Genesis 21

1 En de HEERE bezocht Sara, gelijk als Hij gezegd had; en de HEERE deed aan Sara gelijk als Hij gesproken had.

2 En Sara werd bevrucht, en baarde Abraham een zoon in zijn ouderdom, ter gezetter tijd, dien hem God gezegd had.

3 En Abraham noemde den naam zijns zoons, dien hem geboren was, dien hem Sara gebaard had, Izak.

4 En Abraham besneed zijn zoon Izak, zijnde acht dagen oud, gelijk als hem God geboden had.

5 En Abraham was honderd jaren oud, als hem Izak zijn zoon geboren werd.

6 En Sara zeide: God heeft mij een lachen gemaakt; al die het hoort, zal met mij lachen.

7 Voorts zeide zij: Wie zou Abraham gezegd hebben: Sara heeft zonen gezoogd? want ik heb een zoon gebaard in zijn ouderdom.

8 En het kind werd groot, en werd gespeend; toen maakte Abraham een groten maaltijd op den dag, als Izak gespeend werd.

9 En Sara zag den zoon van Hagar, de Egyptische, dien zij Abraham gebaard had, spottende.

10 En zij zeide tot Abraham: Drijf deze dienstmaagd en haar zoon uit; want de zoon dezer dienstmaagd zal met mijn zoon, met Izak, niet erven.

11 En dit woord was zeer kwaad in Abrahams ogen, ter oorzake van zijn zoon.

12 Maar God zeide tot Abraham: Laat het niet kwaad zijn in uw ogen, over den jongen, en over uw dienstmaagd; al wat Sara tot u zal zeggen, hoor naar haar stem; want in Izak zal uw zaad genoemd worden.

13 Doch Ik zal ook den zoon dezer dienstmaagd tot een volk stellen, omdat hij uw zaad is.

14 Toen stond Abraham des morgens vroeg op, en nam brood, en een fles water, en gaf ze aan Hagar, die leggende op haar schouder; ook gaf hij haar het kind, en zond haar weg. En zij ging voort, en dwaalde in de woestijn Ber-seba.

15 Als nu het water van de fles uit was, zo wierp zij het kind onder een van de struiken.

16 En zij ging en zette zich tegenover, afgaande zo verre, als die met de boog schieten; want zij zeide: Dat ik het kind niet zie sterven; en zij zat tegenover, en hief haar stem op, en weende.

17 En God hoorde de stem van den jongen; en de Engel Gods riep Hagar toe uit den hemel, en zeide tot haar: Wat is u, Hagar? Vrees niet; want God heeft naar des jongens stem gehoord, ter plaatse, waar hij is.

18 Sta op, hef den jongen op, en houd hem vast met uwe hand; want Ik zal hem tot een groot volk stellen.

19 En God opende haar ogen, dat zij een waterput zag; en zij ging, en vulde de fles met water, en gaf den jongen te drinken.

20 En God was met den jongen; en hij werd groot, en hij woonde in de woestijn, en werd een boogschutter.

21 En hij woonde in de woestijn Paran; en zijn moeder nam hem een vrouw uit Egypteland.

22 Voorts geschiedde het ter zelfder tijd, dat Abimelech, mitsgaders Pichol, zijn krijgsoverste, tot Abraham sprak, zeggende: God is met u in alles, wat gij doet.

23 Zo zweer mij nu hier bij God: Zo gij mij, of mijn zoon, of mijn neef liegen zult! naar de weldadigheid, die ik bij u gedaan heb, zult gij doen bij mij, en bij het land, waarin gij als vreemdeling verkeert.

24 En Abraham zeide: Ik zal zweren.

25 En Abraham berispte Abimelech ter oorzake van een waterput, die Abimelechs knechten met geweld genomen hadden.

26 Toen zeide Abimelech: Ik heb niet geweten, wie dit stuk gedaan heeft; en ook hebt gij het mij niet aangezegd, en ik heb er ook niet van gehoord, dan heden.

27 En Abraham nam schapen en runderen, en gaf die aan Abimelech; en die beiden maakten een verbond.

28 Doch Abraham stelde zeven ooilammeren der kudde bijzonder.

29 Zo zeide Abimelech tot Abraham: Wat zullen hier deze zeven ooilammeren, die gij bijzonder gesteld hebt?

30 En hij zeide: Dat gij de zeven ooilammeren van mijn hand nemen zult, opdat het mij tot een getuigenis zij, dat ik dezen put gegraven heb.

31 Daarom noemde men die plaats Ber-seba, omdat die beiden daar gezworen hadden.

32 Alzo maakten zij een verbond te Ber-seba. Daarna stond Abimelech op, en Pichol, zijn krijgsoverste, en zij keerden wederom naar het land der Filistijnen.

