Ezechiël 3

1 Daarna zeide Hij tot mij: Mensenkind, eet, wat gij vinden zult; eet deze rol, en ga, spreek tot het huis Israels.

2 Toen opende ik mijn mond, en Hij gaf mij die rol te eten.

3 En Hij zeide tot mij: Mensenkind, geef uw buik te eten, en vul uw ingewand met deze rol, die Ik u geef. Toen at ik, en het was in mijn mond als honig, vanwege de zoetigheid.

4 En Hij zeide tot mij: Mensenkind, ga henen, kom tot het huis Israels, en spreek tot hen met Mijn woorden.

5 Want gij zijt niet gezonden tot een volk, diep van spraak en zwaar van tong, maar tot het huis Israels;

6 Niet tot vele volken, diep van spraak en zwaar van tong, welker woorden gij niet kunt verstaan; zouden zij niet, zo Ik u tot hen gezonden had, naar u gehoord hebben?

7 Maar het huis Israels wil naar u niet horen, omdat zij naar Mij niet willen horen; want het ganse huis Israels is stijf van voorhoofd, en hard van hart zijn zij.

8 Ziet, Ik heb uw aangezicht stijf gemaakt tegen hun aangezichten, en uw voorhoofd stijf tegen hun voorhoofd.

9 Uw voorhoofd heb Ik gemaakt als een diamant, harder dan een rots; vrees hen niet, en ontzet u niet voor hun aangezichten, omdat zij een wederspannig huis zijn.

10 Verder zeide Hij tot mij: Mensenkind, vat al Mijn woorden, die Ik tot u spreken zal, in uw hart, en hoor ze met uw oren.

11 En ga henen, kom tot de weggevoerden, tot de kinderen uws volks, en spreek tot hen, en zeg tot hen: Zo zegt de Heere HEERE, hetzij dat zij horen zullen, of hetzij dat zij het laten zullen.

12 Toen nam de Geest mij op, en ik hoorde achter mij een stem van grote ruising, zeggende: Geloofd zij de heerlijkheid des HEEREN uit Zijn plaats!

13 En ik hoorde het geluid van der dieren vleugelen, die de een den ander raakten, en het geluid der raderen tegenover hen; en het geluid ener grote ruising.

14 Toen hief de Geest mij op, en nam mij weg, en ik ging henen, bitterlijk bedroefd door de hitte mijns geestes; maar de hand des HEEREN was sterk op mij.

15 En ik kwam tot de weggevoerden te Tel-Abib, die aan de rivier Chebar woonden, en ik bleef daar zij woonden; ja, ik bleef daar verbaasd in het midden van hen zeven dagen.

16 Het gebeurde nu ten einde van zeven dagen, dat het woord des HEEREN tot mij geschiedde, zeggende:

17 Mensenkind! Ik heb u tot een wachter gesteld over het huis Israels; zo zult gij het woord uit Mijn mond horen, en hen van Mijnentwege waarschuwen.

18 Als Ik tot den goddeloze zeg: Gij zult den dood sterven, en gij waarschuwt hem niet, en spreekt niet, om den goddeloze van zijn goddelozen weg te waarschuwen, opdat gij hem in het leven behoudt; die goddeloze zal in zijn ongerechtigheid sterven, maar zijn bloed zal Ik van uw hand eisen.

19 Doch als gij den goddeloze waarschuwt, en hij zich van zijn goddeloosheid en van zijn goddelozen weg niet bekeert, hij zal in zijn ongerechtigheid sterven; maar gij hebt uw ziel bevrijd.

20 Als ook een rechtvaardige zich van zijn gerechtigheid afkeert, en onrecht doet, en Ik een aanstoot voor zijn aangezicht leg, hij zal sterven; omdat gij hem niet gewaarschuwd hebt, zal hij in zijn zonde sterven, en zijn gerechtigheden, die hij gedaan heeft, zullen niet gedacht worden; maar zijn bloed zal Ik van uw hand eisen.

21 Doch als gij den rechtvaardige waarschuwt, opdat de rechtvaardige niet zondige, en hij niet zondigt; hij zal zekerlijk leven, omdat hij gewaarschuwd is; en gij hebt uw ziel bevrijd.

22 En de hand des HEEREN was daar op mij, en Hij zeide tot mij: Maak u op, ga uit in de vallei, en Ik zal daar met u spreken.

23 En ik maakte mij op, en ging uit in de vallei, en ziet, de heerlijkheid des HEEREN stond aldaar, gelijk de heerlijkheid, die ik gezien had bij de rivier Chebar; en ik viel op mijn aangezicht.

24 Toen kwam de Geest in mij, en stelde mij op mijn voeten, en Hij sprak met mij, en Hij zeide tot mij: Ga, besluit u binnen in uw huis.

