Lukas 16

1 En Hij zeide ook tot Zijn discipelen: Er was een zeker rijk mens, welke een rentmeester had; en deze werd bij hem verklaagd, als die zijn goederen doorbracht.

2 En hij riep hem, en zeide tot hem: Hoe hoor ik dit van u? Geef rekenschap van uw rentmeesterschap; want gij zult niet meer kunnen rentmeester zijn.

3 En de rentmeester zeide bij zichzelven: Wat zal ik doen, dewijl mijn heer dit rentmeesterschap van mij neemt? Graven kan ik niet; te bedelen schaam ik mij.

4 Ik weet, wat ik doen zal, opdat, wanneer ik van het rentmeesterschap afgezet zal wezen, zij mij in hun huizen ontvangen.

5 En hij riep tot zich een iegelijk van de schuldenaars zijns heeren, en zeide tot den eersten: Hoeveel zijt gij mijn heer schuldig?

6 En hij zeide: Honderd vaten olie. En hij zeide tot hem: Neem uw handschrift, en nederzittende, schrijf haastelijk vijftig.

7 Daarna zeide hij tot een anderen: En gij, hoeveel zijt gij schuldig? En hij zeide: Honderd mudden tarwe. En hij zeide tot hem: Neem uw handschrift, en schrijf tachtig.

8 En de heer prees den onrechtvaardigen rentmeester, omdat hij voorzichtiglijk gedaan had; want de kinderen dezer wereld zijn voorzichtiger, dan de kinderen des lichts, in hun geslacht.

9 En Ik zeg ulieden: Maakt uzelven vrienden uit den onrechtvaardigen Mammon, opdat, wanneer u ontbreken zal, zij u mogen ontvangen in de eeuwige tabernakelen.

10 Die getrouw is in het minste, die is ook in het grote getrouw; en die in het minste onrechtvaardig is, die is ook in het grote onrechtvaardig.

11 Zo gij dan in den onrechtvaardigen Mammon niet getrouw zijt geweest, wie zal u het ware vertrouwen?

12 En zo gij in eens anders goed niet getrouw zijt geweest, wie zal u het uwe geven?

13 Geen huisknecht kan twee heren dienen; want of hij zal den enen haten, en den anderen liefhebben, of hij zal den enen aanhangen, en den anderen verachten; gij kunt God niet dienen en den Mammon.

14 En al deze dingen hoorden ook de Farizeen, die geldgierig waren, en zij beschimpten Hem.

15 En Hij zeide tot hen: Gij zijt het, die uzelven rechtvaardigt voor de mensen; maar God kent uw harten; want dat hoog is onder de mensen, is een gruwel voor God.

16 De wet en de profeten zijn tot op Johannes; van dien tijd af wordt het Koninkrijk Gods verkondigd, en een iegelijk doet geweld op hetzelve.

17 En het is lichter, dat de hemel en de aarde voorbijgaan, dan dat een tittel der wet valle.

18 Een iegelijk, die zijn vrouw verlaat, en een andere trouwt, die doet overspel; en een iegelijk, die de verlatene van den man trouwt, die doet ook overspel.

19 En er was een zeker rijk mens, en was gekleed met purper en zeer fijn lijnwaad, levende allen dag vrolijk en prachtig.

20 En er was een zeker bedelaar, met name Lazarus, welke lag voor zijn poort vol zweren;

21 En begeerde verzadigd te worden van de kruimkens, die van de tafel des rijken vielen; maar ook de honden kwamen en lekten zijn zweren.

22 En het geschiedde, dat de bedelaar stierf, en van de engelen gedragen werd in den schoot van Abraham.

23 En de rijke stierf ook, en werd begraven. En als hij in de hel zijn ogen ophief, zijnde in de pijn, zag hij Abraham van verre, en Lazarus in zijn schoot.

24 En hij riep en zeide: Vader Abraham, ontferm u mijner, en zend Lazarus, dat hij het uiterste zijns vingers in het water dope, en verkoele mijn tong; want ik lijd smarten in deze vlam.

25 Maar Abraham zeide: Kind, gedenk, dat gij uw goed ontvangen hebt in uw leven, en Lazarus desgelijks het kwade; en nu wordt hij vertroost, en gij lijdt smarten.

26 En boven dit alles, tussen ons en ulieden is een grote klove gevestigd, zodat degenen, die van hier tot u willen overgaan, niet zouden kunnen, noch ook die daar zijn, van daar tot ons overkomen.

