Exodus 12

1 De HEERE nu had tot Mozes en tot Aaron in Egypteland gesproken, zeggende:

2 Deze zelfde maand zal ulieden het hoofd der maanden zijn; zij zal u de eerste van de maanden des jaars zijn.

3 Spreekt tot de ganse vergadering van Israel, zeggende: Aan den tienden dezer maand neme een iegelijk een lam, naar de huizen der vaderen, een lam voor een huis.

4 Maar indien een huis te klein is voor een lam, zo neme hij het en zijn nabuur, de naaste aan zijn huis, naar het getal der zielen, een iegelijk naar dat hij eten kan; gij zult rekening maken naar het lam.

5 Gij zult een volkomen lam hebben, een manneken, een jaar oud; van de schapen of van de geitenbokken zult gij het nemen.

6 En gij zult het in bewaring hebben tot den veertienden dag dezer maand; en de ganse gemeente der vergadering van Israel zal het slachten tussen twee avonden.

7 En zij zullen van het bloed nemen, en strijken het aan beide zijposten, en aan den bovendorpel, aan de huizen, in welke zij het eten zullen.

8 En zij zullen het vlees eten in denzelfden nacht, aan het vuur gebraden, met ongezuurde broden; zij zullen het met bittere saus eten.

9 Gij zult daarvan niet rauw eten, ook geenszins in water gezoden; maar aan het vuur gebraden, zijn hoofd met zijn schenkelen en met zijn ingewand.

10 Gij zult daarvan ook niet laten overblijven tot den morgen; maar hetgeen daarvan overblijft tot den morgen, zult gij met vuur verbranden.

11 Aldus nu zult gij het eten: uw lenden zullen opgeschort zijn, uw schoenen aan uw voeten, en uw staf in uw hand; en gij zult het met haast eten; het is des HEEREN pascha.

12 Want Ik zal in dezen nacht door Egypteland gaan, en alle eerstgeborenen in Egypteland slaan, van de mensen af tot de beesten toe; en Ik zal gerichten oefenen aan alle goden der Egyptenaren, Ik, de HEERE!

13 En dat bloed zal ulieden tot een teken zijn aan de huizen, waarin gij zijt; wanneer Ik het bloed zie, zal Ik ulieden voorbij gaan; en er zal geen plaag onder ulieden ten verderve zijn, wanneer Ik Egypteland slaan zal.

14 En deze dag zal ulieden wezen ter gedachtenis, en gij zult hem den HEERE tot een feest vieren; gij zult hem vieren onder uw geslachten tot een eeuwige inzetting.

15 Zeven dagen zult gijlieden ongezuurde broden eten; maar aan den eersten dag zult gij het zuurdeeg wegdoen uit uw huizen; want wie het gedesemde eet, van den eersten dag af tot op den zevenden dag, diezelve ziel zal uitgeroeid worden uit Israel.

16 En op den eersten dag zal er een heilige verzameling zijn; ook zult gij een heilige verzameling hebben op den zevenden dag; er zal geen werk op denzelven gedaan worden; maar wat van iedere ziel gegeten zal worden, datzelve alleen mag van ulieden toegemaakt worden.

17 Zo onderhoudt dan de ongezuurde broden, dewijl Ik even aan denzelfden dag ulieder heiren uit Egypteland geleid zal hebben; daarom zult gij dezen dag houden, onder uw geslachten, tot een eeuwige inzetting.

18 In de eerste maand, aan den veertienden dag der maand, in den avond, zult gij ongezuurde broden eten, tot den een en twintigsten dag der maand, in den avond.

19 Dat er zeven dagen lang geen zuurdesem in uw huizen gevonden worde, want al wie het gedesemde eten zal, dezelve ziel zal uit de vergadering van Israel uitgeroeid worden, hij zij een vreemdeling of een ingeborene des lands.