25 Want u aangaande, mensenkind, ziet, zij zouden dikke touwen aan u leggen, en zij zouden u daarmede binden; daarom zult gij niet uitgaan in het midden van hen.

26 En Ik zal uw tong aan uw gehemelte doen kleven, dat gij stom worden zult, en zult hun niet zijn tot een bestraffenden man; want zij zijn een wederspannig huis.

27 Maar als Ik met u spreken zal, zal Ik uw mond opendoen, en gij zult tot hen zeggen: Zo zegt de Heere HEERE, wie hoort, die hore, en wie het laat, die late het; want zij zijn een wederspannig huis.

Ezechiël 3 Commentary

Chapter 3

The preparation of the prophet for his work. (1-11) His office, as that of a watchman. (12-2) The restraining and restoring his speech. (22-27)

Verses 1-11 Ezekiel was to receive the truths of God as the food for his soul, and to feed upon them by faith, and he would be strengthened. Gracious souls can receive those truths of God with delight, which speak terror to the wicked. He must speak all that, and that only, which God spake to him. How can we better speak God's mind than with his words? If disappointed as to his people, he must not be offended. The Ninevites were wrought upon by Jonah's preaching, when Israel was unhumbled and unreformed. We must leave this unto the Divine sovereignty, and say, Lord, thy judgments are a great deep. They will not regard the word of the prophet, for they will not regard the rod of God. Christ promises to strengthen him. He must continue earnest in preaching, whatever the success might be.

Verses 12-21 This mission made the holy angels rejoice. All this was to convince Ezekiel, that the God who sent him had power to bear him out in his work. He was overwhelmed with grief for the sins and miseries of his people, and overpowered by the glory of the vision he had seen. And however retirement, meditation, and communion with God may be sweet, the servant of the Lord must prepare to serve his generation. The Lord told the prophet he had appointed him a watchman to the house of Israel. If we warn the wicked, we are not chargeable with their ruin. Though such passages refer to the national covenant made with Israel, they are equally to be applied to the final state of all men under every dispensation. We are not only to encourage and comfort those who appear to be righteous, but they are to be warned, for many have grown high-minded and secure, have fallen, and even died in their sins. Surely then the hearers of the gospel should desire warnings, and even reproofs.

Verses 22-27 Let us own ourselves for ever indebted to the mediation of Christ, for the blessed intercourse between God and man; and a true believer will say, I am never less alone than when thus alone. When the Lord opened Ezekiel's mouth, he was to deliver his message boldly, to place life and death, the blessing and the curse, before the people, and leave them to their choice.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EZEKIEL 3

This chapter contains a further account of the prophet's call and mission; of his preparation of him for is work; of, the persons to whom he was sent; of what happened to him upon this; of the nature of his office, and the work of it; and of what followed upon the renewal of his call. His further preparation for prophesying is in Eze 3:1-3; where he is bid to eat the roll showed him, which he did, and found it in his mouth as honey for sweetness; and then he receives fresh orders to go to the people of Israel, and prophesy to them, Eze 3:4; and, that he might not be discouraged, an account is given beforehand of the people to whom he was sent; of their language, behaviour, and disposition; by which he could not expect success, Eze 3:5-7; and, for his further encouragement, strength, boldness, resolution, firmness, and presence of mind, are promised him, Eze 3:8,9; also a revelation of mere things to him; all which he should hear, receive, and speak, whether the people would attend to them or not; which ought to be no discouragement to him, since it was not regarded by the Lord, Eze 3:10,11; then follows an account of his being lifted up by the Spirit from the earth, when he heard a voice, which is described by the manner and matter of it; and a noise, both of the living creature's wings, and of the wheels he had seen in a former vision, Eze 3:12,13; and next of his being carried away by the same Spirit; and of the condition he was in, in his own spirit, as he went; and of the strength he received from the Lord; and of the place to which he, was carried; and his state and circumstances, and time of continuance there, Eze 3:14,15; where, after a time mentioned, he has a fresh call to his office, under the character of a watchman, whose business was to hear Christ's words, and warn the house of Israel from him; and who are distinguished into wicked and righteous; and whom the prophet was to warn at his own peril, Eze 3:16-21; and the chapter is concluded with a narration of various events which befell the prophet; he is bid by the Lord to go into the plain, which he did, and there saw the glory of the Lord, as he had before seen it at the river Chebar; which so affected him, that he fell upon his face, Eze 3:22,23; the spirit entered into him, let him on his feet, and spake with him; ordered him what he should do himself, that he should shut himself up in his house, Eze 3:24; informed him what the people would do to him; bind him with bands, that he should not come forth, Eze 3:25; and what Christ would do to him; strike him dumb in judgment to the people, that he might not be a reprover of them, Eze 3:26; but he is told that, when the Lord spoke to him; his mouth should be opened, and he should declare what was said to him, Eze 3:27.