1 Koningen 17

1 En Elia, de Thisbiet, van de inwoneren van Gilead, zeide tot Achab: Zo waarachtig als de HEERE, de God Israels, leeft, voor Wiens aangezicht ik sta, indien deze jaren dauw of regen zijn zal, tenzij dan naar mijn woord!

2 Daarna geschiedde het woord des HEEREN tot hem, zeggende:

3 Ga weg van hier, en wend u naar het oosten, en verberg u aan de beek Krith, die voor aan de Jordaan is.

4 En het zal geschieden, dat gij uit de beek drinken zult; en Ik heb de raven geboden, dat zij u daar onderhouden zullen.

5 Hij ging dan heen, en deed naar het woord des HEEREN; want hij ging en woonde bij de beek Krith, die voor aan de Jordaan is.

6 En de raven brachten hem des morgens brood en vlees, desgelijks brood en vlees des avonds; en hij dronk uit de beek.

7 En het geschiedde ten einde van vele dagen, dat de beek uitdroogde; want geen regen was in het land geweest.

8 Toen geschiedde het woord des HEEREN tot hem, zeggende:

9 Maak u op, ga heen naar Zarfath, dat bij Sidon is, en woon aldaar; zie, Ik heb daar een weduwvrouw geboden, dat zij u onderhoude.

10 Toen maakte hij zich op, en ging naar Zarfath. Als hij nu aan de poort der stad kwam, ziet, zo was daar een weduwvrouw, hout lezende; en hij riep tot haar, en zeide: Haal mij toch een weinig waters in dit vat, dat ik drinke.

11 Toen zij nu heenging om te halen, zo riep hij tot haar, en zeide: Haal mij toch ook een bete broods in uw hand.

12 Maar zij zeide: Zo waarachtig als de HEERE, uw God, leeft, indien ik een koek heb, dan alleen een hand vol meels in de kruik, en een weinig olie in de fles! En zie ik heb een paar houten gelezen, en ik ga heen, en zal het voor mij en voor mijn zoon bereiden, dat wij het eten, en sterven.

13 En Elia zeide tot haar: Vrees niet, ga heen, doe naar uw woord; maar maak mij vooreerst een kleinen koek daarvan, en breng mij dien hier uit; doch voor u en uw zoon zult gij daarna wat maken.

14 Want zo zegt de HEERE, de God Israels: Het meel van de kruik zal niet verteerd worden, en de olie der fles zal niet ontbreken, tot op den dag, dat de HEERE regen op den aardbodem geven zal.

15 En zij ging heen, en deed naar het woord van Elia; zo at zij, en hij, en haar huis, vele dagen.

16 Het meel van de kruik werd niet verteerd, en de olie van de fles ontbrak niet, naar het woord des HEEREN, dat Hij gesproken had door den dienst van Elia.

17 En het geschiedde na deze dingen, dat de zoon dezer vrouw, der waardin van het huis, krank werd; en zijn krankheid werd zeer sterk, totdat geen adem in hem overgebleven was.

18 En zij zeide tot Elia: Wat heb ik met u te doen, gij man Gods? Zijt gij bij mij ingekomen, om mijn ongerechtigheid in gedachtenis te brengen, en om mijn zoon te doden?

19 En hij zeide tot haar: Geef mij uw zoon. En hij nam hem van haar schoot, en droeg hem boven in de opperzaal, waar hij zelf woonde, en hij legde hem neder op zijn bed.

20 En hij riep den HEERE aan, en zeide: HEERE, mijn God, hebt Gij dan ook deze weduwe, bij dewelke ik herberge, zo kwalijk gedaan, dat Gij haar zoon gedood hebt?

21 En hij mat zich driemaal uit over dat kind, en riep den HEERE aan, en zeide: HEERE, mijn God, laat toch de ziel van dit kind in hem wederkomen.

22 En de HEERE verhoorde de stem van Elia; en de ziel van het kind kwam weder in hem, dat het weder levend werd.

23 En Elia nam het kind, en bracht het af van de opperzaal in het huis, en gaf het aan zijn moeder; en Elia zeide: Zie, uw zoon leeft.

