Psalmen 71:6-16

6 Op U heb ik gesteund van den buik aan; van mijner moeders ingewand aan zijt Gij mijn Uithelper; mijn lof is geduriglijk van U.

7 Ik ben velen als een wonder geweest; doch Gij zijt mijn sterke Toevlucht.

8 Laat mijn mond vervuld worden met Uw lof, den gansen dag met Uw heerlijkheid.

9 Verwerp mij niet in den tijd des ouderdoms; verlaat mij niet, terwijl mijn kracht vergaat.

10 Want mijn vijanden spreken van mij, en die op mijn ziel loeren, beraadslagen te zamen,

11 Zeggende: God heeft hem verlaten; jaagt na, en grijpt hem, want er is geen verlosser.

12 O God, wees niet verre van mij; mijn God! haast U tot mijn hulp.

13 Laat hen beschaamd worden, laat hen verteerd worden, die mijn ziel tegen zijn; laat hen met smaad en schande overdekt worden, die mijn kwaad zoeken.

14 Doch ik zal geduriglijk hopen, en zal al Uw lof nog groter maken.

15 Mijn mond zal Uw gerechtigheid vertellen, den gansen dag Uw heil; hoewel ik de getallen niet weet.

16 Ik zal heengaan in de mogendheden des Heeren HEEREN; ik zal Uw gerechtigheid vermelden, de Uwe alleen.

Psalmen 71:6-16 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO PSALM 71

This psalm is without a title, but is thought to be David's: the Septuagint and Vulgate Latin versions, and all the Oriental ones, ascribe it to him; and both the subject and style show it to be his. According to the title of the Syriac version, it was composed by him when Saul made war against the house of David; but this is not likely, since it was written by him in his old age, Ps 71:9,18; rather, according to Kimchi and Arama, it was penned when he fled from his son Absalom: there are several things in it which incline to this. The Septuagint and Vulgate Latin versions call it

``A Psalm of David, of the sons of Jonadab, and of the first that were carried captive;''

and so the Ethiopic and Arabic versions. Apollinarius says the sons of Jonadab composed it; but without any foundation for it; and the Syriac version is, it is a prophecy concerning the sufferings and resurrection of the Messiah; and so Jerom and others interpret it. The literal meaning respecting David seems best, though it may be applied to the church, and to any believer in distress. Theodoret thinks it was written by David in the person of the captives in Babylon.