Markus 4:39

39 En Hij opgewekt zijnde, bestrafte den wind, en zeide tot de zee: Zwijg, wees stil! En de wind ging liggen, en er werd grote stilte.

Markus 4:39 Meaning and Commentary

Mark 4:39

And he arose and rebuked the wind
He arose from off his pillow, and stood up; and in a majestic and authoritative way reproved the wind, as if it was a servant that had exceeded his commission; at which he shows some resentment:

and said unto the sea, peace, be still;
as if that which was very tumultuous and boisterous, and threatened with shipwreck and the loss of lives, had raged too much and too long:

and the wind ceased, and there was a great calm;
which was very unusual and extraordinary; for after the wind has ceased, and the storm is over, the waters of the sea being agitated thereby, keep raging, and in a violent motion, for a considerable time; whereas here, as soon as ever the word was spoken, immediately, at once, the wind ceased, and the sea was calmed: a clear proof this, that he must be the most high God, who gathers the winds in his fists, and stills the noise of the seas and their waves.

Markus 4:39 In-Context

37 En er werd een grote storm van wind, en de baren sloegen over in het schip, alzo dat het nu vol werd.

38 En Hij was in het achterschip, slapende op een oorkussen; en zij wekten Hem op, en zeiden tot Hem: Meester, bekommert het U niet, dat wij vergaan?

39 En Hij opgewekt zijnde, bestrafte den wind, en zeide tot de zee: Zwijg, wees stil! En de wind ging liggen, en er werd grote stilte.

40 En Hij zeide tot hen: Wat zijt gij zo vreesachtig? Hoe hebt gij geen geloof?

41 En zij vreesden met grote vreze, en zeiden tot elkander: Wie is toch Deze, dat ook de wind en de zee Hem gehoorzaam zijn?