Prediker 4:5-15

5 De zot vouwt zijn handen samen, en eet zijn eigen vlees.

6 Een hand vol met rust is beter, dan beide de vuisten vol met arbeid en kwelling des geestes.

7 Ik wendde mij wederom, en ik zag een ijdelheid onder de zon;

8 Daar is er een, en geen tweede; hij heeft ook geen kind, noch broeder; nochtans is van al zijn arbeid geen einde; ook wordt zijn oog niet verzadigd van den rijkdom, en zegt niet: Voor wien arbeide ik toch, en doe mijn ziel gebrek hebben van het goede? Dit is ook ijdelheid, en het is een moeilijke bezigheid.

9 Twee zijn beter dan een; want zij hebben een goede beloning van hun arbeid;

10 Want indien zij vallen, de een richt zijn metgezel op; maar wee den ene, die gevallen is, want er is geen tweede om hem op te helpen.

11 Ook, indien twee te zamen liggen, zo hebben zij warmte; maar hoe zou een alleen warm worden?

12 En indien iemand den een mocht overweldigen, zo zullen de twee tegen hem bestaan; en een drievoudig snoer wordt niet haast gebroken.

13 Beter is een arm en wijs jongeling, dan een oud en zot koning, die niet weet van meer vermaand te worden.

14 Want een komt uit het gevangenhuis, om koning te zijn; daar ook een, die in zijn koninkrijk geboren is, verarmt.

15 Ik zag al de levenden wandelen onder de zon, met de jongeling, den tweede, die in diens plaats staan zal.

Prediker 4:5-15 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO ECCLESIASTES 4

In this chapter the wise man reassumes the consideration of the case of the abuse of power, to show that there is no happiness in this world, in grandeur and authority enjoyed; since, as he had observed before, on the one hand, the oppressor shall be judged and condemned at the great day of account; so, on the other hand, the oppressed have their lives made so uncomfortable, that the dead are preferred unto them, and unborn persons to them both, Ec 4:1-3; Another vanity he observes, that whereas men expect to be happy by their diligence and industry, this brings upon them the envy of others, Ec 4:4; hence some, on the other hand, place their happiness in sloth and ease, which is another vanity, Ec 4:5,6; and others again in covetousness; who are described by their unsocial life, toilsome labour, unsatisfied desires, and withholding good things from themselves, Ec 4:7,8; upon which some things are said, to show the benefits of a social life, Ec 4:9-12. And the chapter is concluded with exposing the vanity of the highest instance of worldly power and grandeur, royal dignity, through the folly of a king; the effects of which are mentioned, Ec 4:13,14; and through the fickleness of the people, who are soon weary of a prince on the throne, and court his successor, Ec 4:15,16.