Richtere 1

1 En het geschiedde na den dood van Jozua, dat de kinderen Israels den HEERE vraagden, zeggende: Wie zal onder ons het eerst optrekken naar de Kanaanieten, om tegen hen te krijgen?

2 En de HEERE zeide: Juda zal optrekken; ziet, Ik heb dat land in zijn hand gegeven.

3 Toen zeide Juda tot zijn broeder Simeon: Trek met mij op in mijn lot, en laat ons tegen de Kanaanieten krijgen, zo zal ik ook met u optrekken in uw lot. Alzo toog Simeon op met hem.

4 En Juda toog op, en de HEERE gaf de Kanaanieten en de Ferezieten in hun hand; en zij sloegen hen bij Bezek, tien duizend man.

5 En zij vonden Adoni-Bezek te Bezek, en streden tegen hem; en zij sloegen de Kanaanieten en de Ferezieten.

6 Doch Adoni-Bezek vluchtte; en zij jaagden hem na, en zij grepen hem, en hieuwen de duimen zijner handen en zijner voeten af.

7 Toen zeide Adoni-Bezek: Zeventig koningen, met afgehouwen duimen van hun handen en van hun voeten, waren onder mijn tafel, de kruimen oplezende; gelijk als ik gedaan heb, alzo heeft mij God vergolden! En zij brachten hem te Jeruzalem, en hij stierf aldaar.

8 Want de kinderen van Juda hadden tegen Jeruzalem gestreden, en hadden haar ingenomen, en met de scherpte des zwaards geslagen; en zij hadden de stad in het vuur gezet.

9 En daarna waren de kinderen van Juda afgetogen, om te krijgen tegen de Kanaanieten, wonende in het gebergte, en in het zuiden, en in de laagte.

10 En Juda was heengetogen tegen de Kanaanieten, die te Hebron woonden (de naam nu van Hebron was tevoren Kirjath-Arba), en zij sloegen Sesai, en Ahiman, en Thalmai.

11 En van daar was hij heengetogen tegen de inwoners van Debir; de naam nu van Debir was te voren Kirjath-Sefer.

12 En Kaleb zeide: Wie Kirjath-Sefer zal slaan, en haar innemen, dien zal ik ook mijn dochter Achsa tot een vrouw geven.

13 Toen nam Othniel haar in, de zoon van Kenaz, broeder van Kaleb, die jonger was dan hij; en Kaleb gaf hem Achsa, zijn dochter, tot een vrouw.

14 En het geschiedde, als zij tot hem kwam, dat zij hem aanporde, om van haar vader een veld te begeren; en zij sprong van den ezel af; toen zeide Kaleb tot haar: Wat is u?

15 En zij zeide tot hem: Geef mij een zegen; dewijl gij mij een dor land gegeven hebt, geef mij ook waterwellingen. Toen gaf Kaleb haar hoge wellingen en lage wellingen.

16 De kinderen van den Keniet, den schoonvader van Mozes, togen ook uit de Palmstad op, met de kinderen van Juda, naar de woestijn van Juda, die tegen het zuiden van Harad is; en zij gingen heen en woonden met het volk.

17 Juda dan toog met zijn broeder Simeon, en zij sloegen de Kanaanieten, wonende te Zefat, en zij verbanden hen; en men noemde den naam dezer stad Horma.

18 Daartoe nam Juda Gaza in, met haar landpale, en Askelon met haar landpale, en Ekron met haar landpale.

19 En de HEERE was met Juda, dat hij de inwoners van het gebergte verdreef; maar hij ging niet voort om de inwoners des dals te verdrijven, omdat zij ijzeren wagenen hadden.

20 En zij gaven Hebron aan Kaleb, gelijk als Mozes gesproken had; en hij verdreef van daar de drie zonen van Enak.

21 Doch de kinderen van Benjamin hebben de Jebusieten, te Jeruzalem wonende, niet verdreven; maar de Jebusieten woonden met de kinderen van Benjamin te Jeruzalem, tot op dezen dag.

22 En het huis van Jozef toog ook op naar Beth-El. En de HEERE was met hen.

23 En het huis van Jozef bestelde verspieders bij Beth-El; de naam nu dezer stad was te voren Luz.

24 En de wachters zagen een man, uitgaande uit de stad; en zij zeiden tot hem: Wijs ons toch den ingang der stad, en wij zullen weldadigheid bij u doen.