20 Gij zult niets eten, dat gedesemd is; in al uw woningen zult gij ongezuurde broden eten.

21 Mozes dan riep al de oudsten van Israel, en zeide tot hen: Leest uit, en neemt u lammeren voor uw huisgezinnen, en slacht het pascha.

22 Neemt dan een bundelken hysop, en doopt het in het bloed, dat in een bekken zal wezen; en strijkt aan den bovendorpel, en aan de beide zijposten van dat bloed, hetwelk in het bekken zijn zal; doch u aangaande, niemand zal uitgaan uit de deur van zijn huis, tot aan den morgen.

23 Want de HEERE zal doorgaan, om de Egyptenaren te slaan; doch wanneer Hij het bloed zien zal aan den bovendorpel en aan de twee zijposten, zo zal de HEERE de deur voorbijgaan, en den verderver niet toelaten in uw huizen te komen om te slaan.

24 Onderhoudt dan deze zaak, tot een inzetting voor u en voor uw kinderen, tot in eeuwigheid.

25 En het zal geschieden, als gij in dat land komt, dat u de HEERE geven zal, gelijk Hij gesproken heeft, zo zult gij dezen dienst onderhouden.

26 En het zal geschieden, wanneer uw kinderen tot u zullen zeggen: Wat hebt gij daar voor een dienst?

27 Zo zult gij zeggen: Dit is den HEERE een paasoffer, Die voor de huizen der kinderen Israels voorbijging in Egypte, toen Hij de Egyptenaren sloeg, en onze huizen bevrijdde! Toen boog zich het volk en neigde zich.

28 En de kinderen Israels gingen en deden het, gelijk als de HEERE Mozes en Aaron geboden had, alzo deden zij.

29 En het geschiedde ter middernacht, dat de HEERE al de eerstgeborenen in Egypteland sloeg, van den eerstgeborene van Farao af, die op zijn troon zitten zou, tot op den eerstgeborene van de gevangene, die in het gevangenhuis was, en alle eerstgeborenen der beesten.

30 En Farao stond op bij nacht, hij en al zijn knechten, en al de Egyptenaars; en er was een groot geschrei in Egypte; want er was geen huis, waarin niet een dode was.

31 Toen riep hij Mozes en Aaron in den nacht, en zeide: Maakt u op, trekt uit het midden van mijn volk, zo gijlieden als de kinderen van Israel; en gaat heen, dient den HEERE, gelijk gijlieden gesproken hebt.

32 Neemt ook met u uw schapen en uw runderen, zoals gijlieden gesproken hebt, en gaat heen, en zegent mij ook.

33 En de Egyptenaars hielden sterk aan bij het volk, haastende, om die uit het land te drijven; want zij zeiden: Wij zijn allen dood!

34 En het volk nam zijn deeg op, eer het gedesemd was, hun deegklompen, gebonden in hun klederen, op hun schouderen.

35 De kinderen Israels nu hadden gedaan naar het woord van Mozes, en hadden van de Egyptenaren geeist zilveren vaten, en gouden vaten, en klederen.

36 Daartoe had de HEERE het volk genade gegeven in de ogen der Egyptenaren, dat zij hun hun begeerte deden; en zij beroofden de Egyptenaren.

37 Alzo reisden de kinderen Israels uit van Rameses naar Sukkoth, omtrent zeshonderd duizend te voet, mannen alleen, behalve de kinderkens.

38 En veel vermengd volk trok ook met hen op, en schapen, en runderen, gans veel vee.

39 En zij bakten van het deeg, dat zij uit Egypte gebracht hadden, ongezuurde koeken; want het was niet gedesemd; overmits zij uit Egypte uitgedreven werden, zodat zij niet vertoeven konden, noch ook tering voor zich bereiden.

40 De tijd nu der woning, die de kinderen Israels in Egypte gewoond hebben, is vierhonderd jaren en dertig jaren.

41 En het geschiedde ten einde van de vierhonderd en dertig jaren, zo is het even op denzelfden dag geschied, dat al de heiren des HEEREN uit Egypteland gegaan zijn.

