Prediker 2:5-15

5 Ik maakte mij hoven en lusthoven, en ik plantte bomen in dezelve, van allerlei vrucht.

6 Ik maakte mij vijvers van wateren, om daarmede te bewateren het woud, dat met bomen groende.

7 Ik kreeg knechten en maagden, en ik had kinderen des huizes; ook had ik een groot bezit van runderen en schapen, meer dan allen, die voor mij te Jeruzalem geweest waren.

8 Ik vergaderde mij ook zilver en goud, en kleinoden der koningen en der landschappen; ik bestelde mij zangers en zangeressen, en wellustigheden der mensenkinderen, snarenspel, ja, allerlei snarenspel.

9 En ik werd groot, en nam toe, meer dan iemand, die voor mij te Jeruzalem geweest was; ook bleef mijn wijsheid mij bij.

10 En al wat mijn ogen begeerden, dat onttrok ik hun niet; ik wederhield mijn hart niet van enige blijdschap, maar mijn hart was verblijd vanwege al mijn arbeid; en dit was mijn deel van al mijn arbeid.

11 Toen wendde ik mij tot al mijn werken, die mijn handen gemaakt hadden, en tot den arbeid, dien ik werkende gearbeid had; ziet, het was al ijdelheid en kwelling des geestes, en daarin was geen voordeel onder de zon.

12 Daarna wendde ik mij, om te zien wijsheid, ook onzinnigheden en dwaasheid; want hoe zou een mens, die den koning nakomen zal, doen hetgeen alrede gedaan is?

13 Toen zag ik, dat de wijsheid uitnemendheid heeft boven de dwaasheid, gelijk het licht uitnemendheid heeft boven de duisternis.

14 De ogen des wijzen zijn in zijn hoofd, maar de zot wandelt in de duisternis. Toen bemerkte ik ook, dat enerlei geval hun allen bejegent.

15 Dies zeide ik in mijn hart: Gelijk het den dwaze bejegent, zal het ook mijzelven bejegenen; waarom heb ik dan toen meer naar wijsheid gestaan? Toen sprak ik in mijn hart, dat ook hetzelve ijdelheid was.

Prediker 2:5-15 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO ECCLESIASTES 2

Solomon, having made trial of natural wisdom and knowledge in its utmost extent, and found it to be vanity, proceeds to the experiment of pleasure, and tries whether any happiness was in that, Ec 2:1. As for that which at first sight was vain, frothy, and frolicsome, he dispatches at once, and condemns it as mad and unprofitable, Ec 2:2; but as for those pleasures which were more manly, rational, and lawful, he dwells upon them, and gives a particular enumeration of them, as what he had made full trial of; as good eating and drinking, in a moderate way, without abuse; fine and spacious buildings; delightful vineyards, gardens, and orchards; parks, forests, and enclosures; fish pools, and fountains of water; a large retinue, and equipage of servants; great possessions, immense riches and treasure; a collection of the greatest rarities, and curiosities in nature; all kinds of music, vocal and instrumental, Ec 2:3-8; in all which he exceeded any that went before him; nor did he deny himself of any pleasure, in a lawful way, that could possibly be enjoyed, Ec 2:9,10. And yet on a survey of the whole, and after a thorough experience of what could be found herein, he pronounces all vanity and vexation of spirit, Ec 2:11; and returns again to his former subject, wisdom; and looks that over again, to see if he could find real happiness in it, being sadly disappointed in that of pleasure, Ec 2:12. He indeed commends wisdom, and prefers it to folly, and a wise man to a fool; Ec 2:13,14; and yet observes some things which lessen its value; and shows there is no happiness in it, the same events befalling a wise man and a fool; both alike forgotten, and die in like manner, Ec 2:15,16. And then he takes into consideration business of life, and a laborious industry to obtain wealth; and this he condemns as grievous, hateful, and vexatious, because, after all a man's acquisitions, he knows not to whom he shall leave them, whether to a wise man or a fool, Ec 2:17-21. And because a man himself has no rest all his days, nothing but sorrow and grief, Ec 2:22,23; wherefore he concludes it is best for a man to enjoy the good things of this life himself; which he confirms by his own experience, and by an, antithesis between a good man and a wicked one, Ec 2:24-26.