Psalmen 71

1 Op U, o HEERE! betrouw ik; laat mij niet beschaamd worden in eeuwigheid.

2 Red mij door Uw gerechtigheid, en bevrijd mij; neig Uw oor tot mij, en verlos mij.

3 Wees mij tot een Rotssteen, om daarin te wonen, om geduriglijk daarin te gaan; Gij hebt bevel gegeven, om mij te verlossen, want Gij zijt mijn Steenrots en mijn Burg.

4 Mijn God, bevrijd mij van de hand des goddelozen, van de hand desgenen, die verkeerdelijk handelt, en des opgeblazenen.

5 Want Gij zijt mijn Verwachting, Heere, HEERE! mijn Vertrouwen van mijn jeugd aan.

6 Op U heb ik gesteund van den buik aan; van mijner moeders ingewand aan zijt Gij mijn Uithelper; mijn lof is geduriglijk van U.

7 Ik ben velen als een wonder geweest; doch Gij zijt mijn sterke Toevlucht.

8 Laat mijn mond vervuld worden met Uw lof, den gansen dag met Uw heerlijkheid.

9 Verwerp mij niet in den tijd des ouderdoms; verlaat mij niet, terwijl mijn kracht vergaat.

10 Want mijn vijanden spreken van mij, en die op mijn ziel loeren, beraadslagen te zamen,

11 Zeggende: God heeft hem verlaten; jaagt na, en grijpt hem, want er is geen verlosser.

12 O God, wees niet verre van mij; mijn God! haast U tot mijn hulp.

13 Laat hen beschaamd worden, laat hen verteerd worden, die mijn ziel tegen zijn; laat hen met smaad en schande overdekt worden, die mijn kwaad zoeken.

14 Doch ik zal geduriglijk hopen, en zal al Uw lof nog groter maken.

15 Mijn mond zal Uw gerechtigheid vertellen, den gansen dag Uw heil; hoewel ik de getallen niet weet.

16 Ik zal heengaan in de mogendheden des Heeren HEEREN; ik zal Uw gerechtigheid vermelden, de Uwe alleen.

17 O God! Gij hebt mij geleerd van mijn jeugd aan, en tot nog toe verkondig ik Uw wonderen.

18 Daarom ook, terwijl de ouderdom en grijsheid daar is, verlaat mij niet, o God, totdat ik dezen geslachte verkondige Uw arm, allen nakomelingen Uw macht.

19 Ook is Uw gerechtigheid, o God, tot in de hoogte; Gij, Die grote dingen gedaan hebt; o God! wie is U gelijk?

20 Gij, Die mij veel benauwdheden en kwaden hebt doen zien, zult mij weder levend maken, en zult mij weder ophalen uit de afgronden der aarde.

21 Gij zult mijn grootheid vermeerderen, en mij rondom vertroosten.

22 Ook zal ik U loven met het instrument der luit, Uw trouw, mijn God; ik zal U psalmzingen met de harp, o Heilige Israels!

23 Mijn lippen zullen juichen, wanneer ik U zal psalmzingen, en mijn ziel, die Gij verlost hebt.

24 Ook zal mijn tong Uw gerechtigheid den gansen dag uitspreken, want zij zijn beschaamd, want zij zijn schaamrood geworden, die mijn kwaad zoeken.

Psalmen 71 Commentary

Chapter 71

Prayers that God would deliver and save. (1-13) Believing praises. (14-24)

Verses 1-13 David prays that he might never be made ashamed of dependence upon God. With this petition every true believer may come boldly to the throne of grace. The gracious care of Divine providence in our birth and infancy, should engage us to early piety. He that was our Help from our birth, ought to be our Hope from our youth. Let none expect ease or comfort from the world. Those who love the Lord, often are hated and persecuted; men wondered at for their principles and conduct; but the Lord has been their strong refuge. The faithful servants of God may be assured that he will not cast them off in old age, nor forsake them when their strength fails.

Verses 14-24 The psalmist declares that the righteousness of Christ, and the great salvation obtained thereby, shall be the chosen subject of his discourse. Not on a sabbath only, but on every day of the week, of the year, of his life. Not merely at stated returns of solemn devotion, but on every occasion, all the day long. Why will he always dwell on this? Because he knew not the numbers thereof. It is impossible to measure the value or the fulness of these blessings. The righteousness is unspeakable, the salvation everlasting. God will not cast off his grey-headed servants when no longer capable of labouring as they have done. The Lord often strengthens his people in their souls, when nature is sinking into decay. And it is a debt which the old disciples of Christ owe to succeeding generations, to leave behind them a solemn testimony to the advantage of religion, and the truth of God's promises; and especially to the everlasting righteousness of the Redeemer. Assured of deliverance and victory, let us spend our days, while waiting the approach of death, in praising the Holy One of Israel with all our powers. And while speaking of his righteousness, and singing his praises, we shall rise above fears and infirmities, and have earnests of the joys of heaven. The work of redemption ought, above all God's works, to be spoken of by us in our praises. The Lamb that was slain, and has redeemed us to God, is worthy of all blessing and praise.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO PSALM 71

This psalm is without a title, but is thought to be David's: the Septuagint and Vulgate Latin versions, and all the Oriental ones, ascribe it to him; and both the subject and style show it to be his. According to the title of the Syriac version, it was composed by him when Saul made war against the house of David; but this is not likely, since it was written by him in his old age, Ps 71:9,18; rather, according to Kimchi and Arama, it was penned when he fled from his son Absalom: there are several things in it which incline to this. The Septuagint and Vulgate Latin versions call it

``A Psalm of David, of the sons of Jonadab, and of the first that were carried captive;''

and so the Ethiopic and Arabic versions. Apollinarius says the sons of Jonadab composed it; but without any foundation for it; and the Syriac version is, it is a prophecy concerning the sufferings and resurrection of the Messiah; and so Jerom and others interpret it. The literal meaning respecting David seems best, though it may be applied to the church, and to any believer in distress. Theodoret thinks it was written by David in the person of the captives in Babylon.