42 Dezen nacht zal men den HEERE op het vlijtigst houden, omdat Hij hen uit Egypteland geleid heeft; deze is de nacht des HEEREN, die op het vlijtigst moet gehouden worden, van al de kinderen Israels, onder hun geslachten.

43 Voorts zeide de HEERE tot Mozes en Aaron: Dit is de inzetting van het pascha: geen zoon eens vreemdelings zal daarvan eten.

44 Doch alle knecht van iedereen, die voor geld gekocht is, nadat gij hem zult besneden hebben, dan zal hij daarvan eten.

45 Geen uitlander noch huurling zal er van eten.

46 In een huis zal het gegeten worden; gij zult van het vlees niet buiten uit het huis dragen, en gij zult geen been daaraan breken.

47 De ganse vergadering van Israel zal het doen.

48 Als nu een vreemdeling bij u verkeert, en den HEERE het pascha houden zal, dat alles, wat mannelijk is, bij hem besneden worde, en dan kome hij daartoe, om dat te houden, en hij zal wezen als een ingeborene des lands; maar geen onbesnedene zal daarvan eten.

49 Enerlei wet zij voor de ingeborene, en den vreemdeling, die als vreemdeling in het midden van u verkeert.

50 En alle kinderen Israels deden het; gelijk als de HEERE Mozes en Aaron geboden had, alzo deden zij.

51 En het geschiedde even ten zelfden dage, dat de HEERE de kinderen Israels uit Egypteland leidde, naar hun heiren.

Exodus 12 Commentary

Chapter 12

The beginning of the year changed, The passover instituted. (1-20) The people instructed how to observe the passover. (21-28) The death of the first-born of the Egyptians The Israelites urged to leave the land of Egypt. (29-36) The Israelites' first journey to Succoth. (37-42) Ordinance respecting the passover. (43-51)

