Psalmen 10

1 O HEERE! waarom staat Gij van verre? waarom verbergt Gij U in tijden van benauwdheid?

2 De goddeloze vervolgt hittiglijk in hoogmoed de ellendige; laat hen gegrepen worden in de aanslagen, die zij bedacht hebben.

3 Want de goddeloze roemt over den wens zijner ziel; hij zegent den gierigaard, hij lastert den HEERE.

4 De goddeloze, gelijk hij zijn neus omhoog steekt, onderzoekt niet; al zijn gedachten zijn, dat er geen God is.

5 Zijn wegen maken ten allen tijde smarte; Uw oordelen zijn een hoogte, verre van hem; al zijn tegenpartijders, die blaast hij aan.

6 Hij zegt in zijn hart; Ik zal niet wankelen; want ik zal van geslacht tot geslacht in geen kwaad zijn.

7 Zijn mond is vol van vloek, en bedriegerijen, en list; onder zijn tong is moeite en ongerechtigheid.

8 Hij zit in de achterlage der hoeven, in verborgene plaatsen doodt hij den onschuldige; zijn ogen verbergen zich tegen den arme.

9 Hij legt lagen in een verborgen plaats, gelijk een leeuw in zijn hol; hij legt lagen, om den ellendige te roven; hij rooft den ellendige, als hij hem trekt in zijn net.

10 Hij duikt neder, hij buigt zich; en de arme hoop valt in zijn sterke poten.

11 Hij zegt in zijn hart: God heeft het vergeten, Hij heeft Zijn aangezicht verborgen, Hij ziet niet in eeuwigheid.

12 Sta op, HEERE God! hef Uw hand op, vergeet de ellendigen niet.

13 Waarom lastert de goddeloze God? zegt in zijn hart: Gij zult het niet zoeken?

14 Gij ziet het immers; want Gij aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat men het in Uw hand geve; op U verlaat zich de arme, Gij zijt geweest een Helper van den wees.

15 Breek den arm des goddelozen en bozen. zoek zijn goddeloosheid, totdat Gij haar niet vindt.

16 De HEERE is Koning eeuwiglijk en altoos; de heidenen zijn vergaan uit Zijn land.

17 HEERE! Gij hebt den wens der zachtmoedigen gehoord; Gij zult hun hart sterken, Uw oor zal opmerken;

18 Om den wees en verdrukte recht te doen; opdat een mens van de aarde niet meer voortvare geweld te bedrijven.

Psalmen 10 Commentary

Chapter 10

The psalmist complains of the wickedness of the wicked. (1-11) He prays to God to appear for the relief of his people. (12-18)

Verses 1-11 God's withdrawings are very grievous to his people, especially in times of trouble. We stand afar off from God by our unbelief, and then complain that God stands afar off from us. Passionate words against bad men do more hurt than good; if we speak of their badness, let it be to the Lord in prayer; he can make them better. The sinner proudly glories in his power and success. Wicked people will not seek after God, that is, will not call upon him. They live without prayer, and that is living without God. They have many thoughts, many objects and devices, but think not of the Lord in any of them; they have no submission to his will, nor aim for his glory. The cause of this is pride. Men think it below them to be religious. They could not break all the laws of justice and goodness toward man, if they had not first shaken off all sense of religion.

Verses 12-18 The psalmist speaks with astonishment, at the wickedness of the wicked, and at the patience and forbearance of God. God prepares the heart for prayer, by kindling holy desires, and strengthening our most holy faith, fixing the thoughts, and raising the affections, and then he graciously accepts the prayer. The preparation of the heart is from the Lord, and we must seek unto him for it. Let the poor, afflicted, persecuted, or tempted believer recollect, that Satan is the prince of this world, and that he is the father of all the ungodly. The children of God cannot expect kindness, truth, or justice from such persons as crucified the Lord of glory. But this once suffering Jesus, now reigns as King over all the earth, and of his dominion there shall be no end. Let us commit ourselves unto him, humbly trusting in his mercy. He will rescue the believer from every temptation, and break the arm of every wicked oppressor, and bruise Satan under our feet shortly. But in heaven alone will all sin and temptation be shut out, though in this life the believer has a foretaste of deliverance.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO PSALM 10

This psalm in the Septuagint version, and those that follow it, is a part and continuation of the preceding psalm, and makes but one with it; hence in these versions the number of the following psalms differ from others, and what is the eleventh with others is the tenth with them, and so on to the hundred fourteenth and one hundred fifteenth, which also are put into one; but in order to make up the whole number of one hundred and fifty, the hundred sixteenth and the hundred forty seventh are both divided into two; and indeed the subject of this psalm is much the same with the former. Antichrist and antichristian times are very manifestly described; the impiety, blasphemy, and atheism of the man of sin; his pride, haughtiness, boasting of himself, and presumption of security; his persecution of the poor, and murder of innocents, are plainly pointed at; nor does the character of the man of the earth agree to well to any as to him: his times are times of trouble; but at the end of them the kingdom of Christ will appear in great glory, when the Gentiles, the antichristian nations, will perish out of his land, Ps 10:1-11,16,18.