33 En hij plantte een bos in Ber-seba, en riep aldaar den Naam des HEEREN, des eeuwigen Gods, aan.

34 En Abraham woonde als vreemdeling vele dagen in het land der Filistijnen.

Genesis 21 Commentary

Chapter 21

Birth of Isaac, Sarah's joy. (1-8) Ishmael mocks Isaac. (9-13) Hagar and Ishmael are cast forth, They are relieved and comforted by an angel. (14-21) Abimelech's covenant with Abraham. (22-34)

Verses 1-8 Few under the Old Testament were brought into the world with such expectations as Isaac. He was in this a type of Christ, that Seed which the holy God so long promised, and holy men so long expected. He was born according to the promise, at the set time of which God had spoken. God's promised mercies will certainly come at the time which He sets, and that is the best time. Isaac means "laughter," and there was good reason for the name, ch. ( 17:17 , 18:13 ) . When the Sun of comfort is risen upon the soul, it is good to remember how welcome the dawning of the day was. When Sarah received the promise, she laughed with distrust and doubt. When God gives us the mercies we began to despair of, we ought to remember with sorrow and shame our sinful distrust of his power and promise, when we were in pursuit of them. This mercy filled Sarah with joy and wonder. God's favours to his covenant people are such as surpass their own and others' thoughts and expectations: who could imagine that he should do so much for those that deserve so little, nay, for those that deserve so ill? Who would have said that God should send his Son to die for us, his Spirit to make us holy, his angels to attend us? Who would have said that such great sins should be pardoned, such mean services accepted, and such worthless worms taken into covenant? A short account of Isaac's infancy is given. God's blessing upon the nursing of children, and the preservation of them through the perils of the infant age, are to be acknowledged as signal instances of the care and tenderness of the Divine providence. See Ps. 22:9, Ps. 22:10 ; Ho. 11:1, Ho. 11:2 .

Verses 9-13 Let us not overlook the manner in which this family matter instructs us not to rest in outward privileges, or in our own doings. And let us seek the blessings of the new covenant by faith in its Divine Surety. Ishmael's conduct was persecution, being done in profane contempt of the covenant and promise, and with malice against Isaac. God takes notice of what children say and do in their play; and will reckon with them, if they say or do amiss, though their parents do not. Mocking is a great sin, and very provoking to God. And the children of promise must expect to be mocked. Abraham was grieved that Ishmael should misbehave, and Sarah demand so severe a punishment. But God showed him that Isaac must be the father of the promised Seed; therefore, send Ishmael away, lest he corrupt the manners, or try to take the rights of Isaac. The covenant seed of Abraham must be a people by themselves, not mingled with those who were out of covenant: Sarah little thought of this; but God turned aright what she said.

Verses 14-21 If Hagar and Ishmael had behaved well in Abraham's family, they might have continued there; but they were justly punished. By abusing privileges, we forfeit them. Those who know not when they are well off, will be made to know the worth of mercies by the want of them. They were brought to distress in the wilderness. It is not said that the provisions were spent, or that Abraham sent them away without money. But the water was spent; and having lost their way, in that hot climate Ishmael was soon overcome with fatigue and thirst. God's readiness to help us when we are in trouble, must not slacken, but quicken our endeavours to help ourselves. The promise concerning her son is repeated, as a reason why Hagar should bestir herself to help him. It should engage our care and pains about children and young people, to consider that we know not what great use God has designed them for, and may make of them. The angel directs her to a present supply. Many who have reason to be comforted, go mourning from day to day, because they do not see the reason they have for comfort. There is a well of water near them in the covenant of grace, but they are not aware of it, till the same God that opened their eyes to see their wound, opens them to see their remedy. Paran was a wild place, fit for a wild man; such as Ishmael. Those who are born after the flesh, take up with the wilderness of this world, while the children of the promise aim at the heavenly Canaan, and cannot be at rest till they are there. Yet God was with the lad; his outward welfare was owing to this.

Verses 22-34 Abimelech felt sure that the promises of God would be fulfilled to Abraham. It is wise to connect ourselves with those who are blessed of God; and we ought to requite kindness to those who have been kind to us. Wells of water are scarce and valuable in eastern countries. Abraham took care to have his title to the well allowed, to prevent disputes in future. No more can be expected from an honest man than that he be ready to do right, as soon as he knows he has done wrong. Abraham, being now in a good neighbourhood, stayed a great while there. There he made, not only a constant practice, but an open profession of his religion. There he called on the name of the Lord, as the everlasting God; probably in the grove he planted, which was his place of prayer. Abraham kept up public worship, in which his neighbours might join. Good men should do all they can to make others so. Wherever we sojourn, we must neither neglect nor be ashamed of the worship of Jehovah.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO GENESIS 21

This chapter gives an account of the conception, birth, circumcision, and weaning of Isaac, Ge 21:1-8; of the mocking of Ishmael, and of the casting out of him and his mother from Abraham's house, at the request of Sarah, which, though grievous to Abraham, he complied with at the direction of God, Ge 21:9-13; of the provision Abraham made for their departure, and of the supply they met with in the wilderness from God, where Ishmael was brought up, and where he married, Ge 21:14-21; and of a covenant between Abraham and Abimelech, king of Gerar, Ge 21:22-32; and of Abraham's planting a grove, and calling on the name of the Lord, Ge 21:33; and the chapter is closed with this observation, that Abraham sojourned in the land of the Philistines many days, Ge 21:34.