Jeremia 31

1 Ter zelfder tijd, spreekt de HEERE, zal Ik allen geslachten Israels tot een God zijn; en zij zullen Mij tot een volk zijn.

2 Zo zegt de HEERE: Het volk der overgeblevenen van het zwaard heeft genade gevonden in de woestijn, namelijk Israel, als Ik henenging om hem tot rust te brengen.

3 De HEERE is mij verschenen van verre tijden! Ja, Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb Ik u getrokken met goedertierenheid.

4 Ik zal u weder bouwen, en gij zult gebouwd worden, o jonkvrouw Israels! gij zult weder versierd zijn met uw trommelen, en uitgaan met den rei der spelenden.

5 Gij zult weder wijngaarden planten op de bergen van Samaria; de planters zullen planten, en de vrucht genieten.

6 Want er zal een dag zijn, waarin de hoeders op Efraims gebergte zullen roepen: Maakt ulieden op, en laat ons opgaan naar Sion, tot den HEERE, onzen God!

7 Want zo zegt de HEERE: Roept luide over Jakob met vreugde, en juicht vanwege het hoofd der heidenen; doet het horen, lofzingt, en zegt: O HEERE! behoud Uw volk, het overblijfsel van Israel.

8 Ziet, Ik zal ze aanbrengen uit het land van het noorden, en zal hen vergaderen van de zijden der aarde; onder hen zullen zijn blinden en lammen, zwangeren en barenden te zamen; met een grote gemeente zullen zij herwaarts wederkomen.

9 Zij zullen komen met geween, en met smekingen zal Ik hen voeren; Ik zal hen leiden aan de waterbeken, in een rechten weg, waarin zij zich niet zullen stoten; want Ik ben Israel tot een Vader, en Efraim is Mijn eerstgeborene.

10 Hoort des HEEREN woord, gij heidenen! en verkondigt in de eilanden, die verre zijn, en zegt: Hij, Die Israel verstrooid heeft, zal hem weder vergaderen, en hem bewaren als een herder zijn kudde.

11 Want de HEERE heeft Jakob vrijgekocht, en Hij heeft hem verlost uit de hand desgenen, die sterker was dan hij.

12 Dies zullen zij komen, en op de hoogte van Sion juichen, en toevloeien tot des HEEREN goed, tot het koren, en tot den most, en tot de olie, en tot de jonge schapen en runderen; en hun ziel zal zijn als een gewaterde hof, en zij zullen voortaan niet meer treurig zijn.

13 Dan zal zich de jonkvrouw verblijden in den rei, daartoe de jongelingen en ouden te zamen; want Ik zal hunlieder rouw in vrolijkheid veranderen, en zal hen troosten, en zal hen verblijden naar hun droefenis.

14 En Ik zal de ziel der priesteren met vettigheid dronken maken; en Mijn volk zal met Mijn goed verzadigd worden, spreekt de HEERE.

15 Zo zegt de HEERE: Er is een stem gehoord in Rama, een klage, een zeer bitter geween; Rachel weent over haar kinderen; zij weigert zich te laten troosten over haar kinderen, omdat zij niet zijn.

16 Zo zegt de HEERE: Bedwing uw stem van geween, en uw ogen van tranen; want er is loon voor uw arbeid, spreekt de HEERE; want zij zullen uit des vijands land wederkomen.

17 En er is verwachting voor uw nakomelingen, spreekt de HEERE; want uw kinderen zullen wederkomen tot hun landpale.

18 Ik heb wel gehoord, dat zich Efraim beklaagt, zeggende: Gij hebt mij getuchtigd, en ik ben getuchtigd geworden als een ongewend kalf. Bekeer mij, zo zal ik bekeerd zijn, want Gij zijt de HEERE, mijn God!

19 Zekerlijk, nadat ik bekeerd ben, heb ik berouw gehad, en nadat ik mijzelven ben bekend gemaakt, heb ik op de heup geklopt, ik ben beschaamd, ja, ook schaamrood geworden, omdat ik de smaadheid mijner jeugd gedragen heb.

20 Is niet Efraim Mij een dierbare zoon, is hij Mij niet een troetelkind? Want sinds Ik tegen hem gesproken heb, denk Ik nog ernstelijk aan hem; daarom rommelt Mijn ingewand over hem; Ik zal Mij zijner zekerlijk ontfermen, spreekt de HEERE.

21 Richt u merktekenen op, stel u spitse pilaren, zet uw hart op de baan, op den weg, dien gij gewandeld hebt; keer weder, o jonkvrouw Israels, keer weder tot deze uw steden!

22 Hoe lang zult gij u onttrekken, gij afkerige dochter? Want de HEERE heeft wat nieuws op de aarde geschapen: de vrouw zal den man omvangen.

23 Zo zegt de HEERE der heirscharen, de God Israels: Dit woord zullen zij nog zeggen in het land van Juda, en in zijn steden, als Ik hun gevangenis wenden zal: De HEERE zegene u, gij woning der gerechtigheid, gij berg der heiligheid!

