Prediker 10:6-16

6 Een dwaas wordt gezet in grote hoogheden, maar de rijken zitten in de laagte.

7 Ik heb knechten te paard gezien, en vorsten, gaande als knechten op de aarde.

8 Wie een kuil graaft, zal daarin vallen; en wie een muur doorbreekt, een slang zal hem bijten.

9 Wie stenen wegdraagt, zal smart daardoor lijden; wie hout klieft, zal daardoor in gevaar zijn.

10 Indien hij het ijzer heeft stomp gemaakt, en hij slijpt de snede niet, dan moet hij meerder kracht te werk stellen; maar de wijsheid is een uitnemende zaak, om iets recht te maken.

11 Indien de slang gebeten heeft, eer der bezwering geschied is, dan is er geen nuttigheid voor den allerwelsprekendsten bezweerder.

12 De woorden van een wijzen mond zijn aangenaam; maar de lippen van een zot verslinden hemzelve.

13 Het begin der woorden zijns monds is dwaasheid, en het einde zijns monds is boze dolligheid.

14 De dwaas maakt wel veel woorden; maar de mens weet niet, wat het zij, dat geschieden zal; en wat na hem geschieden zal, wie zal het hem te kennen geven?

15 De arbeid der zotten maakt een iegelijk van hen moede; dewijl zij niet weten naar de stad te gaan.

16 Wee u, land! welks koning een kind is, en welks vorsten tot in den morgenstond eten!

Prediker 10:6-16 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO ECCLESIASTES 10

This chapter treats of the difference between wisdom and folly; and of the preferableness of the one, to the other, especially in civil government: folly is compared to a dead or deadly fly; a little of which as much hurts a wise man's reputation, as that does the most precious ointment, Ec 10:1. A wise man and a fool differ in the situation of their heart; which is in the one on the right hand, in the other on the left, Ec 10:2; the folly of the latter lies not only in his heart, but betrays itself throughout the whole of his conversation, Ec 10:3. And it is one part of wisdom in a subject to bear patiently the anger of his prince, and not in a passion and at once leave his service, Ec 10:4. And, among the follies of princes, this is a great one; to bestow their honours and favours on improper persons, to the neglect of such as are deserving, Ec 10:5-7. And several proverbial expressions are used, as cautions to a wise man against plotting mischief to others; breaking in upon the constitution and laws of a commonwealth; weakening the strength of the state by an methods, and making discord in it, and carrying thin by mere strength and force; when, if wisdom used, it would direct to proper ways and means, by which things would be managed to the best advantage, Ec 10:8-10. Then the babbling of fools against a government is exposed, which is like the secret bite of a serpent, Ec 10:11; and the difference between the words of wise men, which express grace and kindness, and are amiable and acceptable to men; and those of fools, which destroy themselves, begin in folly, and end in mischief; are noisy, and without meaning; do not direct to things most plain and easy, but wearisome and fatiguing to themselves and others, Ec 10:12-15. Next the unhappiness of a land is observed, when the governors of it are childish, intemperate, slothful, and prodigal; the happiness of a country when it is the reverse, Ec 10:16-19; and the chapter is concluded with advice not to curse a king, or any great personage; no, not in the most private and secret manner; since, by one means or another, it will be discovered Ec 10:20.