Exodus 4

1 Toen antwoordde Mozes, en zeide: Maar zie, zij zullen mij niet geloven, noch mijn stem horen; want zij zullen zeggen: De HEERE is u niet verschenen!

2 En de HEERE zeide tot hem: Wat is er in uw hand? En hij zeide: Een staf.

3 En Hij zeide: Werp hem ter aarde. En hij wierp hem ter aarde! Toen werd hij tot een slang; en Mozes vlood van haar.

4 Toen zeide de HEERE tot Mozes: Strek uw hand uit, en grijp haar bij haar staart! Toen strekte hij zijn hand uit, en vatte haar, en zij werd tot een staf in zijn hand.

5 Opdat zij geloven, dat u verschenen is de HEERE, de God hunner vaderen, de God van Abraham, de God van Izak, en de God van Jakob.

6 En de HEERE zeide verder tot hem: Steek nu uw hand in uw boezem. En hij stak zijn hand in zijn boezem; daarna trok hij ze uit, en ziet, zijn hand was melaats, wit als sneeuw.

7 En Hij zeide: Steek uw hand wederom in uw boezem. En hij stak zijn hand wederom in zijn boezem; daarna trok hij ze uit zijn boezem, en ziet, zij was weder als zijn ander vlees.

8 En het zal geschieden, zo zij u niet geloven, noch naar de stem van het eerste teken horen, zo zullen zij de stem van het laatste teken geloven.

9 En het zal geschieden, zo zij ook deze twee tekenen niet geloven, noch naar uw stem horen, zo neem van de wateren der rivier, en giet ze op het droge; zo zullen de wateren, die gij uit de rivier zult nemen, diezelve zullen tot bloed worden op het droge.

10 Toen zeide Mozes tot de HEERE: Och Heere! ik ben geen man wel ter tale, noch van gisteren, noch van eergisteren, noch van toen af, toen Gij tot Uw knecht gesproken hebt; want ik ben zwaar van mond, en zwaar van tong.

11 En de HEERE zeide tot hem: Wie heeft den mens den mond gemaakt, of wie heeft den stomme, of dove, of ziende, of blinde gemaakt? Ben Ik het niet, de HEERE?

12 En nu ga henen, en Ik zal met uw mond zijn, en zal u leren, wat gij spreken zult.

13 Doch hij zeide: Och, Heere! zend toch door de hand desgenen, dien Gij zoudt zenden.

14 Toen ontstak de toorn des HEEREN over Mozes, en Hij zeide: is niet Aaron, de Leviet, uw broeder? Ik weet, dat hij zeer wel spreken zal, en ook, zie, hij zal uitgaan u tegemoet; wanneer hij u ziet, zo zal hij in zijn hart verblijd zijn.

15 Gij dan zult tot hem spreken, en de woorden in zijn mond leggen; en Ik zal met uw mond, en met zijn mond zijn; en Ik zal ulieden leren, wat gij doen zult.

16 En hij zal voor u tot het volk spreken; en het zal geschieden, dat hij u tot een mond zal zijn, en gij zult hem tot een god zijn.

17 Neem dan dezen staf in uw hand, waarmede gij die tekenen doen zult.

18 Toen ging Mozes heen, en keerde weder tot Jethro, zijn schoonvader, en zeide tot hem: Laat mij toch gaan, dat ik wederkere tot mijn broederen, die in Egypte zijn, en zie, of zij nog leven. Jethro dan zeide tot Mozes: Ga in vrede!

19 Ook zeide de HEERE tot Mozes in Midian: Ga heen, keer weder in Egypte, want al de mannen zijn dood, die uw ziel zochten.

20 Mozes dan nam zijn vrouw, en zijn zonen, en voerde hen op een ezel, en keerde weder in Egypteland; en Mozes nam den staf Gods in zijn hand.

21 En de HEERE zeide tot Mozes: Terwijl gij heentrekt, om weder in Egypte te keren, zie toe, dat gij al de wonderen doet voor Farao, die Ik in uw hand gesteld heb; doch Ik zal zijn hart verstokken, dat hij het volk niet zal laten gaan.

22 Dan zult gij tot Farao zeggen: Alzo zegt de HEERE: Mijn zoon, Mijn eerstgeborene, is Israel.

23 En Ik heb tot u gezegd: Laat Mijn zoon trekken, dat hij Mij diene! maar gij hebt geweigerd hem te laten trekken; zie, Ik zal uw zoon, uw eerstgeborene doden!

24 En het geschiedde op den weg, in de herberg, dat de HEERE hem tegenkwam, en zocht hem te doden.

25 Toen nam Zippora een stenen mes en besneed de voorhuid haars zoons, en wierp die voor zijn voeten, en zeide: Voorwaar, gij zijt mij een bloedbruidegom!

26 En Hij liet van hem af. Toen zeide zij: Bloedbruidegom! vanwege de besnijdenis.

27 De HEERE zeide ook tot Aaron: Ga Mozes tegemoet in de woestijn. En hij ging, en ontmoette hem aan den berg Gods, en hij kuste hem.

