gij bedekken, dat gij het land niet ziet; want Ik heb u den huize Israels tot een wonderteken gegeven.

7 En ik deed alzo, gelijk als mij bevolen was; ik bracht mijn gereedschap uit bij dag, als het gereedschap dergenen, die vertrekken; daarna in den avond doorgroef ik mij den wand met de hand; ik bracht het uit in donker, en ik droeg het op den schouder voor hun ogen.

8 En des morgens geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

9 Mensenkind, heeft niet het huis Israels, het wederspannig huis, tot u gezegd: Wat doet gij?

Ezechiël 12:1-9 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO EZEKIEL 12

In this chapter, under the sign of the prophet's removing household goods, is represented the removal of the king of Judah and his people from their own land into captivity; and under another sign, of the prophet's eating and drinking with quaking, and trembling, and carefulness, is set forth, either the famine that should be during the siege of Jerusalem, or the desolations following the taking of it; and the chapter is concluded with a reproof of the Jews flattering themselves that these prophecies respected times a great way off, and therefore hoped they would never be accomplished. The preface to the first sign is in Eze 12:1,2; which describes the people of the Jews as rebellious, and given up to judicial blindness and hardness; and suggests the cause of all their calamities: the order to prepare goods for removing, to show to the people; for digging a wall; carrying the stuff out in their sight, on his shoulders, at twilight; and covering his face when he did it, is in Eze 12:3-6; the execution of this order, which is declared in part for the whole, is in Eze 12:7; then follows the explication of this sign, Eze 12:8-11; and the application of it, first to King Zedekiah, in whom should be fulfilled several of the particulars mentioned, Eze 12:12,13; and to the people about him, and his army that should be scattered and fall by the sword, Eze 12:14; the end of which should be, that the Lord should be known, his power, truth, and righteousness, by a few that should escape the famine, pestilence, and sword, Eze 12:15,16. The second sign, with the explication and application of it, is in Eze 12:17-20; and the chapter is closed with a reproof of the Jews; the proverbial expression they used, and which the Lord resented, is cited Eze 12:21,22; and the prophet is bid to assure them that it should cease, or there should be no room for it; and also every vain vision and flattering divination, Eze 12:23,24; and that the word of the Lord should not be prolonged, but should quickly and certainly be accomplished; and that their hopes of the contrary were in vain, Eze 12:25-28.