Deuteronomium 1

1 Dit zijn de woorden, die Mozes tot gans Israel gesproken heeft, aan deze zijde van de Jordaan, in de woestijn, op het vlakke veld tegenover Suf, tussen Paran en tussen Tofel, en Laban, en Hazeroth, en Dizahab.

2 Elf dag reizen zijn het van Horeb, door den weg van het gebergte Seir, tot aan Kades-Barnea.

3 En het is geschied in het veertigste jaar, in de elfde maand, op den eersten der maand, dat Mozes sprak tot de kinderen Israels, naar alles wat hem de HEERE aan hen bevolen had;

4 Nadat hij geslagen had Sihon, den koning der Amorieten, die te Hesbon woonde, en Og, den koning van Bazan, welke woonde in Astharoth, te Edrei.

5 Aan deze zijde van de Jordaan, in het land van Moab, hief Mozes aan, deze wet uit te leggen, zeggende:

6 De HEERE, onze God, sprak tot ons aan Horeb, zeggende: Gij zijt lang genoeg bij dezen berg gebleven.

7 Keert u, en vertrekt, en gaat in het gebergte der Amorieten, en tot al hun geburen, in het vlakke veld, op het gebergte, en in de laagte, en in het zuiden, en aan de havens der zee; het land der Kanaanieten, en den Libanon, tot aan die grote rivier, de rivier Frath.

8 Ziet, Ik heb dat land gegeven voor uw aangezicht; gaat daarin, en bezit erfelijk het land, dat de HEERE aan uw vaderen, Abraham, Izak en Jakob gegeven heeft, dat Hij het hun en hun zaad na hen geven zou.

9 En ik sprak ter zelfder tijd tot u, zeggende: Ik alleen zal u niet kunnen dragen.

10 De HEERE, uw God, heeft u vermenigvuldigd, en ziet, gij zijt heden als de sterren des hemels in menigte.

11 De HEERE, uwer vaderen God, doe tot u, zo als gij nu zijt, duizendmaal meer, en Hij zegene u, gelijk als Hij tot u gesproken heeft!

12 Hoe zoude ik alleen uw moeite, en uw last, en uw twistzaken dragen?

13 Neemt u wijze, en verstandige, en ervarene mannen, van uw stammen, dat ik hen tot uw hoofden stelle.

14 Toen antwoorddet gij mij, en zeidet: Dit woord is goed, dat gij gesproken hebt, om te doen.

15 Zo nam ik de hoofden uwer stammen, wijze en ervarene mannen, en stelde hen tot hoofden over u, oversten van duizenden, en oversten van honderden, en oversten van vijftigen, en oversten van tienen, en ambtlieden voor uw stammen.

16 En ik gebood uw rechters ter zelfder tijd, zeggende: Hoort de verschillen tussen uw broederen, en richt recht tussen den man en tussen zijn broeder, en tussen deszelfs vreemdeling.

17 Gij zult het aangezicht in het gericht niet kennen; gij zult den kleine, zowel als den grote, horen; gij zult niet vrezen voor iemands aangezicht; want het gericht is Godes; doch de zaak, die voor u te zwaar zal zijn, zult gij tot mij doen komen, en ik zal ze horen.

18 Alzo gebood ik u te dier tijd alle zaken, die gij zoudt doen.

19 Toen vertogen wij van Horeb, en doorwandelden die gans grote en vreselijke woestijn, die gij gezien hebt, op den weg van het gebergte der Amorieten, gelijk de HEERE, onze God, ons geboden had; en wij kwamen tot Kades-Barnea.

20 Toen zeide ik tot ulieden: Gij zijt gekomen tot het gebergte der Amorieten, dat de HEERE, onze God, ons geven zal.

21 Ziet, de HEERE, uw God, heeft dat land gegeven voor uw aangezicht; trekt op, bezit het erfelijk, gelijk als de HEERE, uwer vaderen God, tot u gesproken heeft; vreest niet, en ontzet u niet.

22 Toen naderdet gij allen tot mij, en zeidet: Laat ons mannen voor ons aangezicht heenzenden, die ons het land uitspeuren, en ons bescheid wederbrengen, wat weg wij daarin optrekken zullen, en tot wat steden wij komen zullen.

23 Deze zaak nu was goed in mijn ogen; zo nam ik uit u twaalf mannen, van elken stam een man.

24 Die keerden zich, en togen op naar het gebergte, en kwamen tot het dal Eskol, en verspiedden datzelve.

25 En zij namen van de vrucht des lands in hun hand, en brachten ze tot ons af, en zeiden ons bescheid weder, en zeiden: Het land, dat de HEERE, onze God, ons geven zal, is goed.

26 Doch gij wildet niet optrekken; maar gij waart den mond des HEEREN uws Gods, wederspannig.

27 En gij murmureerdet in uw tenten, en zeidet: Omdat de HEERE ons haat, heeft Hij ons uit Egypteland uitgevoerd, opdat Hij ons levere in de hand der Amorieten, om ons te verdelgen.

