Jeremia 15

1 Maar de HEERE zeide tot mij: Al stond Mozes en Samuel voor Mijn aangezicht, zo zou toch Mijn ziel tot dit volk niet wezen; drijf ze weg van Mijn aangezicht, en laat ze uitgaan.

2 En het zal geschieden, wanneer zij tot u zullen zeggen: Waarhenen zullen wij uitgaan? dat gij tot hen zult zeggen: Zo zegt de HEERE: Wie ten dood, ten dode; en wie tot het zwaard, ten zwaarde, en wie tot den honger, ten honger; en wie ter gevangenis, ter gevangenis!

3 Want Ik zal bezoeking over hen doen met vier geslachten, spreekt de HEERE: met het zwaard, om te doden; en met de honden, om te slepen; en met het gevogelte des hemels, en met het gedierte der aarde, om op te eten en te verderven.

4 En Ik zal hen overgeven tot een beroering aan alle koninkrijken der aarde, vanwege Manasse, zoon van Jehizkia, koning van Juda, om hetgeen hij te Jeruzalem gedaan heeft.

5 Want wie zou u verschonen, o Jeruzalem? of wie zou medelijden met u hebben, of wie zou aftreden, om u naar vrede te vragen?

6 Gij hebt Mij verlaten, spreekt de HEERE; gij zijt achterwaarts gegaan; daarom zal Ik Mijn hand tegen u uitstrekken en u verderven; Ik ben des berouwens moede geworden.

7 En Ik zal hen wannen met een wan, in de poorten des lands; Ik heb Mijn volk van kinderen beroofd en verdaan; zij zijn van hun wegen niet wedergekeerd.

8 Hun weduwen zijn Mij meerder geworden dan zand der zeeen; Ik heb hun over de moeder doen komen een jongeling, een verwoester op den middag; Ik heb hem haastelijk hen doen overvallen, de stad met verschrikkingen.

9 Zij, die zeven baarde, is zwak geworden; zij heeft haar ziel uitgeblazen, haar zon is ondergegaan, als het nog dag was; zij is beschaamd en schaamrood geworden; en hunlieder overblijfsel zal Ik aan het zwaard overgeven, voor het aangezicht hunner vijanden, spreekt de HEERE.

10 Wee mij, mijn moeder, dat gij mij gebaard hebt, een man van twist, en een man van krakeel den gansen lande! Ik heb hun niet op woeker gegeven, ook hebben zij mij niet op woeker gegeven, nog vloekt mij een ieder van hen.

11 De HEERE zeide: Zo niet uw overblijfsel ten goede zal zijn; zo Ik niet, in de tijd des kwaads en in tijd der benauwdheid, bij den vijand voor u tussenkome!

12 Zal ook enig ijzer het ijzer van het noorden of koper verbreken?

13 Ik zal uw vermogen en uw schatten tot een roof geven, zonder prijs; en dat om al uw zonden, en in al uw landpalen.

14 En Ik zal u overvoeren met uw vijanden, in een land, dat gij niet kent; want een vuur is aangestoken in Mijn toorn, het zal over u branden.

15 O HEERE! Gij weet het, gedenk mijner, en bezoek mij, en wreek mij van mijn vervolgers; neem mij niet weg in Uw lankmoedigheid over hen; weet, dat ik om Uwentwil versmaadheid drage.

16 Als Uw woorden gevonden zijn, zo heb ik ze opgegeten, en Uw woord is mij geweest tot vreugde en tot blijdschap mijns harten; want ik ben naar Uw Naam genoemd, o HEERE, God der heirscharen!

17 Ik heb in den raad der bespotters niet gezeten, noch ben van vreugde opgesprongen; vanwege Uw hand heb ik alleen gezeten, want Gij hebt mij met gramschap vervuld.

18 Waarom is mijn pijn steeds durende, en mijn plage smartelijk? Zij weigert geheeld te worden; zoudt Gij mij ganselijk zijn als een leugenachtige, als wateren, die niet bestendig zijn?

19 Daarom zegt de HEERE alzo: Zo gij zult wederkeren, zo zal Ik u doen wederkeren; gij zult voor Mijn aangezicht staan; en zo gij het kostelijke van het snode uittrekt, zult gij als Mijn mond zijn; laat hen tot u wederkeren, maar gij zult tot hen niet wederkeren.

