Handelingen 11

1 De apostelen nu, en de broeders, die in Judea waren, hebben gehoord, dat ook de heidenen het Woord Gods aangenomen hadden.

2 En toen Petrus opgegaan was naar Jeruzalem, twistten tegen hem degenen, die uit de besnijdenis waren,

3 Zeggende: Gij zijt ingegaan tot mannen, die de voorhuid hebben, en hebt met hen gegeten.

4 Maar Petrus, beginnende, verhaalde het hun vervolgens, zeggende:

5 Ik was in de stad Joppe, biddende en zag in een vertrekking van zinnen een gezicht, namelijk een zeker vat, gelijk een groot linnen laken, nederdalende, bij de vier hoeken nedergelaten uit den hemel, en het kwam tot bij mij;

6 Op welk laken als ik de ogen hield, zo merkte ik, en zag de viervoetige dieren der aarde, en de wilde, en de kruipende dieren, en de vogelen des hemels.

7 En ik hoorde een stem, die tot mij zeide: Sta op, Petrus, slacht en eet.

8 Maar ik zeide: Geenszins, Heere, want nooit is iets, dat gemeen of onrein was, in mijn mond ingegaan.

9 Doch de stem antwoordde mij ten tweeden male uit den hemel: Hetgeen God gereinigd heeft, zult gij niet gemeen maken.

10 En dit geschiedde tot driemaal; en alles werd wederom opgetrokken in den hemel.

11 En ziet, ter zelfder ure stonden er drie mannen voor het huis, daar ik in was, die van Cesarea tot mij afgezonden waren.

12 En de Geest zeide tot mij, dat ik met hen gaan zou, niet twijfelende. En met mij gingen ook deze zes broeders, en wij zijn in des man huis ingegaan.

13 En hij heeft ons verhaald, hoe hij een engel gezien had, die in zijn huis stond, en tot hem zeide: Zend mannen naar Joppe, en ontbied Simon, die toegenaamd is Petrus;

14 Die woorden tot u zal spreken, door welke gij zult zalig worden, en al uw huis.

15 En als ik begon te spreken, viel de Heilige Geest op hen, gelijk ook op ons in het begin.

16 En ik werd gedachtig aan het woord des Heeren, hoe Hij zeide: Johannes doopte wel met water, maar gijlieden zult gedoopt worden met den Heiligen Geest.

17 Indien dan God hun evengelijke gave gegeven heeft, als ook ons, die in de Heere Jezus Christus geloofd hebben, wie was ik toch, die God konde weren?

18 En als zij dit hoorden, waren zij tevreden, en verheerlijkten God, zeggende: Zo heeft dan God ook den heidenen de bekering gegeven ten leven!

19 Degenen nu, die verstrooid waren door de verdrukking, die over Stefanus geschied was, gingen het land door tot Fenicie toe, en Cyprus, en Antiochie, tot niemand het Woord sprekende, dan alleen tot de Joden.

20 En er waren enige Cyprische en Cyreneische mannen uit hen, welken te Antiochie gekomen zijnde, spraken tot de Grieksen, verkondigende den Heere Jezus.

21 En de hand des Heeren was met hen; en een groot getal geloofde, en bekeerde zich tot den Heere.

22 En het gerucht van hen kwam tot de oren der Gemeente, die te Jeruzalem was; en zij zonden Barnabas uit, dat hij het land doorging tot Antiochie toe.

23 Dewelke, daar gekomen zijnde, en de genade Gods ziende, werd verblijd, en vermaande hen allen, dat zij met een voornemen des harten bij den Heere zouden blijven.

24 Want hij was een goed man, en vol des Heiligen Geestes en des geloofs; en er werd een grote schare den Heere toegevoegd.

25 En Barnabas ging uit naar Tarsen, om Saulus te zoeken; en als hij hem gevonden had, bracht hij hem te Antiochie.

26 En het is geschied, dat zij een geheel jaar samen vergaderden in de Gemeente, en een grote schare leerden; en dat de discipelen eerst te Antiochie Christenen genaamd werden.

27 En in dezelfde dagen kwamen enige profeten af van Jeruzalem te Antiochie.

28 En een uit hen, met name Agabus, stond op, en gaf te kennen door den Geest, dat er een grote hongersnood zou wezen over de gehele wereld; dewelke ook gekomen is onder den keizer Claudius.

29 En naardat een iegelijk der discipelen vermocht, besloot elk van hen iets te zenden ten dienste der broederen, die in Judea woonden.

30 Hetwelk zij ook deden, en zonden het tot de ouderlingen, door de hand van Barnabas en Saulus.

Handelingen 11 Commentary

Chapter 11

Peter's defence. (1-18) The success of the gospel at Antioch. (19-24) The disciples named Christians, Relief sent to Judea. (25-30)

Verses 1-18 The imperfect state of human nature strongly appears, when godly persons are displeased even to hear that the word of God has been received, because their own system has not been attended to. And we are too apt to despair of doing good to those who yet, when tried, prove very teachable. It is the bane and damage of the church, to shut out those from it, and from the benefit of the means of grace, who are not in every thing as we are. Peter stated the whole affair. We should at all times bear with the infirmities of our brethren; and instead of taking offence, or answering with warmth, we should explain our motives, and show the nature of our proceedings. That preaching is certainly right, with which the Holy Ghost is given. While men are very zealous for their own regulations, they should take care that they do not withstand God; and those who love the Lord will glorify him, when made sure that he has given repentance to life to any fellow-sinners. Repentance is God's gift; not only his free grace accepts it, but his mighty grace works it in us, grace takes away the heart of stone, and gives us a heart of flesh. The sacrifice of God is a broken spirit.

Verses 19-24 The first preachers of the gospel at Antioch, were dispersed from Jerusalem by persecution; thus what was meant to hurt the church, was made to work for its good. The wrath of man is made to praise God. What should the ministers of Christ preach, but Christ? Christ, and him crucified? Christ, and him glorified? And their preaching was accompanied with the Divine power. The hand of the Lord was with them, to bring that home to the hearts and consciences of men, which they could but speak to the outward ear. They believed; they were convinced of the truth of the gospel. They turned from a careless, carnal way of living, to live a holy, heavenly, spiritual life. They turned from worshipping God in show and ceremony, to worship him in the Spirit and in truth. They turned to the Lord Jesus, and he became all in all with them. This was the work of conversion wrought upon them, and it must be wrought upon every one of us. It was the fruit of their faith; all who sincerely believe, will turn to the Lord, When the Lord Jesus is preached in simplicity, and according to the Scriptures, he will give success; and when sinners are thus brought to the Lord, really good men, who are full of faith and of the Holy Ghost, will admire and rejoice in the grace of God bestowed on them. Barnabas was full of faith; full of the grace of faith, and full of the fruits of the faith that works by love.

Verses 25-30 Hitherto the followers of Christ were called disciples, that is, learners, scholars; but from that time they were called Christians. The proper meaning of this name is, a follower of Christ; it denotes one who, from serious thought, embraces the religion of Christ, believes his promises, and makes it his chief care to shape his life by Christ's precepts and example. Hence it is plain that multitudes take the name of Christian to whom it does not rightly belong. But the name without the reality will only add to our guilt. While the bare profession will bestow neither profit nor delight, the possession of it will give both the promise of the life that now is, and of that which is to come. Grant, Lord, that Christians may forget other names and distinctions, and love one another as the followers of Christ ought to do. True Christians will feel for their brethren under afflictions. Thus will fruit be brought forth to the praise and glory of God. If all mankind were true Christians, how cheerfully would they help one another! The whole earth would be like one large family, every member of which would strive to be dutiful and kind.