Handelingen 28

1 En als zij ontkomen waren, toen verstonden zij, dat het eiland Melite heette.

2 En de barbaren bewezen ons geen gemene vriendelijkheid; want een groot vuur ontstoken hebbende, namen zij ons allen in, om den regen, die overkwam, en om de koude.

3 En als Paulus een hoop rijzen bijeengeraapt en op het vuur gelegd had, kwam er een adder uit door de hitte, en vatte zijn hand.

4 En als de barbaren het beest zagen aan zijn hand hangen, zeiden zij tot elkander: Deze mens is gewisselijk een doodslager, welken de wraak niet laat leven, daar hij uit de zee ontkomen is.

5 Maar hij schudde het beest af in het vuur, en leed niets kwaads.

6 En zij verwachtten, dat hij zou opzwellen, of terstond dood nedervallen. Maar als zij lang gewacht hadden, en zagen, dat geen ongemak hem overkwam, werden zij veranderd, en zeiden, dat hij een god was.

7 En hier, omtrent dezelfde plaats, had de voornaamste van het eiland, met name Publius, zijn landhoeven, die ons ontving, en drie dagen vriendelijk herbergde.

8 En het geschiedde, dat de vader van Publius, met koortsen en den roden loop bevangen zijnde, te bed lag; tot denwelken Paulus inging, en als hij gebeden had, legde hij de handen op hem, en maakte hem gezond.

9 Als dit dan geschied was, kwamen ook tot hem de anderen, die krankheden hadden in het eiland, en werden genezen.

10 Die ons ook eerden met veel eer, en als wij vertrekken zouden, bestelden zij ons hetgeen van node was.

11 En na drie maanden voeren wij af in een schip van Alexandrie, dat in het eiland overwinterd had, hebbende tot een teken, Kastor en Pollux.

12 En als wij te Syrakuse aangekomen waren, bleven wij aldaar drie dagen;

13 Van waar wij omvoeren, en kwamen aan te Regium; en alzo, na een dag, de wind zuid werd, kwamen wij den tweeden dag te Puteoli;

14 Alwaar wij broeders vonden, en werden gebeden, zeven dagen bij hen te blijven; en alzo gingen wij naar Rome.

15 En vandaar kwamen de broeders, van onze zaken gehoord hebbende, ons tegemoet tot Appiusmarkt, en de drie tabernen; welke Paulus ziende, dankte hij God en greep moed.

16 En toen wij te Rome gekomen waren, gaf de hoofdman de gevangenen over aan den overste des legers; maar aan Paulus werd toegelaten op zichzelven te wonen met den krijgsknecht, die hem bewaarde.

17 En het geschiedde na drie dagen dat Paulus samenriep degenen, die de voornaamsten der Joden waren. En als zij samengekomen waren, zeide hij tot hen: Mannen broeders, ik, die niets gedaan heb tegen het volk of de vaderlijke gewoonten, ben gebonden uit Jeruzalem overgeleverd in de handen der Romeinen;

18 Dewelken, mij onderzocht hebbende, wilden mij loslaten, omdat geen schuld des doods in mij was.

19 Maar als de Joden zulks tegenspraken, werd ik genoodzaakt mij op den keizer te beroepen; doch niet, alsof ik iets had, mijn volk te beschuldigen.

20 Om deze oorzaak dan heb ik u bij mij geroepen, om u te zien en aan te spreken; want vanwege de hope Israels ben ik met deze keten omvangen.

21 Maar zij zeiden tot hem: Wij hebben noch brieven u aangaande van Judea ontvangen; noch iemand van de broeders, hier gekomen zijnde, heeft van u iets kwaads geboodschapt of gesproken.

22 Maar wij begeren wel van u te horen, wat gij gevoelt; want wat deze sekte aangaat, ons is bekend, dat zij overal tegengesproken wordt.

23 En als zij hem een dag gesteld hadden, kwamen er velen in zijn woonplaats; denwelken hij het Koninkrijk Gods uitlegde, en betuigde, en poogde hen te bewegen tot het geloof in Jezus, beide uit de wet van Mozes en de profeten, van des morgens vroeg tot den avond toe.

24 En sommigen geloofden wel, hetgeen gezegd werd, maar sommigen geloofden niet.

25 En tegen elkander oneens zijnde, scheidden zij; als Paulus dit ene woord gezegd had, namelijk: Wel heeft de Heilige Geest gesproken door Jesaja, den profeet, tot onze vaderen,

26 Zeggende: Ga heen tot dit volk, en zeg: Met het gehoor zult gij horen, en geenszins verstaan; en ziende zult gij zien, en geenszins bemerken.

27 Want het hart dezes volks is dik geworden, en met de oren hebben zij zwaarlijk gehoord, en hun ogen hebben zij toegedaan; opdat zij niet te eniger tijd met de ogen zouden zien, en met de oren horen, en met het hart verstaan, en zij zich bekeren, en Ik hen geneze.

