Mattheüs 10

1 En Zijn twaalf discipelen tot Zich geroepen hebbende, heeft Hij hun macht gegeven over de onreine geesten, om dezelve uit te werpen, en om alle ziekte en alle kwaal te genezen.

2 De namen nu der twaalf apostelen zijn deze: de eerste, Simon, gezegd Petrus, en Andreas, zijn broeder; Jakobus, de zoon van Zebedeus, en Johannes, zijn broeder;

3 Filippus en Bartholomeus; Thomas en Mattheus, de tollenaar; Jakobus, de zoon van Alfeus, en Lebbeus, toegenaamd Thaddeus;

4 Simon Kananites, en Judas Iskariot, die Hem ook verraden heeft.

5 Deze twaalf heeft Jezus uitgezonden, en hun bevel gegeven, zeggende: Gij zult niet heengaan op den weg der heidenen, en gij zult niet ingaan in enige stad der Samaritanen.

6 Maar gaat veel meer heen tot de verloren schapen van het huis Israels.

7 En heengaande predikt, zeggende: Het Koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.

8 Geneest de kranken; reinigt de melaatsen; wekt de doden op; werpt de duivelen uit. Gij hebt het om niet ontvangen, geeft het om niet.

9 Verkrijgt u noch goud, noch zilver, noch koper geld in uw gordels;

10 Noch male tot den weg, noch twee rokken, noch schoenen, noch staf; want de arbeider is zijn voedsel waardig.

11 En in wat stad of vlek gij zult inkomen, onderzoekt, wie daarin waardig is; en blijft aldaar, totdat gij daar uitgaat.

12 En als gij in het huis gaat, zo groet hetzelve.

13 En indien dat huis waardig is, zo kome uw vrede over hetzelve, maar indien het niet waardig is, zo kere uw vrede weder tot u.

14 En zo iemand u niet zal ontvangen, noch uw woorden horen, uitgaande uit dat huis of uit dezelve stad, schudt het stof uwer voeten af.

15 Voorwaar zeg Ik u: Het zal den lande van Sodom en Gomorra verdragelijker zijn in den dag des oordeels, dan dezelve stad.

16 Ziet, Ik zend u als schapen in het midden der wolven; zijt dan voorzichtig gelijk de slangen, en oprecht gelijk de duiven.

17 Maar wacht u voor de mensen; want zij zullen u overleveren in de raadsvergaderingen, en in hun synagogen zullen zij u geselen.

18 En gij zult ook voor stadhouders en koningen geleid worden, om Mijnentwil, hun en den heidenen tot getuigenis.

19 Doch wanneer zij u overleveren, zo zult gij niet bezorgd zijn, hoe of wat gij spreken zult; want het zal u in dezelve ure gegeven worden, wat gij spreken zult.

20 Want gij zijt het niet, die spreekt, maar het is de Geest uws Vaders, Die in u spreekt.

21 En de ene broeder zal den anderen broeder overleveren tot den dood, en de vader het kind, en de kinderen zullen opstaan tegen de ouders, en zullen hen doden.

22 En gij zult van allen gehaat worden om Mijn Naam; maar die volstandig zal blijven tot het einde, die zal zalig worden.

23 Wanneer zij u dan in deze stad vervolgen, vliedt in de andere; want voorwaar zeg ik u: Gij zult uw reis door de steden Israels niet geeindigd hebben, of de Zoon des mensen zal gekomen zijn.

24 De discipel is niet boven den meester, noch de dienstknecht boven zijn heer.

25 Het zij den discipel genoeg, dat hij worde gelijk zijn meester, en de dienstknecht gelijk zijn heer. Indien zij den Heere des huizes Beelzebul hebben geheten, hoeveel te meer Zijn huisgenoten!

26 Vreest dan hen niet; want er is niets bedekt, hetwelk niet zal ontdekt worden, en verborgen, hetwelk niet zal geweten worden.

27 Hetgeen Ik u zeg in de duisternis, zegt het in het licht; en hetgeen gij hoort in het oor, predikt dat op de daken.

28 En vreest niet voor degenen, die het lichaam doden, en de ziel niet kunnen doden; maar vreest veel meer Hem, Die beide ziel en lichaam kan verderven in de hel.

29 Worden niet twee musjes om een penningsken verkocht? En niet een van deze zal op de aarde vallen zonder uw Vader.

30 En ook uw haren des hoofds zijn alle geteld.

31 Vreest dan niet; gij gaat vele musjes te boven.

32 Een iegelijk dan, die Mij belijden zal voor de mensen, dien zal Ik ook belijden voor Mijn Vader, Die in de hemelen is.

33 Maar zo wie Mij verloochend zal hebben voor de mensen, dien zal Ik ook verloochenen voor Mijn Vader, Die in de hemelen is.

34 Meent niet, dat Ik gekomen ben, om vrede te brengen op de aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard.

35 Want Ik ben gekomen, om den mens tweedrachtig te maken tegen zijn vader, en de dochter tegen haar moeder, en de schoondochter tegen haar schoonmoeder.

36 En zij zullen des mensen vijanden worden, die zijn huisgenoten zijn.

37 Die vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig; en die zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig.

38 En die zijn kruis niet op zich neemt, en Mij navolgt, is Mijns niet waardig.

39 Die zijn ziel vindt, zal dezelve verliezen; en die zijn ziel zal verloren hebben om Mijnentwil, zal dezelve vinden.

40 Die u ontvangt, ontvangt Mij; en die Mij ontvangt, ontvangt Hem, Die Mij gezonden heeft.

41 Die een profeet ontvangt in den naam eens profeten, zal het loon eens profeten ontvangen; en die een rechtvaardige ontvangt in den naam eens rechtvaardigen, zal het loon eens rechtvaardigen ontvangen.

