Esther 4

1 Als Mordechai wist al wat er geschied was, zo verscheurde Mordechai zijn klederen, en hij trok een zak aan met as; en hij ging uit door het midden der stad, en hij riep met een groot en bitter geroep.

2 En hij kwam tot voor de poort des konings; want niemand mocht in des konings poort inkomen, bekleed met een zak.

3 En in alle en een ieder landschap en plaats, waar het woord des konings en zijn wet aankwam, was een grote rouw onder de Joden, met vasten, en geween, en misbaar; vele lagen in zakken en as.

4 Toen kwamen Esthers jonge dochters en haar kamerlingen, en zij gaven het haar te kennen; en het deed de koningin zeer wee; en zij zond klederen om Mordechai aan te doen, en zijn zak van hem af te doen; maar hij nam ze niet aan.

5 Toen riep Esther Hatach, een van de kamerlingen des konings, welke hij voor haar gesteld had, en zij gaf hem bevel aan Mordechai, om te weten wat dit, en waarom dit ware.

6 Als Hatach uitging tot Mordechai, op de straat der stad, die voor de poort des konings was,

7 Zo gaf Mordechai hem te kennen al wat hem wedervaren was, en de verklaring van het zilver, hetwelk Haman gezegd had te zullen wegen in de schatten des konings, voor de Joden, om deszelve om te brengen.

8 En hij gaf hem het afschrift der geschrevene wet, die te Susan gegeven was, om hen te verdelgen, dat hij het Esther liet zien, en haar te kennen gaf, en haar gebood, dat zij tot den koning ging, om hem te smeken, en van hem te verzoeken voor haar volk.

9 Hatach nu kwam, en gaf Esther de woorden van Mordechai te kennen.

10 Toen zeide Esther tot Hatach, en gaf hem bevel aan Mordechai:

11 Alle knechten des konings, en het volk, der landschappen des konings, weten wel dat al wie tot den koning ingaat, in het binnenste voorhof, die niet geroepen is, hij zij man of vrouw, zijn enig vonnis zij, dat men hem dode, tenzij dat de koning den gouden scepter hem toereike, opdat hij levend blijve; ik nu ben deze dertig dagen niet geroepen om tot den koning in te komen.

12 En zij gaven de woorden van Esther aan Mordechai te kennen.

13 Zo zeide Mordechai, dat men Esther wederom zeggen zou: Beeld u niet in, in uw ziel, dat gij zult ontkomen in het huis des konings, meer dan al de andere Joden.

14 Want indien gij enigszins zwijgen zult te dezer tijd, zo zal den Joden verkwikking en verlossing uit een andere plaats ontstaan; maar gij en uws vaders huis zult omkomen; en wie weet, of gij niet om zulken tijd als deze is, tot dit koninkrijk geraakt zijt.

15 Toen zeide Esther, dat men Mordechai weder aanzeggen zou:

16 Ga, vergader al de Joden, die te Susan gevonden worden, en vast voor mij, en eet of drinkt niet, in drie dagen, nacht noch dag; ik en mijn jonge dochters zullen ook alzo vasten, en alzo zal ik tot den koning ingaan, hetwelk niet naar de wet is. Wanneer ik dan omkome, zo kom ik om.

17 Toen ging Mordechai henen, en hij deed naar alles, wat Esther aan hem geboden had.

Esther 4 Commentary

Chapter 4

The Jews lament their danger. (1-4) Esther undertakes to plead for the Jews. (5-17)

Verses 1-4 Mordecai avowed his relation to the Jews. Public calamities, that oppress the church of God, should affect our hearts more than any private affliction, and it is peculiarly distressing to occasion sufferings to others. God will keep those that are exposed to evil by the tenderness of their consciences.

Verses 5-17 We are prone to shrink from services that are attended with peril or loss. But when the cause of Christ and his people demand it, we must take up our cross, and follow him. When Christians are disposed to consult their own ease or safety, rather than the public good, they should be blamed. The law was express, all knew it. It is not thus in the court of the King of kings: to the footstool of his throne of grace we may always come boldly, and may be sure of an answer of peace to the prayer of faith. We are welcome, even into the holiest, through the blood of Jesus. Providence so ordered it, that, just then, the king's affections had cooled toward Esther; her faith and courage thereby were the more tried; and God's goodness in the favour she now found with the king, thereby shone the brighter. Haman no doubt did what he could to set the king against her. Mordecai suggests, that it was a cause which, one way or other, would certainly be carried, and which therefore she might safely venture in. This was the language of strong faith, which staggered not at the promise when the danger was most threatening, but against hope believed in hope. He that by sinful devices will save his life, and will not trust God with it in the way of duty, shall lose it in the way of sin. Divine Providence had regard to this matter, in bringing Esther to be queen. Therefore thou art bound in gratitude to do this service for God and his church, else thou dost not answer the end of thy being raised up. There is wise counsel and design in all the providences of God, which will prove that they are all intended for the good of the church. We should, every one, consider for what end God has put us in the place where we are, and study to answer that end: and take care that we do not let it slip. Having solemnly commended our souls and our cause to God, we may venture upon his service. All dangers are trifling compared with the danger of losing our souls. But the trembling sinner is often as much afraid of casting himself, without reserve, upon the Lord's free mercy, as Esther was of coming before the king. Let him venture, as she did, with earnest prayer and supplication, and he shall fare as well and better than she did. The cause of God must prevail: we are safe in being united to it.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ESTHER 4

This chapter relates the mourning of Mordecai, and of the Jews in every province, on account of the edict to destroy them, Es 4:1-3, the information Esther had of it, and what passed between her and Mordecai, through Hatach, a chamberlain, by whom he put her upon making a request to the king in their favour, Es 4:4-8, to which she at first objected, because of a law in Persia which forbids any to come to the king unless called, Es 4:9-12, but being pressed to it by Mordecai, she agreed, and ordered a general fast among the Jews, Es 4:13-17.