Ezechiël 12:15-25

15 Alzo zullen zij weten, dat Ik de HEERE ben, wanneer Ik hen onder de heidenen verspreiden en hen in de landen verstrooien zal.

16 Doch Ik zal van hen weinige lieden doen overblijven van het zwaard, van den honger en van de pestilentie; opdat zij al hun gruwelen vertellen onder de heidenen, waarhenen zij komen zullen, en zij zullen weten, dat Ik de HEERE ben.

17 Daarna geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

18 Mensenkind, gij zult uw brood eten met beven, en uw water zult gij met beroerte en met kommer drinken.

19 En gij zult tot het volk des lands zeggen: Alzo zegt de Heere HEERE, van de inwoners van Jeruzalem, in het land Israels: Zij zullen hun brood met kommer eten, en hun water zullen zij met verbaasdheid drinken, omdat hun land woest zal worden van zijn volheid, vanwege het geweld van al degenen, die daarin wonen;

20 En de bewoonde steden zullen woest worden, en het land zal een wildernis zijn; en gij zult weten, dat Ik de HEERE ben.

21 Wederom geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

22 Mensenkind, wat is dit voor een spreekwoord, dat gijlieden hebt in het land Israels, zeggende: de dagen zullen verlengd worden, en al het gezicht zal vergaan?

23 Daarom zeg tot hen: Alzo zegt de Heere HEERE: Ik zal dit spreekwoord doen ophouden, dat zij het niet meer ten spreekwoord gebruiken zullen in Israel. Maar spreek tot hen: De dagen zijn nabij gekomen, en het woord van ieder gezicht.

24 Want geen ijdel gezicht zal er meer wezen, noch vleiende waarzegging, in het midden van het huis Israels.

25 Want Ik ben de HEERE, Ik zal spreken; het woord, de tijd zal niet meer uitgesteld worden; want in uw dagen, o wederspannig huis, zal Ik een woord spreken, en hetzelve doen, spreekt de Heere HEERE.

Ezechiël 12:15-25 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO EZEKIEL 12

In this chapter, under the sign of the prophet's removing household goods, is represented the removal of the king of Judah and his people from their own land into captivity; and under another sign, of the prophet's eating and drinking with quaking, and trembling, and carefulness, is set forth, either the famine that should be during the siege of Jerusalem, or the desolations following the taking of it; and the chapter is concluded with a reproof of the Jews flattering themselves that these prophecies respected times a great way off, and therefore hoped they would never be accomplished. The preface to the first sign is in Eze 12:1,2; which describes the people of the Jews as rebellious, and given up to judicial blindness and hardness; and suggests the cause of all their calamities: the order to prepare goods for removing, to show to the people; for digging a wall; carrying the stuff out in their sight, on his shoulders, at twilight; and covering his face when he did it, is in Eze 12:3-6; the execution of this order, which is declared in part for the whole, is in Eze 12:7; then follows the explication of this sign, Eze 12:8-11; and the application of it, first to King Zedekiah, in whom should be fulfilled several of the particulars mentioned, Eze 12:12,13; and to the people about him, and his army that should be scattered and fall by the sword, Eze 12:14; the end of which should be, that the Lord should be known, his power, truth, and righteousness, by a few that should escape the famine, pestilence, and sword, Eze 12:15,16. The second sign, with the explication and application of it, is in Eze 12:17-20; and the chapter is closed with a reproof of the Jews; the proverbial expression they used, and which the Lord resented, is cited Eze 12:21,22; and the prophet is bid to assure them that it should cease, or there should be no room for it; and also every vain vision and flattering divination, Eze 12:23,24; and that the word of the Lord should not be prolonged, but should quickly and certainly be accomplished; and that their hopes of the contrary were in vain, Eze 12:25-28.