24 Toen zeide de vrouw tot Elia: Nu weet ik, dat gij een man Gods zijt, en dat het woord des HEEREN in uw mond waarheid is.

1 Koningen 17 Commentary

Chapter 17

Elijah fed by ravens. (1-7) Elijah sent to Zarephath. (8-16) Elijah raises the widow's son to life. (17-24)

Verses 1-7 God wonderfully suits men to the work he designs them for. The times were fit for an Elijah; an Elijah was fit for them. The Spirit of the Lord knows how to fit men for the occasions. Elijah let Ahab know that God was displeased with the idolaters, and would chastise them by the want of rain, which it was not in the power of the gods they served to bestow. Elijah was commanded to hide himself. If Providence calls us to solitude and retirement, it becomes us to go: when we cannot be useful, we must be patient; and when we cannot work for God, we must sit still quietly for him. The ravens were appointed to bring him meat, and did so. Let those who have but from hand to mouth, learn to live upon Providence, and trust it for the bread of the day, in the day. God could have sent angels to minister to him; but he chose to show that he can serve his own purposes by the meanest creatures, as effectually as by the mightiest. Elijah seems to have continued thus above a year. The natural supply of water, which came by common providence, failed; but the miraculous supply of food, made sure to him by promise, failed not. If the heavens fail, the earth fails of course; such are all our creature-comforts: we lose them when we most need them, like brooks in summer. But there is a river which makes glad the city of God, that never runs dry, a well of water that springs up to eternal life. Lord, give us that living water!

Verses 8-16 Many widows were in Israel in the days of Elias, and some, it is likely, would have bidden him welcome to their houses; yet he is sent to honour and bless with his presence a city of Sidon, a Gentile city, and so becomes the first prophet of the Gentiles. Jezebel was Elijah's greatest enemy; yet, to show her how powerless was her malice, God will find a hiding-place for him even in her own country. The person appointed to entertain Elijah is not one of the rich or great men of Sidon; but a poor widow woman, in want, and desolate, is made both able and willing to sustain him. It is God's way, and it is his glory, to make use of, and put honour upon, the weak and foolish things of the world. O woman, great was thy faith; one has not found the like, no not in Israel. She took the prophet's word, that she should not lose by it. Those who can venture upon the promise of God, will make no difficulty to expose and empty themselves in his service, by giving him his part first. Surely the increase of this widow's faith, so as to enable her thus readily to deny herself, and to depend upon the Divine promise, was as great a miracle in the kingdom of grace, as the increase of her meal and oil in the kingdom of providence. Happy are all who can thus, against hope, believe and obey in hope. One poor meal's meat this poor widow gave the prophet; in recompence of it, she and her son did eat above two years, in a time of famine. To have food from God's special favour, and in such good company as Elijah, made it more than doubly sweet. It is promised to those who trust in God, that they shall not be ashamed in evil time; in days of famine they shall be satisfied.

Verses 17-24 Neither faith nor obedience shut out afflictions and death. The child being dead, the mother spake to the prophet, rather to give vent to her sorrow, than in hope of relief. When God removes our comforts from us, he remembers our sins against us, perhaps the sins of our youth, though long since past. When God remembers our sins against us, he designs to teach us to remember them against ourselves, and to repent of them. Elijah's prayer was doubtless directed by the Holy Spirit. The child revived. See the power of prayer, and the power of Him who hears prayer.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO 1 KINGS 17

This chapter begins with a prophecy of Elijah, that there should be want of rain for some years to come, and he is directed to go first to the brook Cherith, where he should be fed by ravens, 1Ki 17:1-7, and afterwards he is sent to a widow at Zarephath, where he, she, and her son, were supported for a considerable time with a handful of meal, and a little oil in a cruse miraculously increased, 1Ki 17:8-16, whose son falling sick and dying, he restored to life, 1Ki 17:17-24.