Jeremia 17

1 De zonde van Juda is geschreven met een ijzeren griffie, met de punt eens diamants; gegraven in de tafel van hunlieder hart, en aan de hoornen uwer altaren;

2 Gelijk hun kinderen hunner altaren gedenken, en hunner bossen, bij het groen geboomte, op de hoge heuvelen.

3 Ik zal Mijn berg met het veld, uw vermogen en al uw schatten ten roof geven, mitsgaders uw hoogten, om de zonde in al uw landpalen.

4 Alzo zult gij aflaten (en dat om u zelven) van uw erfenis, die Ik u gegeven heb, en Ik zal u uw vijanden doen dienen in een land, dat gij niet kent; want gijlieden hebt een vuur aangestoken in Mijn toorn, tot in eeuwigheid zal het branden.

5 Zo zegt de HEERE: Vervloekt is de man, die op een mens vertrouwt, en vlees tot zijn arm stelt, en wiens hart van den HEERE afwijkt!

6 Want hij zal zijn als de heide in de wildernis, die het niet gevoelt, wanneer het goede komt; maar blijft in dorre plaatsen in de woestijn, in zout en onbewoond land.

7 Gezegend daarentegen is de man, die op den HEERE vertrouwt, en wiens vertrouwen de HEERE is!

8 Want hij zal zijn als een boom, die aan het water geplant is, en zijn wortelen uitschiet aan een rivier, en gevoelt het niet, wanneer er een hitte komt, maar zijn loof blijft groen; en in een jaar van droogte zorgt hij niet, en houdt niet op van vrucht te dragen.

9 Arglistig is het hart, meer dan enig ding, ja, dodelijk is het, wie zal het kennen?

10 Ik, de HEERE, doorgrond het hart, en proef de nieren; en dat, om een iegelijk te geven naar zijn wegen, naar de vrucht zijner handelingen.

11 Gelijk een veldhoen eieren vergadert, maar broedt ze niet uit, alzo is hij, die rijkdom vergadert, doch niet met recht; in de helft zijner dagen zal hij dien moeten verlaten, en in zijn laatste een dwaas zijn.

12 Een troon der heerlijkheid, een hoogheid van het eerste aan, is de plaats onzes heiligdoms.

13 O HEERE, Israels Verwachting! allen, die U verlaten, zullen beschaamd worden; en die van mij afwijken, zullen in de aarde geschreven worden; want zij verlaten den HEERE, den Springader des levenden waters.

14 Genees mij, HEERE! zo zal ik genezen worden, behoud mij, zo zal ik behouden worden; want Gij zijt mijn Lof.

15 Ziet, zij zeggen tot mij: Waar is het woord des HEEREN? Laat het nu komen!

16 Ik heb toch niet aangedrongen, meer dan een herder achter U betaamde; ook heb ik den dodelijken dag niet begeerd, Gij weet het; wat uit mijn lippen is gegaan, is voor Uw aangezicht geweest.

17 Wees Gij mij niet tot een verschrikking; Gij zijt mijn Toevlucht ten dage des kwaads.

18 Laat mijn vervolgers beschaamd worden, maar laat mij niet beschaamd worden; laat hen verschrikt worden, maar laat mij niet verschrikt worden; breng over hen den dag des kwaads, en verbreek hen met een dubbele verbreking.

19 Alzo heeft de HEERE tot mij gezegd: Ga henen en sta in de poort van de kinderen des volks, door dewelke de koningen van Juda ingaan, en door dewelke zij uitgaan, ja, in alle poorten van Jeruzalem;

20 En zeg tot hen: Hoort des HEEREN woord, gij koningen van Juda, en gans Juda, en alle inwoners van Jeruzalem, die door deze poorten ingaat!

21 Zo zegt de HEERE: Wacht u op uw zielen, en draagt geen last op den sabbatdag, noch brengt in door de poorten van Jeruzalem.

22 Ook zult gijlieden geen last uitvoeren uit uw huizen op den sabbatdag, noch enig werk doen; maar gij zult den sabbatdag heiligen, gelijk als Ik uw vaderen geboden heb.

23 Maar zij hebben niet gehoord, noch hun oor geneigd; maar zij hebben hun nek verhard, om niet te horen, en om de tucht niet aan te nemen.

24 Het zal dan geschieden, indien gij vlijtiglijk naar Mij zult horen, spreekt de HEERE, dat gij geen last door de poorten dezer stad op den sabbatdag inbrengt, en gij den sabbatdag heiligt, dat gij geen werk daarop doet;

25 Zo zullen door de poorten dezer stad ingaan koningen en vorsten, zittende op den troon van David, rijdende op wagenen en op paarden, zij en hun vorsten, de mannen van Juda en de inwoners van Jeruzalem; en deze stad zal bewoond worden in eeuwigheid.

26 En zij zullen komen uit de steden van Juda, en uit de plaatsen rondom Jeruzalem, en uit het land van Benjamin, en uit de laagte, en van het gebergte, en van het zuiden, aanbrengende brandoffer, en slachtoffer, en spijsoffer, en wierook, en aanbrengende lofoffer, ten huize des HEEREN.

27 Maar indien gij naar Mij niet zult horen, om den sabbatdag te heiligen, en om geen last te dragen als gij op den sabbatdag door de poorten van Jeruzalem ingaat; zo zal Ik een vuur in haar poorten aansteken, dat de paleizen van Jeruzalem zal verteren, en niet worden uitgeblust.

