15
καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐπανελθεῖν αὐτὸν λαβόντα τὴν βασιλείαν καὶ εἶπεν φωνηθῆναι αὐτῷ τοὺς δούλους τούτους οἷς δεδώκει τὸ ἀργύριον, ἵνα γνοῖ τί διεπραγματεύσαντο.
16
παρεγένετο δὲ ὁ πρῶτος λέγων · Κύριε, ἡ μνᾶ σου δέκα προσηργάσατο ⸃ μνᾶς.
17
καὶ εἶπεν αὐτῷ · Εὖγε, ἀγαθὲ δοῦλε, ὅτι ἐν ἐλαχίστῳ πιστὸς ἐγένου, ἴσθι ἐξουσίαν ἔχων ἐπάνω δέκα πόλεων.
18
καὶ ἦλθεν ὁ δεύτερος λέγων · Ἡ μνᾶ σου, κύριε, ἐποίησεν πέντε μνᾶς.
19
εἶπεν δὲ καὶ τούτῳ · Καὶ σὺ ἐπάνω γίνου ⸃ πέντε πόλεων.
20
καὶ ὁ ἕτερος ἦλθεν λέγων · Κύριε, ἰδοὺ ἡ μνᾶ σου ἣν εἶχον ἀποκειμένην ἐν σουδαρίῳ ·
21
ἐφοβούμην γάρ σε ὅτι ἄνθρωπος αὐστηρὸς εἶ, αἴρεις ὃ οὐκ ἔθηκας καὶ θερίζεις ὃ οὐκ ἔσπειρας.
22
λέγει αὐτῷ · Ἐκ τοῦ στόματός σου κρίνω σε, πονηρὲ δοῦλε · ᾔδεις ὅτι ἐγὼ ἄνθρωπος αὐστηρός εἰμι, αἴρων ὃ οὐκ ἔθηκα καὶ θερίζων ὃ οὐκ ἔσπειρα;
23
καὶ διὰ τί οὐκ ἔδωκάς μου τὸ ἀργύριον ⸃ ἐπὶ τράπεζαν; κἀγὼ ἐλθὼν σὺν τόκῳ ἂν αὐτὸ ἔπραξα.
24
καὶ τοῖς παρεστῶσιν εἶπεν · Ἄρατε ἀπ’ αὐτοῦ τὴν μνᾶν καὶ δότε τῷ τὰς δέκα μνᾶς ἔχοντι —
25
καὶ εἶπαν αὐτῷ · Κύριε, ἔχει δέκα μνᾶς —