Job 14:4-14

4 Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

5 Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

6 Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

7 Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

8 Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

9 Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

10 Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

11 De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

12 Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

13 Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

14 Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

Job 14:4-14 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO JOB 14

Job, having turned himself from his friends to God, continues his address to him in this chapter; wherein he discourses of the frailty of man, the shortness of his life, the troubles that are in it, the sinfulness of it, and its limited duration, beyond which it cannot continue; all which he makes use of with God, that he would not therefore deal rigorously with him, but have pity on him, and cease from severely afflicting him, till he came to the end of his days, which could not be long, Job 14:1-6; he observes of a tree, when it is cut down to the root, yea, when the root is become old, and the stock dies, it will, by means of being watered, bud and sprout again, and produce boughs and branches; but man, like the failing waters of the sea, and the decayed and dried up flood, when he dies, rises not, till the heavens be no more, Job 14:7-12; and then he wishes to be hid in the grave till that time, and expresses hope and belief of the resurrection of the dead, Job 14:13-15; and goes on to complain of the strict notice God took of his sins, of his severe dealings with men, destroying their hope in life, and removing them by death; so that they see and know not the case and circumstances of their children they leave behind, and while they live have continual pain and sorrow, Job 14:16-22.