25 En als hij hun den ingang der stad gewezen had, zo sloegen zij de stad met de scherpte des zwaards; maar dien man en zijn ganse huis lieten zij gaan.

26 Toen toog deze man in het land der Hethieten, en hij bouwde een stad, en noemde haar naam Luz; dit is haar naam tot op dezen dag.

27 En Manasse verdreef Beth-Sean niet, noch haar onderhorige plaatsen, noch Thaanach met haar onderhorige plaatsen, noch de inwoners van Dor met haar onderhorige plaatsen, noch de inwoners van Jibleam met haar onderhorige plaatsen, noch de inwoners van Megiddo met haar onderhorige plaatsen; en de Kanaanieten wilden wonen in hetzelve land.

28 En het geschiedde, als Israel sterk werd, dat hij de Kanaanieten op cijns stelde; maar hij verdreef hen niet ganselijk.

29 Ook verdreef Efraim de Kanaanieten niet, die te Gezer woonden; maar de Kanaanieten woonden in het midden van hem te Gezer.

30 Zebulon verdreef de inwoners van Kitron niet, noch de inwoners van Nahalol; maar de Kanaanieten woonden in het midden van hem, en waren cijnsbaar.

31 Aser verdreef de inwoners van Acco niet, noch de inwoners van Sidon, noch Achlab, noch Achsib, noch Chelba, noch Afik, noch Rechob;

32 Maar de Aserieten woonden in het midden der Kanaanieten, die in het land woonden; want zij verdreven hen niet.

33 Nafthali verdreef de inwoners van Beth-Semes niet, noch de inwoners van Beth-Anath, maar woonde in het midden der Kanaanieten, die in het land woonden; doch de inwoners van Beth-Semes en Beth-Anath werden hun cijnsbaar.

34 En de Amorieten drongen de kinderen van Dan in het gebergte; want zij lieten hun niet toe, af te komen in het dal.

35 Ook wilden de Amorieten wonen op het gebergte van Heres, te Ajalon, en te Saalbim; maar de hand van het huis van Jozef werd zwaar, zodat zij cijnsbaar werden.

36 En de landpale der Amorieten was van den opgang van Akrabbim, van den rotssteen, en opwaarts heen.

Richtere 1 Commentary

Chapter 1

The book of Judges is the history of Israel during the government of the Judges, who were occasional deliverers, raised up by God to rescue Israel from their oppressors, to reform the state of religion, and to administer justice to the people. The state of God's people does not appear in this book so prosperous, nor their character so religious, as might have been expected; but there were many believers among them, and the tabernacle service was attended to. The history exemplifies the frequent warnings and predictions of Moses, and should have close attention. The whole is full of important instruction.

Proceedings of the tribes of Judah and Simeon. (1-8) Hebron and other cities taken. (9-20) The proceedings of other tribes. (21-36)

Verses 1-8 The Israelites were convinced that the war against the Canaanites was to be continued; but they were in doubt as to the manner in which it was to be carried on after the death of Joshua. In these respects they inquired of the Lord. God appoints service according to the strength he has given. From those who are most able, most work is expected. Judah was first in dignity, and must be first in duty. Judah's service will not avail unless God give success; but God will not give the success, unless Judah applies to the service. Judah was the most considerable of all the tribes, and Simeon the least; yet Judah begs Simeon's friendship, and prays for aid from him. It becomes Israelites to help one another against Canaanites; and all Christians, even those of different tribes, should strengthen one another. Those who thus help one another in love, have reason to hope that God will graciously help both. Adoni-bezek was taken prisoner. This prince had been a severe tyrant. The Israelites, doubtless under the Divine direction, made him suffer what he had done to others; and his own conscience confessed that he was justly treated as he had treated others. Thus the righteous God sometimes, in his providence, makes the punishment answer the sin.

Verses 9-20 The Canaanites had iron chariots; but Israel had God on their side, whose chariots are thousands of angels, ( Psalms 68:17 ) . Yet they suffered their fears to prevail against their faith. About Caleb we read in ( Joshua 15:16-19 ) . The Kenites had settled in the land. Israel let them fix where they pleased, being a quiet, contented people. They that molested none, were molested by none. Blessed are the meek, for they shall inherit the earth.

