Jesaja 48:14-22

14 Vergadert u, gij allen, en hoort; wie onder hen heeft deze dingen verkondigd? De HEERE heeft hem lief, Hij zal Zijn welbehagen tegen Babel doen, en Zijn arm zal tegen de Chaldeen zijn.

15 Ik, Ik heb het gesproken, ook heb Ik hem geroepen; Ik zal hem doen komen, en hij zal voorspoedig zijn op zijn weg.

16 Nadert gijlieden tot Mij, hoort dit: Ik heb van den beginne niet in het verborgene gesproken, maar van dien tijd af, dat het geschied is, ben Ik daar; en nu, de Heere HEERE, en Zijn Geest heeft Mij gezonden.

17 Alzo zegt de HEERE, uw Verlosser, de Heilige Israels: Ik ben de HEERE, uw God, Die u leert, wat nut is, Die u leidt op den weg, dien gij gaan moet.

18 Och, dat gij naar Mijn geboden geluisterd hadt! zo zou uw vrede geweest zijn als een rivier, en uw gerechtigheid als de golven der zee.

19 Ook zou uw zaad geweest zijn als het zand, en die uit uw ingewanden voortkomen als deszelfs steentjes; wiens naam niet zou worden afgehouwen, noch verdelgd van voor Mijn aangezicht.

20 Gaat uit van Babel, vliedt van de Chaldeen, verkondigt met de stemme des gejuichs, doet zulks horen, brengt het uit tot aan het einde der aarde, zegt: De HEERE heeft Zijn knecht Jakob verlost!

21 En: Zij hadden geen dorst, toen Hij hen leidde door de woeste plaatsen; Hij deed hun water uit den rotssteen vlieten; als Hij den rotssteen kliefde, zo vloeiden de wateren daarhenen.

22 Maar de goddelozen hebben geen vrede, zegt de HEERE.

Jesaja 48:14-22 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO ISAIAH 48

The prophecy of this chapter is concerning the deliverance and salvation of the Jews, and is addressed unto them; who are described by their natural descent and lineage, and by their hypocrisy in religious things, Isa 48:1,2. By their obstinacy and impudence, and by their proneness to idolatry, and to ascribe that to idols which belonged to God; which were the reasons why the Lord foretold all former things to them, before they came to pass, Isa 48:3-5. And for the same reasons also he declared unto them what should be hereafter, particularly the destruction of Babylon, and their deliverance by Cyrus, Isa 48:6-8. From which account of them it would clearly appear, that it was not for any merits of theirs, but for his own name's sake, for his own glory, that he chose them, purified, and saved them as gold tried in the fire, Isa 48:9-11. He observes his own perfections, his eternity and immutability, and power displayed in creation, to engage their faith in the promise of deliverance, Isa 48:12,13 and points out the deliverer Cyrus, a type of Christ, whom he loved, called, sent, and made him prosperous, Isa 48:14-16. Then he directs them to walk in his ways, with promises of peace and prosperity, Isa 48:17-19. And the chapter is concluded with an exhortation to go out of Babylon with joy, publishing wherever they came their redemption, and who would be supplied with all necessaries in their return to their own land; only it should be observed, that there was no peace or happiness for the wicked, Isa 48:20-22.