Verses 1-20 The Lord makes all things new to those whom he delivers from the bondage of Satan, and takes to himself to be his people. The time when he does this is to them the beginning of a new life. God appointed that, on the night wherein they were to go out of Egypt, each family should kill a lamb, or that two or three families, if small, should kill one lamb. This lamb was to be eaten in the manner here directed, and the blood to be sprinkled on the door-posts, to mark the houses of the Israelites from those of the Egyptians. The angel of the Lord, when destroying the first-born of the Egyptians, would pass over the houses marked by the blood of the lamb: hence the name of this holy feast or ordinance. The passover was to be kept every year, both as a remembrance of Israel's preservation and deliverance out of Egypt, and as a remarkable type of Christ. Their safety and deliverance were not a reward of their own righteousness, but the gift of mercy. Of this they were reminded, and by this ordinance they were taught, that all blessings came to them through the shedding and sprinkling of blood. Observe, 1. The paschal lamb was typical. Christ is our passover, #1Co. 5:7 |. Christ is the Lamb of God, ( John 1:29 ) ; often in the Revelation he is called the Lamb. It was to be in its prime; Christ offered up himself in the midst of his days, not when a babe at Bethlehem. It was to be without blemish; the Lord Jesus was a Lamb without spot: the judge who condemned Christ declared him innocent. It was to be set apart four days before, denoting the marking out of the Lord Jesus to be a Saviour, both in the purpose and in the promise. It was to be slain, and roasted with fire, denoting the painful sufferings of the Lord Jesus, even unto death, the death of the cross. The wrath of God is as fire, and Christ was made a curse for us. Not a bone of it must be broken, which was fulfilled in Christ, Joh. 19:33 , denoting the unbroken strength of the Lord Jesus. 2. The sprinkling of the blood was typical. The blood of the lamb must be sprinkled, denoting the applying of the merits of Christ's death to our souls; we must receive the atonement, ( Romans 5:11 ) . Faith is the bunch of hyssop, by which we apply the promises, and the benefits of the blood of Christ laid up in them, to ourselves. It was to be sprinkled on the door-posts, denoting the open profession we are to make of faith in Christ. It was not to be sprinkled upon the threshold; which cautions us to take heed of trampling under foot the blood of the covenant. It is precious blood, and must be precious to us. The blood, thus sprinkled, was a means of preserving the Israelites from the destroying angel, who had nothing to do where the blood was. The blood of Christ is the believer's protection from the wrath of God, the curse of the law, and the damnation of hell, ( Romans 8:1 ) . 3. The solemn eating of the lamb was typical of our gospel duty to Christ. The paschal lamb was not to be looked upon only, but to be fed upon. So we must by faith make Christ our own; and we must receive spiritual strength and nourishment from him, as from our food, see ( john 6:53 john 6:55 ) . It was all to be eaten; those who by faith feed upon Christ, must feed upon a whole Christ; they must take Christ and his yoke, Christ and his cross, as well as Christ and his crown. It was to be eaten at once, not put by till morning. To-day Christ is offered, and is to be accepted while it is called to-day, before we sleep the sleep of death. It was to be eaten with bitter herbs, in remembrance of the bitterness of their bondage in Egypt; we must feed upon Christ with sorrow and brokenness of heart, in remembrance of sin. Christ will be sweet to us, if sin be bitter. It was to be eaten standing, with their staves in their hands, as being ready to depart. When we feed upon Christ by faith, we must forsake the rule and the dominion of sin; sit loose to the world, and every thing in it; forsake all for Christ, and reckon it no bad bargain, ( hebrews 13:13 hebrews 13:14 ) . 4. The feast of unleavened bread was ( 1 Corinthians. 5:7 ) Christ Jesus the Lord, we must continually delight ourselves in Christ Jesus. No manner of work must be done, that is, no care admitted and indulged, which does not agree with, or would lessen this holy joy. The Jews were very strict as to the passover, so that no leaven should be found in their houses. It must be a feast kept in charity, without the leaven of malice; and in sincerity, without the leaven of hypocrisy. It was by an ordinance for ever; so long as we live we must continue feeding upon Christ, rejoicing in him always, with thankful mention of the great things he has done for us.

Verses 21-28 That night, when the first-born were to be destroyed, no Israelite must stir out of doors till called to march out of Egypt. Their safety was owing to the blood of sprinkling. If they put themselves from under the protection of that, it was at their peril. They must stay within, to wait for the salvation of the Lord; it is good to do so. In after-times they should carefully teach their children the meaning of this service. It is good for children to ask about the things of God; they that ask for the way will find it. The keeping of this solemnity every year was, 1. To look backward, that they might remember what great things God had done for them and their fathers. Old mercies, to ourselves, or to our fathers, must not be forgotten, that God may be praised, and our faith in him encouraged. 2. It was designed to look forward, as an earnest of the great sacrifice of the Lamb of God in the fulness of time. Christ our passover was sacrificed for us; his death was our life.

Verses 29-36 The Egyptians had been for three days and nights kept in anxiety and horror by the darkness; now their rest is broken by a far more terrible calamity. The plague struck their first-born, the joy and hope of their families. They had slain the Hebrews' children, now God slew theirs. It reached from the throne to the dungeon: prince and peasant stand upon the same level before God's judgments. The destroying angel entered every dwelling unmarked with blood, as the messenger of woe. He did his dreadful errand, leaving not a house in which there was not one dead. Imagine then the cry that rang through the land of Egypt, the long, loud shriek of agony that burst from every dwelling. It will be thus in that dreadful hour when the Son of man shall visit sinners with the last judgment. God's sons, his first-born, were now released. Men had better come to God's terms at first, for he will never come to theirs. Now Pharaoh's pride is abased, and he yields. God's word will stand; we get nothing by disputing, or delaying to submit. In this terror the Egyptians would purchase the favour and the speedy departure of Israel. Thus the Lord took care that their hard-earned wages should be paid, and the people provided for their journey.

