Prediker 10

1 Een dode vlieg doet de zalf des apothekers stinken en opwellen; alzo een weinig dwaasheid een man, die kostelijk is van wijsheid en van eer.

2 Het hart des wijzen is tot zijn rechterhand, maar het hart eens zots is tot zijn linkerhand.

3 En ook wanneer de dwaas op den weg wandelt, zijn hart ontbreekt hem, en hij zegt tot een iegelijk, dat hij dwaas is.

4 Als de geest des heersers tegen u oprijst, verlaat uw plaats niet; want het is medicijn, het stilt grote zonden.

5 Er is nog een kwaad, dat ik gezien heb onder de zon, als een dwaling, die van het aangezicht des oversten voortkomt.

6 Een dwaas wordt gezet in grote hoogheden, maar de rijken zitten in de laagte.

7 Ik heb knechten te paard gezien, en vorsten, gaande als knechten op de aarde.

8 Wie een kuil graaft, zal daarin vallen; en wie een muur doorbreekt, een slang zal hem bijten.

9 Wie stenen wegdraagt, zal smart daardoor lijden; wie hout klieft, zal daardoor in gevaar zijn.

10 Indien hij het ijzer heeft stomp gemaakt, en hij slijpt de snede niet, dan moet hij meerder kracht te werk stellen; maar de wijsheid is een uitnemende zaak, om iets recht te maken.

11 Indien de slang gebeten heeft, eer der bezwering geschied is, dan is er geen nuttigheid voor den allerwelsprekendsten bezweerder.

12 De woorden van een wijzen mond zijn aangenaam; maar de lippen van een zot verslinden hemzelve.

13 Het begin der woorden zijns monds is dwaasheid, en het einde zijns monds is boze dolligheid.

14 De dwaas maakt wel veel woorden; maar de mens weet niet, wat het zij, dat geschieden zal; en wat na hem geschieden zal, wie zal het hem te kennen geven?

15 De arbeid der zotten maakt een iegelijk van hen moede; dewijl zij niet weten naar de stad te gaan.

16 Wee u, land! welks koning een kind is, en welks vorsten tot in den morgenstond eten!

17 Welgelukzalig zijt gij, land! welks koning een zoon der edelen is, en welks vorsten ter rechter tijd eten, tot sterkte en niet tot drinkerij.

18 Door grote luiheid verzwakt het gebint, en door slapheid der handen wordt het huis doorlekkende.

19 Men maakt maaltijden om te lachen, en de wijn verheugt de levenden, en het geld verantwoordt alles.

20 Vloek den koning niet, zelfs in uw gedachten, en vloek den rijke niet in het binnenste uwer slaapkamer; want het gevogelte des hemels zou de stem wegvoeren, en het gevleugelde zou het woord te kennen geven.

Prediker 10 Commentary

Chapter 10

To preserve a character for wisdom. (1-3) Respecting subjects and rulers. (4-10) Of foolish talk. (11-15) Duties of rulers and subjects. (16-20)

Verses 1-3 Those especially who make a profession of religion, should keep from all appearances of evil. A wise man has great advantage over a fool, who is always at a loss when he has anything to do. Sin is the reproach of sinners, wherever they go, and shows their folly.

Verses 4-10 Solomon appears to caution men not to seek redress in a hasty manner, nor to yield to pride and revenge. Do not, in a passion, quit thy post of duty; wait awhile, and thou wilt find that yielding pacifies great offences. Men are not preferred according to their merit. And those are often most forward to offer help, who are least aware of the difficulties, or the consequences. The same remark is applied to the church, or the body of Christ, that all the members should have the same care one for another.

Verses 11-15 There is a practice in the East, of charming serpents by music. The babbler's tongue is an unruly evil, full of deadly poison; and contradiction only makes it the more violent. We must find the way to keep him gentle. But by rash, unprincipled, or slanderous talk, he brings open or secret vengeance upon himself. Would we duly consider our own ignorance as to future events, it would cut off many idle words which we foolishly multiply. Fools toil a great deal to no purpose. They do not understand the plainest things, such as the entrance into a great city. But it is the excellency of the way to the heavenly city, that it is a high-way, in which the simplest wayfaring men shall not err, ( Isaiah 25:8 ) . But sinful folly makes men miss that only way to happiness.

Verses 16-20 The happiness of a land depends on the character of its rulers. The people cannot be happy when their princes are childish, and lovers of pleasure. Slothfulness is of ill consequence both to private and public affairs. Money, of itself, will neither feed nor clothe, though it answers the occasions of this present life, as what is to be had, may generally be had for money. But the soul, as it is not redeemed, so it is not maintained with corruptible things, as silver and gold. God sees what men do, and hears what they say in secret; and, when he pleases, brings it to light by strange and unsuspected ways. If there be hazard in secret thoughts and whispers against earthly rulers, what must be the peril from every deed, word, or thought of rebellion against the King of kings, and Lord of lords! He seeth in secret. His ear is ever open. Sinner! curse not THIS KING in thy inmost thought. Your curses cannot affect Him; but his curse, coming down upon you, will sink you to the lowest hell.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ECCLESIASTES 10

This chapter treats of the difference between wisdom and folly; and of the preferableness of the one, to the other, especially in civil government: folly is compared to a dead or deadly fly; a little of which as much hurts a wise man's reputation, as that does the most precious ointment, Ec 10:1. A wise man and a fool differ in the situation of their heart; which is in the one on the right hand, in the other on the left, Ec 10:2; the folly of the latter lies not only in his heart, but betrays itself throughout the whole of his conversation, Ec 10:3. And it is one part of wisdom in a subject to bear patiently the anger of his prince, and not in a passion and at once leave his service, Ec 10:4. And, among the follies of princes, this is a great one; to bestow their honours and favours on improper persons, to the neglect of such as are deserving, Ec 10:5-7. And several proverbial expressions are used, as cautions to a wise man against plotting mischief to others; breaking in upon the constitution and laws of a commonwealth; weakening the strength of the state by an methods, and making discord in it, and carrying thin by mere strength and force; when, if wisdom used, it would direct to proper ways and means, by which things would be managed to the best advantage, Ec 10:8-10. Then the babbling of fools against a government is exposed, which is like the secret bite of a serpent, Ec 10:11; and the difference between the words of wise men, which express grace and kindness, and are amiable and acceptable to men; and those of fools, which destroy themselves, begin in folly, and end in mischief; are noisy, and without meaning; do not direct to things most plain and easy, but wearisome and fatiguing to themselves and others, Ec 10:12-15. Next the unhappiness of a land is observed, when the governors of it are childish, intemperate, slothful, and prodigal; the happiness of a country when it is the reverse, Ec 10:16-19; and the chapter is concluded with advice not to curse a king, or any great personage; no, not in the most private and secret manner; since, by one means or another, it will be discovered Ec 10:20.