28 En Mozes gaf Aaron te kennen al de woorden des HEEREN, Die hem gezonden had, en al de tekenen, die Hij hem bevolen had.

29 Toen ging Mozes en Aaron, en zij verzamelden al de oudsten der kinderen Israels.

30 En Aaron sprak al de woorden, die de HEERE tot Mozes gesproken had; en hij deed de tekenen voor de ogen des volks.

31 En het volk geloofde, en zij hoorden, dat de HEERE de kinderen Israels bezocht, en dat Hij hun verdrukking zag, en zij neigden hun hoofden, en aanbaden.

Exodus 4 Commentary

Chapter 4

God gives Moses power to work miracles. (1-9) Moses is loth to be sent, Aaron is to assist him. (10-17) Moses leaves Midian, God's message to Pharaoh. (18-23) God's displeasure against Moses, Aaron meets him, The people believe them. (24-31)

Verses 1-9 Moses objects, that the people would not take his word, unless he showed them some sign. God gives him power to work miracles. But those who are now employed to deliver God's messages to men, need not the power to work miracles: their character and their doctrines are to be tried by that word of God to which they appeal. These miracles especially referred to the miracles of the Lord Jesus Christ. It belonged to Him only, to cast the power of the devil out of the soul, and to heal the soul of the leprosy of sin; and so it was for Him first to cast the devil out of the body, and to heal the leprosy of the body.

Verses 10-17 Moses continued backward to the work God designed him for; there was much of cowardice, slothfulness, and unbelief in him. We must not judge of men by the readiness of their discourse. A great deal of wisdom and true worth may be with a slow tongue. God sometimes makes choice of those as his messengers, who have the least of the advantages of art or nature, that his grace in them may appear the more glorious. Christ's disciples were no orators, till the Holy Spirit made them such. God condescends to answer the excuse of Moses. Even self-diffidence, when it hinders us from duty, or clogs us in duty, is very displeasing to the Lord. But while we blame Moses for shrinking from this dangerous service, let us ask our own hearts if we are not neglecting duties more easy, and less perilous. The tongue of Aaron, with the head and heart of Moses, would make one completely fit for this errand. God promises, I will be with thy mouth, and with his mouth. Even Aaron, who could speak well, yet could not speak to purpose, unless God gave constant teaching and help; for without the constant aid of Divine grace, the best gifts will fail.

Verses 18-23 After God had appeared in the bush, he often spake to Moses. Pharaoh had hardened his own heart against the groans and cries of the oppressed Israelites; and now God, in the way of righteous judgment, hardens his heart against the teaching of the miracles, and the terror of the plagues. But whether Pharaoh will hear, or whether he will forbear, Moses must tell him, Thus saith the Lord. He must demand a discharge for Israel, Let my son go; not only my servant, whom thou hast no right to detain, but my son. It is my son that serves me, and therefore must be spared, must be pleaded for. In case of refusal I will slay thy son, even thy first-born. As men deal with God's people, let them expect so to be dealt with.

Verses 24-31 God met Moses in anger. The Lord threatened him with death or sent sickness upon him, as the punishment of his having neglected to circumcise his son. When God discovers to us what is amiss in our lives, we must give all diligence to amend it speedily. This is the voice of every rod; it calls us to return to Him that smites us. God sent Aaron to meet Moses. The more they saw of God's bringing them together, the more pleasant their interview was. The elders of Israel met them in faith, and were ready to obey them. It often happens, that less difficulty is found than was expected, in such undertakings as are according to the will of God, and for his glory. Let us but arise and try at our proper work, the Lord will be with us and prosper us. If Israel welcomed the tidings of their deliverance, and worshipped the Lord, how should we welcome the glad tidings of redemption, embrace it in faith, and adore the Redeemer!

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EXODUS 4

This chapter is a continuation of the discourse that passed between God and Moses; and here Moses makes other objections to his mission; one is taken from the unbelief of the people of Israel, which is removed by giving him power to work miracles, by turning the rod in his hand into a serpent, and then into a rod again; and by putting his hand into his bosom at one time, when it became leprous, and again into the same place, when it became sound and whole, and by turning the water of the river into blood, Ex 4:1-9, another objection is formed from his want of eloquence, which is answered with an assurance, that God, that made man's mouth, would be with his mouth, and teach him what to say; and besides, Aaron his brother, who was an eloquent man, should be his spokesman, Ex 4:10-17 upon which he returned to Midian, and having obtained leave of his father-in-law to depart from thence, he took his wife and his sons, and returned to Egypt, Ex 4:18-20 at which time he received some fresh instructions from the Lord what he should do before Pharaoh, and what he should say unto him, Ex 4:21-23 then follows an account of what befell him by the way, because of the circumcision of his son, Ex 4:24-26 and the chapter is closed with an account of the meeting of Moses and Aaron, and of their gathering the elders of Israel together, to whom the commission of Moses was opened, and signs done before them, to which they gave credit, and expressed their joy and thankfulness, Ex 4:27-31.