20 Want Ik heb u tegen dit volk gesteld tot een koperen vasten muur; zij zullen wel tegen u strijden, maar u niet overmogen; want Ik ben met u, om u te behouden en om u uit te rukken, spreekt de HEERE.

21 Ja, Ik zal u rukken uit de hand der bozen, en Ik zal u verlossen uit de handpalm der tirannen.

Jeremia 15 Commentary

Chapter 15

The destruction of the wicked described. (1-9) The prophet laments such messages, and is reproved. (10-14) He supplicates pardon, and is promised protection. (15-21)

Verses 1-9 The Lord declares that even Moses and Samuel must have pleaded in vain. The putting of this as a case, though they should stand before him, shows that they do not, and that saints in heaven do not pray for saints on earth. The Jews were condemned to different kinds of misery by the righteous judgment of God, and the remnant would be driven away, like the chaff, into captivity. Then was the populous city made desolate. Bad examples and misused authority often produce fatal effects, even after men are dead, or have repented of their crimes: this should make all greatly dread being the occasion of sin in others.

Verses 10-14 Jeremiah met with much contempt and reproach, when they ought to have blessed him, and God for him. It is a great and sufficient support to the people of God, that however troublesome their way may be, it shall be well with them in their latter end. God turns to the people. Shall the most hardy and vigorous of their efforts be able to contend with the counsel of God, or with the army of the Chaldeans? Let them hear their doom. The enemy will treat the prophet well. But the people who had great estates would be used hardly. All parts of the country had added to the national guilt; and let each take shame to itself.

Verses 15-21 It is matter of comfort that we have a God, to whose knowledge of all things we may appeal. Jeremiah pleads with God for mercy and relief against his enemies, persecutors, and slanderers. It will be a comfort to God's ministers, when men despise them, if they have the testimony of their own consciences. But he complains, that he found little pleasure in his work. Some good people lose much of the pleasantness of religion by the fretfulness and uneasiness of their natural temper, which they indulge. The Lord called the prophet to cease from his distrust, and to return to his work. If he attended thereto, he might be assured the Lord would deliver him from his enemies. Those who are with God, and faithful to him, he will deliver from trouble or carry through it. Many things appear frightful, which do not at all hurt a real believer in Christ.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JEREMIAH 15

This chapter contains the Lord's answer to the prophet's prayers, in which he declares himself inexorable, and had resolved on the ruin of the Jewish nation for their sins; the prophet's complaint of the hardships he endured, notwithstanding his sincerity and integrity; and the Lord's promise of protection and deliverance, in case of his continuance in the faithful discharge of his office. The Lord denies the request of the prophet, by observing, that if even Moses and Samuel had been the intercessors for the people, he would not have regarded them, being determined upon casting them out, and sending them away captive, Jer 15:1, their punishment is declared, which was resolved on; some for death, or the pestilence; others for the sword; others for famine; and others for captivity; and others to be devoured by dogs, and fowls, and wild beasts, Jer 15:2,3, the cause of which were their sins, particularly their idolatry in the times of Manasseh, Jer 15:4, wherefore they should have no pity from men, nor would the Lord any more repent of the evil threatened, of which he was weary, because of their many backslidings, Jer 15:5,6, which destruction, being determined, is illustrated by a description of the instrument of it; by the multitude of widows, and the distress of mothers bereaved of their children, Jer 15:7-9 on which the prophet takes up a complaint of his being born for strife and contention, and of his being cursed by the people, though no usurer, Jer 15:10, when he is comforted with a promise of being used well by the enemy, both he and his remnant, Jer 15:11, but as for the people of the Jews in general, they would never be able to withstand the northern forces, the army of the Chaldeans; their riches and substance would be delivered into their hands, and their persons also be carried captive into a strange land, and the prophet along with them, because of their sins, and the wrath of God for them, Jer 15:12-14, upon which the prophet prays to the Lord, who knew him, that he would remember and visit him, and avenge him of his persecutors, and not take him away in his longsuffering; he urges, that he had suffered rebuke and reproach for his sake; that he was called by him to his office, which he had cheerfully entered on; he had his mission, commission, and message, from him, which he received with the greatest pleasure, signified by eating his words with joy; and that he had not associated himself with mockers and scoffers at religion and the word of God; and therefore expostulates why he should be put to so much pain, and be used as he was, Jer 15:15-18, wherefore the Lord promises that, upon condition of doing his work faithfully, he should be preserved, protected, and delivered, Jer 15:19-21.