27 En hij zeide: Ik bid u dan, vader, dat gij hem zendt tot mijns vaders huis;

28 Want ik heb vijf broeders; dat hij hun dit betuige, opdat ook zij niet komen in deze plaats der pijniging.

29 Abraham zeide tot hem: Zij hebben Mozes en de profeten, dat zij die horen.

30 En hij zeide: Neen, vader Abraham, maar zo iemand van de doden tot hen heenging, zij zouden zich bekeren.

31 Doch Abraham zeide tot hem: Indien zij Mozes en de profeten niet horen, zo zullen zij ook, al waren het, dat er iemand uit de doden opstond, zich niet laten gezeggen.

Lukas 16 Commentary

Chapter 16

The parable of the unjust steward. (1-12) Christ reproves the hypocrisy of the covetous Pharisees. (13-18) The rich man and Lazarus. (19-31)

Verses 1-12 Whatever we have, the property of it is God's; we have only the use of it, according to the direction of our great Lord, and for his honour. This steward wasted his lord's goods. And we are all liable to the same charge; we have not made due improvement of what God has trusted us with. The steward cannot deny it; he must make up his accounts, and be gone. This may teach us that death will come, and deprive us of the opportunities we now have. The steward will make friends of his lord's debtors or tenants, by striking off a considerable part of their debt to his lord. The lord referred to in this parable commended not the fraud, but the policy of the steward. In that respect alone is it so noticed. Worldly men, in the choice of their object, are foolish; but in their activity, and perseverance, they are often wiser than believers. The unjust steward is not set before us as an example in cheating his master, or to justify any dishonesty, but to point out the careful ways of worldly men. It would be well if the children of light would learn wisdom from the men of the world, and would as earnestly pursue their better object. The true riches signify spiritual blessings; and if a man spends upon himself, or hoards up what God has trusted to him, as to outward things, what evidence can he have, that he is an heir of God through Christ? The riches of this world are deceitful and uncertain. Let us be convinced that those are truly rich, and very rich, who are rich in faith, and rich toward God, rich in Christ, in the promises; let us then lay up our treasure in heaven, and expect our portion from thence.

Verses 13-18 To this parable our Lord added a solemn warning. Ye cannot serve God and the world, so divided are the two interests. When our Lord spoke thus, the covetous Pharisees treated his instructions with contempt. But he warned them, that what they contended for as the law, was a wresting of its meaning: this our Lord showed in a case respecting divorce. There are many covetous sticklers for the forms of godliness, who are the bitterest enemies to its power, and try to set others against the truth.

Verses 19-31 Here the spiritual things are represented, in a description of the different state of good and bad, in this world and in the other. We are not told that the rich man got his estate by fraud, or oppression; but Christ shows, that a man may have a great deal of the wealth, pomp, and pleasure of this world, yet perish for ever under God's wrath and curse. The sin of this rich man was his providing for himself only. Here is a godly man, and one that will hereafter be happy for ever, in the depth of adversity and distress. It is often the lot of some of the dearest of God's saints and servants to be greatly afflicted in this world. We are not told that the rich man did him any harm, but we do not find that he had any care for him. Here is the different condition of this godly poor man, and this wicked rich man, at and after death. The rich man in hell lifted up his eyes, being in torment. It is not probable that there are discourses between glorified saints and damned sinners, but this dialogue shows the hopeless misery and fruitless desires, to which condemned spirits are brought. There is a day coming, when those who now hate and despise the people of God, would gladly receive kindness from them. But the damned in hell shall not have the least abatement of their torment. Sinners are now called upon to remember; but they do not, they will not, they find ways to avoid it. As wicked people have good things only in this life, and at death are for ever separated from all good, so godly people have evil things only in this life, and at death they are for ever put from them. In this world, blessed be God, there is no gulf between a state of nature and grace, we may pass from sin to God; but if we die in our sins, there is no coming out. The rich man had five brethren, and would have them stopped in their sinful course; their coming to that place of torment, would make his misery the worse, who had helped to show them the way thither. How many would now desire to recall or to undo what they have written or done! Those who would make the rich man's praying to Abraham justify praying to saints departed, go far to seek for proofs, when the mistake of a damned sinner is all they can find for an example. And surely there is no encouragement to follow the example, when all his prayers were made in vain. A messenger from the dead could say no more than what is said in the Scriptures. The same strength of corruption that breaks through the convictions of the written word, would triumph over a witness from the dead. Let us seek to the law and to the testimony, ( isaiah 8:19 isaiah 8:20 ) , for that is the ( 2 Peter. 1:19 ) Circumstances in every age show that no terrors, or arguments, can give true repentance without the special grace of God renewing the sinner's heart.