Daniël 8

1 In het derde jaar des koninkrijks van den koning Belsazar, verscheen mij een gezicht, mij Daniel, na hetgeen mij in het eerste verschenen was.

2 En ik zag een gezicht, (het geschiedde nu, toen ik het zag, dat ik in den burg Susan was, welke in het landschap Elam is) ik zag dan in een gezicht, dat ik aan den vloed Ulai was.

3 En ik hief mijn ogen op, en ik zag, en ziet, een ram stond voor dien vloed, die had twee hoornen, en die twee hoornen waren hoog, en de een was hoger dan de andere, en de hoogste kwam in het laatste op.

4 Ik zag, dat de ram met de hoornen tegen het westen stiet, en tegen het noorden, en tegen het zuiden, en geen dieren konden voor zijn aangezicht bestaan, en er was niemand, die uit zijn hand verloste; maar hij deed naar zijn welgevallen, en hij maakte zich groot.

5 Toen ik dit overlegde, ziet, er kwam een geitenbok van het westen over den gansen aardbodem, en roerde de aarde niet aan; en die bok had een aanzienlijken hoorn tussen zijn ogen.

6 En hij kwam tot den ram, die de twee hoornen had, dien ik had zien staan voor den vloed; en hij liep op hem aan in de grimmigheid zijner kracht.

7 En ik zag hem, nakende aan den ram, en hij verbitterde zich tegen hem, en hij stiet den ram, en hij brak zijn beide hoornen; en in den ram was geen kracht, om voor zijn aangezicht te bestaan; en hij wierp hem ter aarde, en hij vertrad hem, en er was niemand, die den ram uit zijn hand verloste.

8 En de geitenbok maakte zich uitermate groot; maar toen hij sterk geworden was, brak die grote hoorn, en er kwamen op aan deszelfs plaats vier aanzienlijke, naar de vier winden des hemels.

9 En uit een van die kwam voort een kleine hoorn, welke uitnemend groot werd, tegen het zuiden, en tegen het oosten, en tegen het sierlijke land.

10 En hij werd groot tot aan het heir des hemels; en hij wierp er sommigen van dat heir, namelijk van de sterren, ter aarde neder, en hij vertrad ze.

11 Ja, hij maakte zich groot tot aan den Vorst diens heirs, en van Denzelven werd weggenomen het gedurig offer, en de woning Zijns heiligdoms werd nedergeworpen.

12 En het heir werd in den afval overgegeven tegen het gedurig offer; en hij wierp de waarheid ter aarde; en deed het, en het gelukte wel.

13 Daarna hoorde ik een heilige spreken; en de heilige zeide tot den onbenoemde, die daar sprak: Tot hoelang zal dat gezicht van het gedurig offer en van den verwoestenden afval zijn, dat zo het heiligdom als het heir ter vertreding zal overgegeven worden?

14 En hij zeide tot mij: Tot twee duizend en driehonderd avonden en morgens; dan zal het heiligdom gerechtvaardigd worden.

15 En het geschiedde, toen ik dat gezicht zag, ik Daniel, zo zocht ik het verstand deszelven, en ziet, er stond voor mij als de gedaante eens mans.

16 En ik hoorde tussen Ulai eens mensen stem, die riep en zeide: Gabriel! geef dezen het gezicht te verstaan.

17 En hij kwam nevens waar ik stond; en als hij kwam, verschrikte ik, en viel op mijn aangezicht. Toen zeide hij tot mij: Versta, gij mensenkind! want dit gezicht zal zijn tot den tijd van het einde.

18 Als hij nu met mij sprak, viel ik in een diepen slaap op mijn aangezicht ter aarde; toen roerde hij mij aan, en hij stelde mij op mijn standplaats.

19 En hij zeide: Zie, ik zal u te kennen geven, wat er geschieden zal ten einde dezer gramschap; want ter bestemder tijd zal het einde zijn.

20 De ram met de twee hoornen, dien gij gezien hebt, zijn de koningen der Meden en der Perzen.

21 Die harige bok nu, is de koning van Griekenland; en de grote hoorn, welke tussen zijn ogen is, is de eerste koning.

22 Dat er nu vier aan zijn plaats stonden, toen hij verbroken was; vier koninkrijken zullen uit dat volk ontstaan, doch niet met zijn kracht.

23 Doch op het laatste huns koninkrijks, als het de afvalligen op het hoogste gebracht zullen hebben, zo zal er een koning staan, stijf van aangezicht, en raadselen verstaande;

24 En zijn kracht zal sterk worden, doch niet door zijn kracht; en hij zal het wonderlijk verderven, en zal geluk hebben, en zal het doen; en hij zal de sterken, mitsgaders het heilige volk verderven:

25 En door zijn kloekheid zo zal hij de bedriegerij doen gedijen in zijn hand; en hij zal zich in zijn hart verheffen; en in stille rust zal hij er velen verderven, en zal staan tegen den Vorst der vorsten, doch hij zal zonder hand verbroken worden.