28 Het zij u dan bekend, dat de zaligheid Gods den heidenen gezonden is, en dezelve zullen horen.

29 En als hij dit gezegd had, gingen de Joden weg, veel twisting hebbenden onder elkander.

30 En Paulus bleef twee gehele jaren in zijn eigen gehuurde woning; en ontving allen, die tot hem kwamen;

31 Predikende het Koninkrijk Gods, en lerende van den Heere Jezus Christus met alle vrijmoedigheid, onverhinderd.

Handelingen 28 Commentary

Chapter 28

Paul kindly received at Melita. (1-10) He arrives at Rome. (11-16) His conference with the Jews. (17-22) Paul preaches to the Jews, and abides at Rome a prisoner. (23-31)

Verses 1-10 God can make strangers to be friends; friends in distress. Those who are despised for homely manners, are often more friendly than the more polished; and the conduct of heathens, or persons called barbarians, condemns many in civilized nations, professing to be Christians. The people thought that Paul was a murderer, and that the viper was sent by Divine justice, to be the avenger of blood. They knew that there is a God who governs the world, so that things do not come to pass by chance, no, not the smallest event, but all by Divine direction; and that evil pursues sinners; that there are good works which God will reward, and wicked works which he will punish. Also, that murder is a dreadful crime, one which shall not long go unpunished. But they thought all wicked people were punished in this life. Though some are made examples in this world, to prove that there is a God and a Providence, yet many are left unpunished, to prove that there is a judgment to come. They also thought all who were remarkably afflicted in this life were wicked people. Divine revelation sets this matter in a true light. Good men often are greatly afflicted in this life, for the trial and increase of their faith and patience. Observe Paul's deliverance from the danger. And thus in the strength of the grace of Christ, believers shake off the temptations of Satan, with holy resolution. When we despise the censures and reproaches of men, and look upon them with holy contempt, having the testimony of our consciences for us, then, like Paul, we shake off the viper into the fire. It does us no harm, except we are kept by it from our duty. God hereby made Paul remarkable among these people, and so made way for the receiving of the gospel. The Lord raises up friends for his people in every place whither he leads them, and makes them blessings to those in affliction.

Verses 11-16 The common events of travelling are seldom worthy of being told; but the comfort of communion with the saints, and kindness shown by friends, deserve particular mention. The Christians at Rome were so far from being ashamed of Paul, or afraid of owning him, because he was a prisoner, that they were the more careful to show him respect. He had great comfort in this. And if our friends are kind to us, God puts it into their hearts, and we must give him the glory. When we see those even in strange places, who bear Christ's name, fear God, and serve him, we should lift up our hearts to heaven in thanksgiving. How many great men have made their entry into Rome, crowned and in triumph, who really were plagues to the world! But here a good man makes his entry into Rome, chained as a poor captive, who was a greater blessing to the world than any other merely a man. Is not this enough to put us for ever out of conceit with worldly favour? This may encourage God's prisoners, that he can give them favour in the eyes of those that carry them captives. When God does not soon deliver his people out of bondage, yet makes it easy to them, or them easy under it, they have reason to be thankful.

Verses 17-22 It was for the honour of Paul that those who examined his case, acquitted him. In his appeal he sought not to accuse his nation, but only to clear himself. True Christianity settles what is of common concern to all mankind, and is not built upon narrow opinions and private interests. It aims at no worldly benefit or advantage, but all its gains are spiritual and eternal. It is, and always has been, the lot of Christ's holy religion, to be every where spoken against. Look through every town and village where Christ is exalted as the only Saviour of mankind, and where the people are called to follow him in newness of life, and we see those who give themselves up to Christ, still called a sect, a party, and reproached. And this is the treatment they are sure to receive, so long as there shall continue an ungodly man upon earth.

Verses 23-31 Paul persuaded the Jews concerning Jesus. Some were wrought upon by the word, and others hardened; some received the light, and others shut their eyes against it. And the same has always been the effect of the gospel. Paul parted with them, observing that the Holy Ghost had well described their state. Let all that hear the gospel, and do not heed it, tremble at their doom; for who shall heal them, if God does not? The Jews had afterwards much reasoning among themselves. Many have great reasoning, who do not reason aright. They find fault with one another's opinions, yet will not yield to truth. Nor will men's reasoning among themselves convince them, without the grace of God to open their understandings. While we mourn on account of such despisers, we should rejoice that the salvation of God is sent to others, who will receive it; and if we are of that number, we should be thankful to Him who hath made us to differ. The apostle kept to his principle, to know and preach nothing but Christ and him crucified. Christians, when tempted from their main business, should bring themselves back with this question, What does this concern the Lord Jesus? What tendency has it to bring us to him, and to keep us walking in him? The apostle preached not himself, but Christ, and he was not ashamed of the gospel of Christ. Though Paul was placed in a very narrow opportunity for being useful, he was not disturbed in it. Though it was not a wide door that was opened to him, yet no man was suffered to shut it; and to many it was an effectual door, so that there were saints even in Nero's household, ( Philippians 4:22 ) . We learn also from ( Philippians 1:13 ) , how God overruled Paul's imprisonment for the furtherance of the gospel. And not the residents at Rome only, but all the church of Christ, to the present day, and in the most remote corner of the globe, have abundant reason to bless God, that during the most mature period of his Christian life and experience, he was detained a prisoner. It was from his prison, probably chained hand to hand to the soldier who kept him, that the apostle wrote the epistles to the Ephesians, Philippians, Colossians, and Hebrews; epistles showing, perhaps more than any others, the Christian love with which his heart overflowed, and the Christian experience with which his soul was filled. The believer of the present time may have less of triumph, and less of heavenly joy, than the apostle, but every follower of the same Saviour, is equally sure of safety and peace at the last. Let us seek to live more and more in the love of the Saviour; to labour to glorify Him by every action of our lives; and we shall assuredly, by his strength, be among the number of those who now overcome our enemies; and by his free grace and mercy, be hereafter among the blessed company who shall sit with Him upon his throne, even as He also has overcome, and is sitting on his Father's throne, at God's right hand for evermore.