13
καλέσας δὲ δέκα δούλους ἑαυτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς δέκα μνᾶς καὶ εἶπεν πρὸς αὐτούς · Πραγματεύσασθε ἐν ᾧ ⸃ ἔρχομαι.
14
οἱ δὲ πολῖται αὐτοῦ ἐμίσουν αὐτόν, καὶ ἀπέστειλαν πρεσβείαν ὀπίσω αὐτοῦ λέγοντες · Οὐ θέλομεν τοῦτον βασιλεῦσαι ἐφ’ ἡμᾶς.
15
καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐπανελθεῖν αὐτὸν λαβόντα τὴν βασιλείαν καὶ εἶπεν φωνηθῆναι αὐτῷ τοὺς δούλους τούτους οἷς δεδώκει τὸ ἀργύριον, ἵνα γνοῖ τί διεπραγματεύσαντο.
16
παρεγένετο δὲ ὁ πρῶτος λέγων · Κύριε, ἡ μνᾶ σου δέκα προσηργάσατο ⸃ μνᾶς.
17
καὶ εἶπεν αὐτῷ · Εὖγε, ἀγαθὲ δοῦλε, ὅτι ἐν ἐλαχίστῳ πιστὸς ἐγένου, ἴσθι ἐξουσίαν ἔχων ἐπάνω δέκα πόλεων.
18
καὶ ἦλθεν ὁ δεύτερος λέγων · Ἡ μνᾶ σου, κύριε, ἐποίησεν πέντε μνᾶς.
19
εἶπεν δὲ καὶ τούτῳ · Καὶ σὺ ἐπάνω γίνου ⸃ πέντε πόλεων.
20
καὶ ὁ ἕτερος ἦλθεν λέγων · Κύριε, ἰδοὺ ἡ μνᾶ σου ἣν εἶχον ἀποκειμένην ἐν σουδαρίῳ ·
21
ἐφοβούμην γάρ σε ὅτι ἄνθρωπος αὐστηρὸς εἶ, αἴρεις ὃ οὐκ ἔθηκας καὶ θερίζεις ὃ οὐκ ἔσπειρας.
22
λέγει αὐτῷ · Ἐκ τοῦ στόματός σου κρίνω σε, πονηρὲ δοῦλε · ᾔδεις ὅτι ἐγὼ ἄνθρωπος αὐστηρός εἰμι, αἴρων ὃ οὐκ ἔθηκα καὶ θερίζων ὃ οὐκ ἔσπειρα;
23
καὶ διὰ τί οὐκ ἔδωκάς μου τὸ ἀργύριον ⸃ ἐπὶ τράπεζαν; κἀγὼ ἐλθὼν σὺν τόκῳ ἂν αὐτὸ ἔπραξα.