26 Het gezicht nu van avond en morgen, dat er gezegd is, is de waarheid; en gij, sluit dit gezicht toe, want er zijn nog vele dagen toe.

27 Toen werd ik, Daniel, zwak, en was enige dagen krank; daarna stond ik op, en deed des konings werk; en ik was ontzet over dit gezicht; maar niemand merkte het.

Daniël 8 Commentary

Chapter 8

Daniel's vision of the ram and the he-goat. (1-14) The interpretation of it. (15-27)

Verses 1-14 God gives Daniel a foresight of the destruction of other kingdoms, which in their day were as powerful as that of Babylon. Could we foresee the changes that shall be when we are gone, we should be less affected with changes in our own day. The ram with two horns was the second empire, that of Media and Persia. He saw this ram overcome by a he-goat. This was Alexander the Great. Alexander, when about thirty-three years of age, and in his full strength, died, and showed the vanity of worldly pomp and power, and that they cannot make a man happy. While men dispute, as in the case of Alexander, respecting the death of some prosperous warrior, it is plain that the great First Cause of all had no more of his plan for him to execute, and therefore cut him off. Instead of that one great horn, there came up four notable ones, Alexander's four chief captains. A little horn became a great persecutor of the church and people of God. It seems that the Mohammedan delusion is here pointed out. It prospered, and at one time nearly destroyed the holy religion God's right hand had planted. It is just with God to deprive those of the privileges of his house who despise and profane them; and to make those know the worth of ordinances by the want of them, who would not know it by the enjoyment of them. Daniel heard the time of this calamity limited and determined; but not the time when it should come. If we would know the mind of God, we must apply to Christ, in whom are hid all the treasures of wisdom and knowledge; not hid from us, but hid for us. There is much difficulty as to the precise time here stated, but the end of it cannot be very distant. God will, for his own glory, see to the cleansing of the church in due time. Christ died to cleanse his church; and he will so cleanse it as to present it blameless to himself.

Verses 15-27 The eternal Son of God stood before the prophet in the appearance of a man, and directed the angel Gabriel to explain the vision. Daniel's fainting and astonishment at the prospect of evils he saw coming on his people and the church, confirm the opinion that long-continued calamities were foretold. The vision being ended, a charge was given to Daniel to keep it private for the present. He kept it to himself, and went on to do the duty of his place. As long as we live in this world we must have something to do in it; and even those whom God has most honoured, must not think themselves above their business. Nor must the pleasure of communion with God take us from the duties of our callings, but we must in them abide with God. All who are intrusted with public business must discharge their trust uprightly; and, amidst all doubts and discouragements, they may, if true believers, look forward to a happy issue. Thus should we endeavour to compose our minds for attending to the duties to which each is appointed, in the church and in the world.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO DANIEL 8

This chapter contains the vision of a ram and he goat, and the interpretation of it. It begins with observing the time and place of the vision, Da 8:1,2, then describes the ram seen; by the place of his situation; by his two horns; and by his pushing several ways with so much force and fury, that none could stand before him, or deliver: out of his hands, Da 8:3,4 next the he goat appears, and is described by the part from whence he came; the swiftness of his motion; the notable horn between his eyes; and his running to ram in great fury, smiting him between his horns, casting him to the ground, and trampling upon him, and none to deliver, Da 8:5-7 but, after waxing great and powerful, its horn was broken, and four more rose up in its stead, and out of one of them a little horn, Da 8:8,9 which little horn is described by its power and prevalence to the south and to the east, towards the pleasant land, the host of heaven, and the Prince of the host; and by it the stars were cast down and trampled upon, the daily sacrifice made to cease; the place of the sanctuary cast down, and truth itself, Da 8:9-12, and upon inquiry it appeared that these sacred things were to continue in this desolate condition unto 2300 days, Da 8:13,14. Daniel being desirous of knowing the meaning of this vision, the Angel Gabriel is ordered by Christ to give him an understanding of it; who drew near to him, and awaked him out of his sleep, and gave him the interpretation of it; Da 8:15-19, which is as follows; the ram; with two horns, signifies the kings of Media and Persia; the rough goat, the king of Greece; and the great horn the first king, Alexander the great; and the four horns, four kingdoms which rose up out of the Grecian empire upon his death, Da 8:20-22, and the little horn a king of fierce countenance, Antiochus Epiphanes; who is, described by his craft, and cunning, by his power and might, and by the destruction he should make; Da 8:23-25, this vision the angel assures the prophet was true, and bids him shut it up, since it was for many days, Da 8:26, upon which Daniel fainted, and was sick for a time; but afterwards recovered, so as to be able to do the king's business; but astonished at the vision himself, and which was not understood by others, Da 8:27.