28 Waarheen zouden wij optrekken? Onze broeders hebben ons hart doen smelten, zeggende: Het is een volk, groter en langer dan wij; de steden zijn groot, en gesterkt tot in de hemel toe; ook hebben wij daar kinderen der Enakieten gezien.

29 Toen zeide ik tot u: Verschrikt niet, en vreest niet voor hen.

30 De HEERE, uw God, Die voor uw aangezicht wandelt, Die zal voor u strijden, naar alles, wat Hij bij u voor uw ogen gedaan heeft in Egypte.

31 En in de woestijn, waar gij gezien hebt, dat de HEERE uw God, u daarin gedragen heeft, als een man zijn zoon draagt, op al den weg, dien gij gewandeld hebt, totdat gij kwaamt aan deze plaats.

32 Maar door dit woord geloofdet gij niet aan den HEERE, uw God.

33 Die voor uw aangezicht op den weg wandelde, om u de plaats uit te zien, waar gij zoudt legeren; des nachts in het vuur, opdat Hij u den weg wees, waarin gij zoudt gaan, en des daags in de wolk.

34 Als nu de HEERE de stem uwer woorden hoorde, zo werd Hij zeer toornig, en zwoer, zeggende:

35 Zo iemand van deze mannen, van dit kwade geslacht, zal zien dat goede land, hetwelk Ik gezworen heb uw vaderen te zullen geven!

36 Behalve Kaleb, de zoon van Jefunne; die zal het zien, en aan hem zal Ik het land geven, waarop hij getreden heeft, en aan zijn kinderen; omdat hij volhard heeft den HEERE te volgen.

37 Ook vertoornde zich de HEERE op mij om uwentwil, zeggende: Gij zult daar ook niet inkomen.

38 Jozua, de zoon van Nun, die voor uw aangezicht staat, die zal daarin komen; sterk denzelven, want hij zal het Israel doen erven.

39 En uw kinderkens, waarvan gij zeidet: Zij zullen tot een roof zijn; en uw kinderen, die heden noch goed noch kwaad weten, die zullen daarin komen, en dien zal Ik het geven, en die zullen het erfelijk bezitten.

40 Gij daarentegen, keert u, en reist naar de woestijn, den weg van de Schelfzee.

41 Toen antwoorddet gij, en zeidet tot mij: Wij hebben tegen den HEERE gezondigd; wij zullen optrekken, en strijden, naar alles, wat de HEERE, onze God, ons geboden heeft. Als gij nu een iegelijk zijn krijgsgereedschap aangorddet, en willens waart, om naar het gebergte henen op te trekken,

42 Zo zeide de HEERE tot mij: Zeg hun: Trekt niet op, en strijdt niet, want Ik ben niet in het midden van u; opdat gij niet voor het aangezicht uwer vijanden geslagen wordet.

43 Doch als ik tot u sprak, zo hoordet gij niet, maar waart den mond des HEEREN wederspannig, en handeldet trotselijk, en toogt op naar het gebergte.

44 Toen togen de Amorieten uit, die op dat gebergte woonden, u tegemoet, en vervolgden u, gelijk als de bijen doen; en zij verpletterden u in Seir tot Horma toe.

45 Als gij nu wederkwaamt en weendet voor het aangezicht des HEEREN, zo verhoorde de HEERE uw stem niet, en neigde Zijn oren niet tot u.

46 Alzo bleeft gij in Kades vele dagen, naar de dagen, dat gij er bleeft.

Deuteronomium 1 Commentary

Chapter 1

This book repeats much of the history and of the laws contained in the three foregoing books: Moses delivered it to Israel a little before his death, both by word of mouth, that it might affect, and by writing, that it might abide. The men of that generation to which the law was first given were all dead, and a new generation was sprung up, to whom God would have it repeated by Moses himself, now they were going to possess the land of Canaan. The wonderful love of God to his church is set forth in this book; how he ever preserved his church for his own mercies sake, and would still have his name called upon among them. Such are the general outlines of this book, the whole of which shows Moses' love for Israel, and marks him an eminent type of the Lord Jesus Christ. Let us apply the exhortations and persuasions to our own consciences, to excite our minds to a believing, grateful obedience to the commands of God.

The words Moses spake to Israel in the plains of Moab, The promise of Canaan. (1-8) Judges provided for the people. (9-18) Of the sending the spies-God's anger for their unbelief and disobedience. (19-46)

Verses 1-8 Moses spake to the people all the Lord had given him in commandment. Horeb was but eleven days distant from Kadesh-barnea. This was to remind them that their own bad conduct had occasioned their tedious wanderings; that they might the more readily understand the advantages of obedience. They must now go forward. Though God brings his people into trouble and affliction, he knows when they have been tried long enough. When God commands us to go forward in our Christian course, he sets the heavenly Canaan before us for our encouragement.

