Prediker 5

1 Wees niet te snel met uw mond, en uw hart haaste niet een woord voort te brengen voor Gods aangezicht; want God is in den hemel, en gij zijt op de aarde; daarom laat uw woorden weinig zijn.

2 Want gelijk de droom komt door veel bezigheid, alzo de stem des zots door de veelheid der woorden.

3 Wanneer gij een gelofte aan God zult beloofd hebben, stel niet uit dezelve te betalen; want Hij heeft geen lust aan zotten; wat gij zult beloofd hebben, betaal het.

4 Het is beter, dat gij niet belooft, dan dat gij belooft en niet betaalt.

5 Laat uw mond niet toe, dat hij uw vlees zou doen zondigen; en zeg niet voor het aangezicht des engels, dat het een dwaling was; waarom zou God grotelijks toornen, om uwer stemme wille, en verderven het werk uwer handen?

6 Want gelijk in de veelheid der dromen ijdelheden zijn, alzo in veel woorden; maar vrees gij God!

7 Indien gij de onderdrukking des armen, en de beroving des gerichts en der gerechtigheid ziet in een landschap, verwonder u niet over zulk een voornemen; want die hoger is dan de hoge, neemt er acht op; en daar zijn hogen boven henlieden.

8 Het voordeel des aardrijks is voor allen: de koning zelfs wordt van het veld gediend.

9 Die het geld liefheeft, wordt van het geld niet zat; en wie den overvloed liefheeft, wordt van het inkomen niet zat. Dit is ook ijdelheid.

10 Waar het goed vermenigvuldigt, daar vermenigvuldigen ook die het eten; wat nuttigheid hebben dan de bezitters daarvan, dan het gezicht hunner ogen?

11 De slaap des arbeiders is zoet, hij hebbe weinig of veel gegeten; maar de zatheid des rijken laat hem niet slapen.

12 Er is een kwaad, dat krankheid aanbrengt, hetwelk ik zag onder de zon: rijkdom van zijn bezitters bewaard tot hun eigen kwaad.

13 Of de rijkdom zelf vergaat door een moeilijke bezigheid; en hij gewint een zoon, en er is niet met al in zijn hand.

14 Gelijk als hij voortgekomen is uit zijner moeders buik, alzo zal hij naakt wederkeren, gaande gelijk hij gekomen was; en hij zal niet medenemen van zijn arbeid, dat hij met zijn hand zou wegdragen.

15 Daarom is dit ook een kwaad, dat krankheid aanbrengt; dat hij in alle manier, gelijk hij gekomen is, alzo heengaat; en wat voordeel is het hem, dat hij in den wind gearbeid heeft?

16 Dat hij ook alle dagen in duisternis gegeten heeft; en dat hij veel verdriets gehad heeft, ook zijn krankheid, en onstuimigen toorn?

17 Ziet, wat ik gezien heb, een goede zaak, die schoon is: te eten en te drinken, en te genieten het goede van al zijn arbeid, die hij bearbeid heeft onder de zon, gedurende het getal der dagen zijns levens, hetwelk God hem geeft; want dat is zijn deel.

18 Ook een iegelijk mens, aan denwelken God rijkdom en goederen gegeven heeft, en Hij geeft hem de macht, om daarvan te eten, en om zijn deel te nemen, en om zich te verheugen van zijn arbeid, datzelve is een gave van God.

19 Want hij zal niet veel gedenken aan de dagen zijns levens, dewijl hem God hem verhoort in de blijdschap zijns harten.

20

Prediker 5 Commentary

Chapter 5

What renders devotion vain. (1-3) Of vows, and oppression. (4-8) the vanity of riches shown. (9-7) The right use of riches. (18-20)

Verses 1-3 Address thyself to the worship of God, and take time to compose thyself for it. Keep thy thoughts from roving and wandering: keep thy affections from running out toward wrong objects. We should avoid vain repetitions; copious prayers are not here condemned, but those that are unmeaning. How often our wandering thoughts render attendance on Divine ordinances little better than the sacrifice of fools! Many words and hasty ones, used in prayer, show folly in the heart, low thoughts of God, and careless thoughts of our own souls.