Verses 37-42 The children of Israel set forward without delay. A mixed multitude went with them. Some, perhaps, willing to leave their country, laid waste by plagues; others, out of curiosity; perhaps a few out of love to them and their religion. But there were always those among the Israelites who were not Israelites. Thus there are still hypocrites in the church. This great event was 430 years from the promise made to Abraham: see ( Galatians 3:17 ) . So long the promise of a settlement was unfulfilled. But though God's promises are not performed quickly, they will be, in their season. This is that night of the Lord, that remarkable night, to be celebrated in all generations. The great things God does for his people, are to be not only a few days' wonder, but to be remembered throughout all ages; especially the work of our redemption by Christ. This first passover-night was a night of the Lord, much to be observed; but the last passover-night, in which Christ was betrayed and in which the first passover, with the rest of the Jewish ceremonies, was done away, was a night of the Lord, much more to be observed. Then a yoke, heavier than that of Egypt, was broken from off our necks, and a land, better than that of Canaan, set before us. It was a redemption to be celebrated in heaven, for ever and ever.

Verses 43-51 In times to come, all the congregation of Israel must keep the passover. All that share in God's mercies should join in thankful praises for them. The New Testament passover, the Lord's supper, ought not to be neglected by any. Strangers, if circumcised, might eat of the passover. Here is an early indication of favour to the gentiles. This taught the Jews that their being a nation favoured by God, entitled them to their privileges, not their descent from Abraham. Christ our passover ( 1 Corinthians. 5:7 1 Corinthians. 5:8 ) for our souls; without the shedding of it there is no remission; without the sprinkling of it there can be no salvation. Have we, by faith in him, sheltered our souls from deserved vengeance under the protection of his atoning blood? Do we keep close to him, constantly depending upon him? Do we so profess our faith in the Redeemer, and our obligations to him, that all who pass by may know to whom we belong? Do we stand prepared for his service, ready to walk in his ways, and to separate ourselves from his enemies? These are questions of vast importance to the soul; may the Lord direct our consciences honestly to answer them.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EXODUS 12

This chapter begins with observing, that the month in which the above wonders were wrought in Egypt, and the following ordinance appointed to the Israelites, should hereafter be reckoned the first month in the year, Ex 12:1,2 on the tenth day of which a lamb here described was to be taken and kept till the fourteenth, and then slain, and its blood sprinkled on the posts of the houses of the Israelites, Ex 12:3-7, the manner of dressing and eating it is shown, Ex 12:8-11 and the reason of the institution of this ordinance being given, Ex 12:12-14, and an order to eat unleavened bread during seven days, in which the feast was to be kept, Ex 12:15-20, directions are also given for the immediate observance of it, and particularly about the sprinkling of the blood of the lamb, and the use of it, Ex 12:21-23, and this ordinance, which they were to instruct their children in, was to be kept by them in succeeding ages for ever, Ex 12:24-27 about the middle of the night it was first observed, all the firstborn in Egypt were slain, which made the Egyptians urgent upon the Israelites to depart in haste, Ex 12:28-33 and which they did with their unleavened dough, and with great riches they had borrowed of the Egyptians, Ex 12:34-36, the number of the children of Israel at the time of their departure, the mixed multitude and cattle that went with them, their baking their unleavened cakes, the time of their sojourning in Egypt, and of their coming out of it that night, which made it a remarkable one, are all particularly taken notice of, Ex 12:37-42, laws and rules are given concerning the persons that should partake of the passover, Ex 12:43-49 and the chapter is concluded with observing, that it was kept according to the command of God, and that it was on the same day it was first instituted and kept that Israel were brought out of Egypt, Ex 12:50,51.