Jeremia 17 Commentary

Chapter 17

The fatal consequences of the idolatry of the Jews. (1-4) The happiness of the man that trusts in God; the end of the opposite character. (5-11) The malice of the prophet's enemies. (12-18) The observance of the sabbath. (19-27)

Verses 1-4 The sins which men commit make little impression on their minds, yet every sin is marked in the book of God; they are all so graven upon the table of the heart, that they will all be remembered by the conscience. That which is graven in the heart will become plain in the life; men's actions show the desires and purposes of their hearts. What need we have to humble ourselves before God, who are so vile in his sight! How should we depend on his mercy and grace, begging of God to search and prove us; not to suffer us to be deceived by our own hearts, but to create in us a clean and holy nature by his Spirit!

Verses 5-11 He who puts confidence in man, shall be like the heath in a desert, a naked tree, a sorry shrub, the product of barren ground, useless and worthless. Those who trust to their own righteousness and strength, and think they can do without Christ, make flesh their arm, and their souls cannot prosper in graces or comforts. Those who make God their Hope, shall flourish like a tree always green, whose leaf does not wither. They shall be fixed in peace and satisfaction of mind; they shall not be anxious in a year of drought. Those who make God their Hope, have enough in him to make up the want of all creature-comforts. They shall not cease from yielding fruit in holiness and good works. The heart, the conscience of man, in his corrupt and fallen state, is deceitful above all things. It calls evil good, and good evil; and cries peace to those to whom it does not belong. Herein the heart is desperately wicked; it is deadly, it is desperate. The case is bad indeed, if the conscience, which should set right the errors of other faculties, is a leader in the delusion. We cannot know our own hearts, nor what they will do in an hour of temptation. Who can understand his errors? Much less can we know the hearts of others, or depend upon them. He that believes God's testimony in this matter, and learns to watch his own heart, will find this is a correct, though a sad picture, and learns many lessons to direct his conduct. But much in our own hearts and in the hearts of others, will remain unknown. Yet whatever wickedness there is in the heart, God sees it. Men may be imposed upon, but God cannot be deceived. He that gets riches, and not by right, though he may make them his hope, never shall have joy of them. This shows what vexation it is to a worldly man at death, that he must leave his riches behind; but though the wealth will not follow to another world, guilt will, and everlasting torment. The rich man takes pains to get an estate, and sits brooding upon it, but never has any satisfaction in it; by sinful courses it comes to nothing. Let us be wise in time; what we get, let us get it honestly; and what we have, use it charitably, that we may be wise for eternity.

Verses 12-18 The prophet acknowledges the favour of God in setting up religion. There is fulness of comfort in God, overflowing, ever-flowing fulness, like a fountain. It is always fresh and clear, like spring-water, while the pleasures of sin are puddle-waters. He prays to God for healing, saving mercy. He appeals to God concerning his faithful discharge of the office to which he was called. He humbly begs that God would own and protect him in the work to which he had plainly called him. Whatever wounds or diseases we find to be in our hearts and consciences, let us apply to the Lord to heal us, to save us, that our souls may praise his name. His hands can bind up the troubled conscience, and heal the broken heart; he can cure the worst diseases of our nature.

Verses 19-27 The prophet was to lay before the rulers and the people of Judah, the command to keep holy the sabbath day. Let them strictly observe the fourth command. If they obeyed this word, their prosperity should be restored. It is a day of rest, and must not be made a day of labour, unless in cases of necessity. Take heed, watch against the profanation of the sabbath. Let not the soul be burdened with the cares of this world on sabbath days. The streams of religion run deep or shallow, according as the banks of the sabbath are kept up or neglected. The degree of strictness with which this ordinance is observed, or the neglect shown towards it, is a good test to find the state of spiritual religion in any land. Let all; by their own example, by attention to their families, strive to check this evil, that national prosperity may be preserved, and, above all, that souls may be saved.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JEREMIAH 17

This chapter is a further prophecy of the destruction of the Jews, with the causes of it, their sins, as their idolatry, which was notorious; of which their own consciences, their altars, and their children, were witnesses, Jer 17:1,2 for which they are threatened with the spoil of their substance and treasure, and discontinuance in their land, Jer 17:3,4 as also their confidence in an arm of flesh, which brought the curse of God upon them, when such are blessed that trust in him; and the difference between those that trust in men and those that trust in the Lord is illustrated by very apt similes, Jer 17:5-8, the source of which vain confidence is the wicked heart of man, known to none but God, Jer 17:9,10 and the vanity of it is exposed by a partridge sitting on eggs without hatching them, Jer 17:11, and their departure from God, by trusting in the creature, and in outward things, is aggravated by their temple being the throne and seat of the divine Majesty; by what God is to his people that trust in him; and by the shame and ruin that follow an apostasy from him, Jer 17:12,13, wherefore the prophet, sensible of his own backslidings, prays to be healed and saved by the Lord, who should have all the praise and glory, Jer 17:14 and then relates the scoffs of the people at the word of God by him, another cause of their ruin; declares his own innocence and integrity; prays for protection and security from fear in a time of trouble; and for confusion, terror, and destruction to his persecutors, Jer 17:15-18, then follows an order to him from the Lord, to go and stand in the gate of the city, and exhort all ranks of men to the observation of the sabbath, with directions how to keep it, which had not been observed by their fathers, and which was another cause of their ruin, Jer 17:19-23, and the chapter is closed with promises of blessings in city, court, and country, in church and state, should they religiously observe the sabbath day; but if they profaned it, the city of Jerusalem, and its palaces, should be burnt with fire, Jer 17:24-27.