Verses 4-8 When a person made engagements rashly, he suffered his mouth to cause his flesh to sin. The case supposes a man coming to the priest, and pretending that his vow was made rashly, and that it would be wrong to fulfil it. Such mockery of God would bring the Divine displeasure, which might blast what was thus unduly kept. We are to keep down the fear of man. Set God before thee; then, if thou seest the oppression of the poor, thou wilt not find fault with Divine Providence; nor think the worse of the institution of magistracy, when thou seest the ends of it thus perverted; nor of religion, when thou seest it will not secure men from suffering wrong. But though oppressors may be secure, God will reckon for all.

Verses 9-17 The goodness of Providence is more equally distributed than appears to a careless observer. The king needs the common things of life, and the poor share them; they relish their morsel better than he does his luxuries. There are bodily desires which silver itself will not satisfy, much less will worldly abundance satisfy spiritual desires. The more men have, the better house they must keep, the more servants they must employ, the more guests they must entertain, and the more they will have hanging on them. The sleep of the labourer is sweet, not only because he is tired, but because he has little care to break his sleep. The sleep of the diligent Christian, and his long sleep, are sweet; having spent himself and his time in the service of God, he can cheerfully repose in God as his Rest. But those who have every thing else, often fail to secure a good night's sleep; their abundance breaks their rest. Riches do hurt, and draw away the heart from God and duty. Men do hurt with their riches, not only gratifying their own lusts, but oppressing others, and dealing hardly with them. They will see that they have laboured for the wind, when, at death, they find the profit of their labour is all gone like the wind, they know not whither. How ill the covetous worldling bears the calamities of human life! He does not sorrow to repentance, but is angry at the providence of God, angry at all about him; which doubles his affliction.

Verses 18-20 Life is God's gift. We must not view our calling as a drudgery, but take pleasure in the calling where God puts us. A cheerful spirit is a great blessing; it makes employments easy, and afflictions light. Having made a proper use of riches, a man will remember the days of his past life with pleasure. The manner in which Solomon refers to God as the Giver, both of life and its enjoyments, shows they ought to be received and to be used, consistently with his will, and to his glory. Let this passage recommend to all the kind words of the merciful Redeemer, "Labour not for the meat that perisheth, but for that meat which endureth unto everlasting life." Christ is the Bread of life, the only food of the soul. All are invited to partake of this heavenly provision.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ECCLESIASTES 5

This chapter contains some rules and directions concerning the worship of God; how persons should behave when they go into the house of God; concerning hearing the word, to which there should be a readiness, and which should be preferred to the sacrifices of fools, Ec 5:1. Concerning prayer to God; which should not be uttered rashly and hastily, and should be expressed in few words; which is urged from the consideration of the majesty of God, and vileness of men; and the folly of much speaking is exposed by the simile of a dream, Ec 5:2,3. Concerning vows, which should not be rashly made; when made, should be kept; nor should excuses be afterwards framed for not performing them, since this might bring the anger of God upon men, to the destruction of the works of their hands, Ec 5:4-6; and, as an antidote against those vanities, which appear in the prayers and vows of some, and dreams of others, the fear of God is proposed, Ec 5:7; and, against any surprise at the oppression of the poor, the majesty, power, and providence of God, and his special regard to his people, are observed, Ec 5:8. And then the wise man enters into a discourse concerning riches; and observes, that the fruits of the earth, and the culture of it, are necessary to all men, and even to the king, Ec 5:9; but dissuades from covetousness, or an over love of riches; because they are unsatisfying, are attended with much trouble, often injurious to the owners of them; at length perish, and their possessors; who, at death, are stripped quite naked of all, after they have spent their days in darkness and distress, Ec 5:10-17; and concludes, therefore, that it is best for a man to enjoy, in a free manner, the good things of this life he is possessed of, and consider them as the gifts of God, and be thankful for them; by which means he will pass through the world more comfortably, and escape the troubles that attend others, Ec 5:18-20.