Verses 21-36 The people of Israel were very careless of their duty and interest. Owing to slothfulness and cowardice, they would not be at the pains to complete their conquests. It was also owing to their covetousness: they were willing to let the Canaanites live among them, that they might make advantage of them. They had not the dread and detestation of idolatry they ought to have had. The same unbelief that kept their fathers forty years out of Canaan, kept them now out of the full possession of it. Distrust of the power and promise of God deprived them of advantages, and brought them into troubles. Thus many a believer who begins well is hindered. His graces languish, his lusts revive, Satan plies him with suitable temptations, the world recovers its hold; he brings guilt into his conscience, anguish into his heart, discredit on his character, and reproach on the gospel. Though he may have sharp rebukes, and be so recovered that he does not perish, yet he will have deeply to lament his folly through his remaining days; and upon his dying bed to mourn over the opportunities of glorifying God and serving the church he has lost. We can have no fellowship with the enemies of God within us or around us, but to our hurt; therefore our only wisdom is to maintain unceasing war against them.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JUDGES

The title of this book in the Hebrew copies is Sepher Shophetim, the Book of Judges; but the Syriac and Arabic interpreters call it,

``the Book of the Judges of the Children of Israel;''

and the Septuagint only Judges; so called, not because it was written by them, though some think it was compiled out of annals and diaries kept by them; but it seems to be the work of one person only: the true reason of its name is, because it treats of the judges of Israel, gives an account of their lives and actions, and especially such as concerned their office; which office was different from that of kings, and seems only to have been occasional, and chiefly lay in delivering the people out of the hands of their enemies, when oppressed, distressed, or carried captive by them; in protecting them in the enjoyment of their country, rights, and liberties; in leading out their armies against their enemies when needful; and in settling differences, judging law suits, and administering justice. The government of the nation, during their time, was a theocracy. It is not certain who was the penman of this book; some ascribe it to King Hezekiah, others to Ezra; but the Jewish writers {a} are generally of opinion that it was written by Samuel, which is most likely, who was the last of the judges; and it seems plainly to be written before the times of David, us appears from a speech of Joab, 2Sa 11:21; and from some passages in Ps 68:8,9 Ps 97:5, which seem to refer or allude to Jud 5:4,5; and from Jerusalem being called Jebus, which shows it to be inhabited by the Jebusites in the time of the writer of this book, whereas it was taken out of their hands by David; besides, Samuel himself refers to the annals of this book; 1Sa 12:9-11; and from whose testimonies, as well as from others in the New Testament, there is no doubt to be made of its being genuine and authentic, and written by divine inspiration; as is evident from the use the Apostle Paul, and the author of the epistle to the Hebrews, have made of it, Ac 13:20, Heb 11:32; it is useful as an history, and without which the history of the people of Israel would not be complete; it containing an account of all their judges, excepting the two last, Eli and Samuel, of whom an account is given in the following books, and of some facts incidental to those times, related in an appendix at the end of it, concerning the idol of Micah, and the war of Benjamin; and furnishes out many useful moral observations concerning God's displeasure at sin in his own people Israel, and his corrections for it; and about his providential care of them in raising up for them deliverers in their time of need, as well as points at various virtues and excellencies in great and good men, worthy of imitation. It contains, according to Piscator, Dr. Lightfoot, and others, an history of two hundred ninety and nine years.

\\INTRODUCTION TO JUDGES 1\\

The children of Israel, after Joshua's death, inquiring of the Lord which tribes should first go up against the remaining Canaanites, Judah is ordered to go up, who with Simeon did, Jud 1:1-3; and had success against the Canaanites under Adonibezek, whom they brought to Jerusalem Jud 1:4-8; and against the Canaanites in Hebron, Debir, Zephath, Hormah, Gaza, Ashkelon, and Ekron, Jud 1:9-20; the Benjamites had not such good success as Judah against the Jebusites in Jerusalem, Jud 1:21; nor as the house of Joseph had against Bethel, Jud 1:22-26; nor could the tribes of Manasseh, Ephraim, Zebulun, Asher, and Naphtali, drive out the Canaanites from several places which belonged unto them, though many of them became their tributaries, Jud 1:27-33; and as for the Amorites, they were too powerful for the tribe of Dan, though some of them became tributaries to the house of Joseph, Jud 1:34-36.

{a} T. Bab. Bava Bathra, fol. 14. 2.