Job 16:1-11

1 Maar Job antwoordde en zeide:

2 Ik heb vele dergelijke dingen gehoord; gij allen zijt moeilijke vertroosters.

3 Zal er een einde zijn aan de winderige woorden? Of wat stijft u, dat gij alzo antwoordt?

4 Zou ik ook, als gijlieden, spreken, indien uw ziel ware in mijner ziele plaats? Zou ik woorden tegen u samenhopen, en zou ik over u met mijn hoofd schudden?

5 Ik zou u versterken met mijn mond, en de beweging mijner lippen zou zich inhouden.

6 Zo ik spreek, mijn smart wordt niet ingehouden; en houd ik op, wat gaat er van mij weg?

7 Gewisselijk, Hij heeft mij nu vermoeid; Gij hebt mijn ganse vergadering verwoest.

8 Dat Gij mij rimpelachtig gemaakt hebt, is tot een getuige; en mijn magerheid staat tegen mij op, zij getuigt in mijn aangezicht.

9 Zijn toorn verscheurt, en Hij haat mij; Hij knerst over mij met Zijn tanden; mijn wederpartijder scherpt zijn ogen tegen mij.

10 Zij gapen met hun mond tegen mij; zij slaan met smaadheid op mijn kinnebakken; zij vervullen zich te zamen aan mij.

11 God heeft mij den verkeerde overgegeven, en heeft mij afgewend in de handen der goddelozen.

Job 16:1-11 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO JOB 16

This chapter and the following contain Job's reply to the preceding discourse of Eliphaz, in which he complains of the conversation of his friends, as unprofitable, uncomfortable, vain, empty, and without any foundation, Job 16:1-3; and intimates that were they in his case and circumstances, tie should behave in another manner towards them, not mock at them, but comfort them, Job 16:4,5; though such was his unhappy case, that, whether he spoke or was silent, it was much the same; there was no alloy to his grief, Job 16:6; wherefore he turns himself to God, and speaks to him, and of what he had done to him, both to his family, and to himself; which things, as they proved the reality of his afflictions, were used by his friends as witnesses against him, Job 16:7,8; and then enters upon a detail of his troubles, both at the hands of God and man, in order to move the divine compassion, and the pity of his friends, Job 16:9-14; which occasioned him great sorrow and distress, Job 16:15,16; yet asserts his own innocence, and appeals to God for the truth of it, Job 16:17-19; and applies to him, and wishes his cause was pleaded with him, Job 16:20,21; and concludes with the sense he had of the shortness of his life, Job 16:22; which sentiment is enlarged upon in the following chapter.