42 En zo wie een van deze kleinen te drinken geeft alleenlijk een beker koud water, in den naam eens discipels, voorwaar zeg Ik u, hij zal zijn loon geenszins verliezen.

Mattheüs 10 Commentary

Chapter 10

The apostles called. (1-4) The apostles instructed and sent forth. (5-15) Directions to the apostles. (16-42)

Verses 1-4 The word "apostle" signifies messenger; they were Christ's messengers, sent forth to proclaim his kingdom. Christ gave them power to heal all manner of sickness. In the grace of the gospel there is a slave for every sore, a remedy for every malady. There is no spiritual disease, but there is power in Christ for the cure of it. There names are recorded, and it is their honour; yet they had more reason to rejoice that their names were written in heaven, while the high and mighty names of the great ones of the earth are buried in the dust.

Verses 5-15 The Gentiles must not have the gospel brought them, till the Jews have refused it. This restraint on the apostles was only in their first mission. Wherever they went they must proclaim, The kingdom of heaven is at hand. They preached, to establish the faith; the kingdom, to animate the hope; of heaven, to inspire the love of heavenly things, and the contempt of earthly; which is at hand, that men may prepare for it without delay. Christ gave power to work miracles for the confirming of their doctrine. This is not necessary now that the kingdom of God is come. It showed that the intent of the doctrine they preached, was to heal sick souls, and to raise those that were dead in sin. In proclaiming the gospel of free grace for the healing and saving of men's souls, we must above all avoid the appearance of the spirit of an hireling. They are directed what to do in strange towns and cities. The servant of Christ is the ambassador of peace to whatever place he is sent. His message is even to the vilest sinners, yet it behoves him to find out the best persons in every place. It becomes us to pray heartily for all, and to conduct ourselves courteously to all. They are directed how to act as to those that refused them. The whole counsel of God must be declared, and those who will not attend to the gracious message, must be shown that their state is dangerous. This should be seriously laid to heart by all that hear the gospel, lest their privileges only serve to increase their condemnation.

Verses 16-42 Our Lord warned his disciples to prepare for persecution. They were to avoid all things which gave advantage to their enemies, all meddling with worldly or political concerns, all appearance of evil or selfishness, and all underhand measures. Christ foretold troubles, not only that the troubles might not be a surprise, but that they might confirm their faith. He tells them what they should suffer, and from whom. Thus Christ has dealt fairly and faithfully with us, in telling us the worst we can meet with in his service; and he would have us deal so with ourselves, in sitting down and counting the cost. Persecutors are worse than beasts, in that they prey upon those of their own kind. The strongest bonds of love and duty, have often been broken through from enmity against Christ. Sufferings from friends and relations are very grievous; nothing cuts more. It appears plainly, that all who will live godly in Christ Jesus must suffer persecution; and we must expect to enter into the kingdom of God through many tribulations. With these predictions of trouble, are counsels and comforts for a time of trial. The disciples of Christ are hated and persecuted as serpents, and their ruin is sought, and they need the serpent's wisdom. Be ye harmless as doves. Not only, do nobody any hurt, but bear nobody any ill-will. Prudent care there must be, but not an anxious, perplexing thought; let this care be cast upon God. The disciples of Christ must think more how to do well, than how to speak well. In case of great peril, the disciples of Christ may go out of the way of danger, though they must not go out of the way of duty. No sinful, unlawful means may be used to escape; for then it is not a door of God's opening. The fear of man brings a snare, a perplexing snare, that disturbs our peace; an entangling snare, by which we are drawn into sin; and, therefore, it must be striven and prayed against. Tribulation, distress, and persecution cannot take away God's love to them, or theirs to him. Fear Him, who is able to destroy both soul and body in hell. They must deliver their message publicly, for all are deeply concerned in the doctrine of the gospel. The whole counsel of God must be made known, ( Acts 20:27 ) . Christ shows them why they should be of good cheer. Their sufferings witnessed against those who oppose his gospel. When God calls us to speak for him, we may depend on him to teach us what to say. A believing prospect of the end of our troubles, will be of great use to support us under them. They may be borne to the end, because the sufferers shall be borne up under them. The strength shall be according to the day. And it is great encouragement to those who are doing Christ's work, that it is a work which shall certainly be done. See how the care of Providence extends to all creatures, even to the sparrows. This should silence all the fears of God's people; Ye are of more value than many sparrows. And the very hairs of your head are all numbered. This denotes the account God takes and keeps of his people. It is our duty, not only to believe in Christ, but to profess that faith, in suffering for him, when we are called to it, as well as in serving him. That denial of Christ only is here meant which is persisted in, and that confession only can have the blessed recompence here promised, which is the real and constant language of faith and love. Religion is worth every thing; all who believe the truth of it, will come up to the price, and make every thing else yield to it. Christ will lead us through sufferings, to glory with him. Those are best prepared for the life to come, that sit most loose to this present life. Though the kindness done to Christ's disciples be ever so small, yet if there be occasion for it, and ability to do no more, it shall be accepted. Christ does not say that they deserve a reward; for we cannot merit any thing from the hand of God; but they shall receive a reward from the free gift of God. Let us boldly confess Christ, and show love to him in all things.