Verses 9-18 Moses reminds the people of the happy constitution of their government, which might make them all safe and easy, if it was not their own fault. He owns the fulfilment of God's promise to Abraham, and prays for the further accomplishment of it. We are not straitened in the power and goodness of God; why should we be straitened in our own faith and hope? Good laws were given to the Israelites, and good men were to see to the execution of them, which showed God's goodness to them, and the care of Moses.

Verses 19-46 Moses reminds the Israelites of their march from Horeb to Kadesh-barnea, through that great and terrible wilderness. He shows how near they were to a happy settlement in Canaan. It will aggravate the eternal ruin of hypocrites, that they were not far from the kingdom of God. As if it were not enough that they were sure of their God before them, they would send men before them. Never any looked into the Holy Land, but they must own it to be a good land. And was there any cause to distrust this God? An unbelieving heart was at the bottom of all this. All disobedience to God's laws, and distrust of his power and goodness, flow from disbelief of his word, as all true obedience springs from faith. It is profitable for us to divide our past lives into distinct periods; to give thanks to God for the mercies we have received in each, to confess and seek the forgiveness of all the sins we can remember; and thus to renew our acceptance of God's salvation, and our surrender of ourselves to his service. Our own plans seldom avail to good purpose; while courage in the exercise of faith, and in the path of duty, enables the believer to follow the Lord fully, to disregard all that opposes, to triumph over all opposition, and to take firm hold upon the promised blessings.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO DEUTERONOMY

This book is sometimes called "Elleh hadebarim", from the words with which it begins; and sometimes by the Jews "Mishneh Torah", the repetition of the law; and so in the Syriac version, with which agrees the Arabic title of it; and when the Greeks, and we after them, call it "Deuteronomy", it is not to be understood of a second, a new, or another law, but of the law formerly delivered, but now repeated, and also more largely explained; to which are likewise added several particular laws, instructions, and directions; all which were necessary, on account of the people of Israel, who were now a new generation, that either were not born, or not at an age to hear and understand the law when given on Mount Sinai; the men that heard it there being all dead, excepting a very few; and these people were also now about to enter into the land of Canaan, which they were to enjoy as long as they kept the law of God, and no longer, and therefore it was proper they should be reminded of it; and besides, Moses was now about to leave them, and having an hearty desire after their welfare, spends the little time he had to be with them, by inculcating into them and impressing on them the laws of God, and in opening and explaining them to them, and enforcing them on them, which were to be the rule of their obedience, and on which their civil happiness depended. And sometimes the Jews call this book "the book of reproofs", because there are in it several sharp reproofs of the people of Israel for their rebellion and disobedience; and so the Targums of Jonathan and Jerusalem begin it by calling it the words of reproof which Moses spake That this book was written by Moses there can be no doubt, from De 1:1, 31:4,9,24, only the eight last verses, which give an account of his death, and of his character, were wrote by another hand, equally inspired by God, as either Eleazar the priest, as some, or Samuel the prophet, as others; or, as it is the more commonly received opinion of the Jews, Ezra; though it is highly probable they were wrote by Joshua his successor. This book was written and delivered by Moses, at certain times in the last month of his life, and towards the close of the fortieth year of the children of Israel's coming out of Egypt. And that it is of divine authority need not be questioned, when the several quotations out of it are observed, as made by the apostles of Christ, in Ac 3:22, Ro 12:19 Heb 10:30, Ga 3:10 out of \De 18:15 32:35,36 27:26\ and by our Lord himself, Mt 18:16 from De 19:15. Yea, it is remarkable, that all the passages of Scripture produced by Christ, to repel the temptations of Satan, are all taken out of this book, Mt 4:7,10 compared with De 8:3, 6:10,13, and the voice from heaven, directing the apostles to hearken to him, refers to a prophecy of him in De 18:15.

\\INTRODUCTION TO DEUTERONOMY 1\\

The time and place when the subject matter of this book was delivered to the Israelites are observed by way of preface, De 1:1-5, and it begins with reminding them of an order to them to depart from Mount Horeb, and pass on to the land of Canaan, which the Lord had given them, De 1:6-8, and with observing the very great increase of their number, which made it necessary for Moses to appoint persons under him to be rulers over them, whom he instructed in the duty of their office, De 1:9-18, and he goes on to observe, that when they were come to the mountain of the Amorites, they were bid to go up and possess the land; but, instead of that, they desired men might be sent to search the land first, which was granted, De 1:19-23, and though these men upon their return brought of the fruits of the land, and a good report of it, particularly two of them; yet being discouraged by the report of the rest, they murmured, distrusted, and were afraid to enter, though encouraged by Moses, De 1:24-33, which caused the Lord to be angry with them, and upon it threatened them that they should die in the wilderness, and only two of them should ever see and enjoy the land, and therefore were bid to turn and take their journey in the wilderness, De 1:34-40, but being convinced of their evil, they proposed to go up the hill, and enter the land, which they attempted against the commandment of the Lord, but being repulsed by the Amorites, they fled with great loss, to their great grief, and abode in Kadesh many days, De 1:41-46.