Micha 7

1 Ai mij! want ik ben, als wanneer de zomervruchten zijn ingezameld; als wanneer de nalezingen in den wijnoogst geschied zijn; er is geen druif om te eten; mijn ziel begeert vroegrijpe vrucht.

2 De goedertierene is vergaan uit het land, en er is niemand oprecht onder de mensen; zij loeren altemaal op bloed, zij jagen, een iegelijk zijn broeder, met een jachtgaren.

3 Om met beide handen wel dapper kwaad te doen, zo eist de vorst, en de rechter oordeelt om vergelding; en de grote spreekt de verderving zijner ziel, en zij draaien ze dicht ineen.

4 De beste van hen is als een doorn; de oprechtste is scherper dan een doornheg; de dag uwer wachters, uw bezoeking, is gekomen; nu zal hunlieder verwarring wezen.

5 Gelooft een vriend niet, vertrouwt niet op een voornaamsten vriend; bewaar de deuren uws monds voor haar, die in uw schoot ligt.

6 Want de zoon veracht den vader, de dochter staat op tegen haar moeder, de schoondochter tegen haar schoonmoeder; eens mans vijanden zijn zijn huisgenoten.

7 Maar ik zal uitzien naar den HEERE, ik zal wachten op de God mijns heils; mijn God zal mij horen.

8 Verblijd u niet over mij, o mijn vijandin! wanneer ik gevallen ben, zal ik weder opstaan; wanneer ik in duisternis zal gezeten zijn, zal de HEERE mij een licht zijn.

9 Ik zal des HEEREN gramschap dragen, want ik heb tegen Hem gezondigd; totdat Hij mijn twist twiste, en mijn recht uitvoere; Hij zal mij brengen aan het licht; ik zal mijn lust zien aan Zijn gerechtigheid.

10 En mijn vijandin zal het zien, en schaamte zal haar bedekken; die tot mij zegt: Waar is de HEERE, uw God? Mijn ogen zullen aan haar zien; nu zal zij worden tot vertreding, als slijk der straten.

11 Ten dage als Hij uw muren zal herbouwen, te dien dage zal het besluit verre heengaan.

12 Te dien dage zal het ook komen tot u toe, van Assur af, zelfs tot de vaste steden toe; en van de vestingen tot aan de rivier, en van zee tot zee, en van gebergte tot gebergte.

13 Maar dit land zal worden tot een verwoesting, zijner inwoners halve, vanwege de vrucht hunner handelingen.

14 Gij dan, weid Uw volk met Uw staf, de kudde Uwer erfenis, die alleen woont, in het woud, in het midden van een vruchtbaar land; laat ze weiden in Basan en Gilead, als in de dagen van ouds.

15 Ik zal haar wonderen doen zien, als in de dagen, toen gij uit Egypteland uittoogt.

16 De heidenen zullen het zien, en beschaamd zijn, vanwege al hun macht; zij zullen de hand op den mond leggen; hun oren zullen doof worden.

17 Zij zullen het stof lekken, als de slang; als kruipende dieren der aarde, zullen zij zich beroeren uit hun sloten; zij zullen met vervaardheid komen tot den HEERE, onzen God, en zullen voor U vrezen.

18 Wie is een God gelijk Gij, Die de ongerechtigheid vergeeft, en de overtreding van het overblijfsel Zijner erfenis voorbijgaat? Hij houdt Zijn toorn niet in eeuwigheid; want Hij heeft lust aan goedertierenheid.

19 Hij zal Zich onzer weder ontfermen; Hij zal onze ongerechtigheden dempen; ja, Gij zult al hun zonden in de diepten der zee werpen.

20 Gij zult Jakob de trouw, Abraham de goedertierenheid geven, die Gij onzen vaderen van oude dagen af gezworen hebt.

Micha 7 Commentary

Chapter 7

The general prevalence of wickedness. (1-7) Reliance on God, and triumph over enemies. (8-13) Promises and encouragements for Israel. (14-20)

Verses 1-7 The prophet bemoans himself that he lived among a people ripening apace for ruin, in which many good persons would suffer. Men had no comfort, no satisfaction in their own families or in their nearest relations. Contempt and violation of domestic duties are a sad symptom of universal corruption. Those are never likely to come to good who are undutiful to their parents. The prophet saw no safety or comfort but in looking to the Lord, and waiting on God his salvation. When under trials, we should look continually to our Divine Redeemer, that we may have strength and grace to trust in him, and to be examples to those around us.

Verses 8-13 Those truly penitent for sin, will see great reason to be patient under affliction. When we complain to the Lord of the badness of the times, we ought to complain against ourselves for the badness of our hearts. We must depend upon God to work deliverance for us in due time. We must not only look to him, but look for him. In our greatest distresses, we shall see no reason to despair of salvation, if by faith we look to the Lord as the God of our salvation. Though enemies triumph and insult, they shall be silenced and put to shame. Though Zion's walls may long be in ruins, there will come a day when they shall be repaired. Israel shall come from all the remote parts, not turning back for discouragements. Though our enemies may seem to prevail against us, and to rejoice over us, we should not despond. Though cast down, we are not destroyed; we may join hope in God's mercy, with submission to his correction. No hinderances can prevent the favours the Lord intends for his church.

Verses 14-20 When God is about to deliver his people, he stirs up their friends to pray for them. Apply spiritually the prophet's prayer to Christ, to take care of his church, as the great Shepherd of the sheep, and to go before them, while they are here in this world as in a wood, in this world but not of it. God promises in answer to this prayer, he will do that for them which shall be repeating the miracles of former ages. As their sin brought them into bondage, so God's pardoning their sin brought them out. All who find pardoning mercy, cannot but wonder at that mercy; we have reason to stand amazed, if we know what it is. When the Lord takes away the guilt of sin, that it may not condemn us, he will break the power of sin, that it may not have dominion over us. If left to ourselves, our sins will be too hard for us; but God's grace shall be sufficient to subdue them, so that they shall not rule us, and then they shall not ruin us. When God forgives sin, he takes care that it never shall be remembered any more against the sinner. He casts their sins into the sea; not near the shore-side, where they may appear again, but into the depth of the sea, never to rise again. All their sins shall be cast there, for when God forgives sin, he forgives all. He will perfect that which concerns us, and with this good work will do all for us which our case requires, and which he has promised. These engagements relate to Christ, and the success of the gospel to the end of time, the future restoration of Israel, and the final prevailing of true religion in all lands. The Lord will perform his truth and mercy, not one jot or tittle of it shall fall to the ground: faithful is He that has promised, who also will do it. Let us remember that the Lord has given the security of his covenant, for strong consolation to all who flee for refuge to lay hold on the hope set before them in Christ Jesus.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO MICAH 7

This chapter begins with a lamentation of the prophet, in the name of the church and people of God, concerning the general depravity and corruption of the times in which he lived, Mic 7:1-6; then declares what he was determined to do for his relief in such circumstances, Mic 7:7; comforts himself and the church with a good hope and firm belief of its being otherwise and better with them, to the shame and confusion of their enemies that now rejoiced, though without just reason for it, Mic 7:8-10; with promises of deliverance, after a desolation of the land for some time, Mic 7:11-13; and with the answer returned to the prayers of the prophet, Mic 7:14,15; which would issue in the astonishment of the world, and their subjection to the church of God, Mic 7:16,17; and the chapter is concluded with admiration at the pardoning grace and mercy of God, and his faithfulness to his promises, Mic 7:18-20.