Job 16:11-21

11 God heeft mij den verkeerde overgegeven, en heeft mij afgewend in de handen der goddelozen.

12 Ik had rust, maar Hij heeft mij verbroken, en bij mijn nek gegrepen, en mij verpletterd; en Hij heeft mij Zich tot een doelwit opgericht.

13 Zijn schutters hebben mij omringd; Hij heeft mijn nieren doorspleten, en niet gespaard; Hij heeft mijn gal op de aarde uitgegoten.

14 Hij heeft mij gebroken met breuk op breuk; Hij is tegen mij aangelopen als een geweldige.

15 Ik heb een zak over mijn huid genaaid; ik heb mijn hoorn in het stof gedaan.

16 Mijn aangezicht is gans bemodderd van wenen, en over mijn oogleden is des doods schaduw.

17 Daar toch geen wrevel in mijn handen is, en mijn gebed zuiver is.

18 O, aarde! bedek mijn bloed niet; en voor mijn geroep zij geen plaats.

19 Ook nu, zie, in den hemel is mijn Getuige, en mijn Getuige in de hoogten.

20 Mijn vrienden zijn mijn bespotters; doch mijn oog druipt tot God.

21 Och, mocht men rechten voor een man met God, gelijk een kind des mensen voor zijn vriend.

Job 16:11-21 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO JOB 16

This chapter and the following contain Job's reply to the preceding discourse of Eliphaz, in which he complains of the conversation of his friends, as unprofitable, uncomfortable, vain, empty, and without any foundation, Job 16:1-3; and intimates that were they in his case and circumstances, tie should behave in another manner towards them, not mock at them, but comfort them, Job 16:4,5; though such was his unhappy case, that, whether he spoke or was silent, it was much the same; there was no alloy to his grief, Job 16:6; wherefore he turns himself to God, and speaks to him, and of what he had done to him, both to his family, and to himself; which things, as they proved the reality of his afflictions, were used by his friends as witnesses against him, Job 16:7,8; and then enters upon a detail of his troubles, both at the hands of God and man, in order to move the divine compassion, and the pity of his friends, Job 16:9-14; which occasioned him great sorrow and distress, Job 16:15,16; yet asserts his own innocence, and appeals to God for the truth of it, Job 16:17-19; and applies to him, and wishes his cause was pleaded with him, Job 16:20,21; and concludes with the sense he had of the shortness of his life, Job 16:22; which sentiment is enlarged upon in the following chapter.