Parallel Bible results for "psalmen 39"

Psalmen 39

Statenvertaling (Dutch) SVV

1 Een psalm van David, voor den opperzangmeester, voor Jeduthun.

2 Ik zeide: Ik zal mijn wegen bewaren, dat ik niet zondige met mijn tong; ik zal mijn mond met een breidel bewaren, terwijl de goddeloze nog tegenover mij is.

3 Ik was verstomd door stilzwijgen, ik zweeg van het goede; maar mijn smart werd verzwaard.

4 Mijn hart werd heet in mijn binnenste, een vuur ontbrandde in mijn overdenking; toen sprak ik met mijn tong:

5 HEERE! maak mij bekend mijn einde, en welke de mate mijner dagen zij; dat ik wete, hoe vergankelijk ik zij.

6 Zie, Gij hebt mijn dagen een handbreed gesteld, en mijn leeftijd is als niets voor U; immers is een ieder mens, hoe vast hij staat, enkel ijdelheid. Sela.

7 Immers wandelt de mens als in een beeld, immers woelen zij ijdelijk; men brengt bijeen, en men weet niet, wie het naar zich nemen zal.

8 En nu, wat verwacht ik, o HEERE! Mijn hoop, die is op U.

9 Verlos mij van al mijn overtredingen; en stel mij niet tot een smaad des dwazen.

10 Ik ben verstomd, ik zal mijn mond niet opendoen, want Gij hebt het gedaan.

11 Neem Uw plage van op mij weg, ik ben bezweken van de bestrijding Uwer hand.

12 Kastijdt Gij iemand met straffingen om de ongerechtigheid, zo doet Gij zijn bevalligheid smelten als een mot; immers is een ieder mens ijdelheid. Sela.

13 Hoor, HEERE! mijn gebed, en neem mijn geroep ter ore; zwijg niet tot mijn tranen; want ik ben een vreemdeling bij U, een bijwoner, gelijk al mijn vaders. [ (Psalms 39:14) Wend U van mij af, dat ik mij verkwikke, eer dat ik heenga, en ik niet meer zij. ]

New International Version NIV

1 I said, “I will watch my ways and keep my tongue from sin; I will put a muzzle on my mouth while in the presence of the wicked.”

2 So I remained utterly silent, not even saying anything good. But my anguish increased;

3 my heart grew hot within me. While I meditated, the fire burned; then I spoke with my tongue:

4 “Show me, LORD, my life’s end and the number of my days; let me know how fleeting my life is.

5 You have made my days a mere handbreadth; the span of my years is as nothing before you. Everyone is but a breath, even those who seem secure.

6 “Surely everyone goes around like a mere phantom; in vain they rush about, heaping up wealth without knowing whose it will finally be.

7 “But now, Lord, what do I look for? My hope is in you.

8 Save me from all my transgressions; do not make me the scorn of fools.

9 I was silent; I would not open my mouth, for you are the one who has done this.

10 Remove your scourge from me; I am overcome by the blow of your hand.

11 When you rebuke and discipline anyone for their sin, you consume their wealth like a moth— surely everyone is but a breath.

12 “Hear my prayer, LORD, listen to my cry for help; do not be deaf to my weeping. I dwell with you as a foreigner, a stranger, as all my ancestors were.

13 Look away from me, that I may enjoy life again before I depart and am no more.”