24 En Juda, mitsgaders al zijn steden, zullen te zamen daarin wonen; de akkerlieden, en die met de kudde reizen.

25 Want Ik heb de vermoeide ziel dronken gemaakt, en Ik heb alle treurige ziel vervuld.

26 (Hierop ontwaakte ik, en zag toe, en mijn slaap was mij zoet.)

27 Ziet, de dagen komen, spreekt de HEERE, dat Ik het huis van Israel en het huis van Juda bezaaien zal met zaad van mensen en zaad van beesten.

28 En het zal geschieden, gelijk als Ik over hen gewaakt heb, om uit te rukken, en af te breken, en te verstoren, en te verderven, en kwaad aan te doen; alzo zal Ik over hen waken, om te bouwen en te planten, spreekt de HEERE.

29 In die dagen zullen zij niet meer zeggen: De vaders hebben onrijpe druiven gegeten, en der kinderen tanden zijn stomp geworden.

30 Maar een iegelijk zal om zijn ongerechtigheid sterven; een ieder mens, die de onrijpe druiven eet, zijn tanden zullen stomp worden.

31 Ziet, de dagen komen, spreekt de HEERE, dat Ik met het huis van Israel en met het huis van Juda een nieuw verbond zal maken;

32 Niet naar het verbond, dat Ik met hun vaderen gemaakt heb, ten dage als Ik hun hand aangreep, om hen uit Egypteland uit te voeren, welk Mijn verbond zij vernietigd hebben, hoewel Ik hen getrouwd had, spreekt de HEERE;

33 Maar dit is het verbond, dat Ik na die dagen met het huis van Israel maken zal, spreekt de HEERE: Ik zal Mijn wet in hun binnenste geven, en zal die in hun hart schrijven; en Ik zal hun tot een God zijn, en zij zullen Mij tot een volk zijn.

34 En zij zullen niet meer, een iegelijk zijn naaste, en een iegelijk zijn broeder, leren, zeggende: Kent den HEERE! want zij zullen Mij allen kennen, van hun kleinste af tot hun grootste toe, spreekt de HEERE; want Ik zal hun ongerechtigheid vergeven, en hunner zonden niet meer gedenken.

35 Zo zegt de HEERE, Die de zon ten lichte geeft des daags, de ordeningen der maan en der sterren ten lichte des nachts, Die de zee klieft, dat haar golven bruisen, HEERE der heirscharen is Zijn Naam:

36 Indien deze ordeningen van voor Mijn aangezicht zullen wijken, spreekt de HEERE, zo zal ook het zaad Israels ophouden, dat het geen volk zij voor Mijn aangezicht, al de dagen.

37 Zo zegt de HEERE: Indien de hemelen daarboven gemeten, en de fondamenten der aarde beneden doorgrond kunnen worden, zo zal Ik ook het ganse zaad Israels verwerpen, om alles, wat zij gedaan hebben, spreekt de HEERE.

38 Ziet, de dagen komen, spreekt de HEERE, dat deze stad den HEERE zal herbouwd worden, van den toren Hananeel af tot aan de Hoekpoort.

39 En het meetsnoer zal wijders nevens dezelve uitgaan tot aan den heuvel Gareb, en zich naar Goath omwenden.

40 En het ganse dal der dode lichamen en der as, en al de velden tot aan de beek Kidron, tot aan den hoek van de Paardenpoort tegen het oosten, zal den HEERE een heiligheid zijn; er zal niets weder uitgerukt, noch afgebroken worden in eeuwigheid.

Jeremia 31 Commentary

Chapter 31

The restoration of Israel. (1-9) Promises of guidance and happiness; Rachel lamenting. (10-17) Ephraim laments his errors. (18-20) The promised Saviour. (21-26) God's care over the church. (27-34) Peace and prosperity in gospel time. (35-40)

Verses 1-9 God assures his people that he will again take them into covenant relation to himself. When brought very low, and difficulties appear, it is good to remember that it has been so with the church formerly. But it is hard under present frowns to take comfort from former smiles; yet it is the happiness of those who, through grace, are interested in the love of God, that it is an everlasting love, from everlasting in the counsels, to everlasting in the continuance. Those whom God loves with this love, he will draw to himself, by the influences of his Spirit upon their souls. When praising God for what he has done, we must call upon him for the favours his church needs and expects. When the Lord calls, we must not plead that we cannot come; for he that calls us, will help us, will strengthen us. The goodness of God shall lead them to repentance. And they shall weep for sin with more bitterness, and more tenderness, when delivered out of their captivity, than when groaning under it. If we take God for our Father, and join the church of the first-born, we shall want nothing that is good for us. These predictions doubtless refer also to a future gathering of the Israelites from all quarters of the globe. And they figuratively describe the conversion of sinners to Christ, and the plain and safe way in which they are led.

Verses 10-17 He that scattered Israel, knows where to find them. It is comfortable to observe the goodness of the Lord in the gifts of providence. But our souls are never valuable as gardens, unless watered with the dews of God's Spirit and grace. A precious promise follows, which will not have full accomplishment except in the heavenly Zion. Let them be satisfied of God's loving-kindness, and they will be satisfied with it, and desire no more to make them happy. Rachel is represented as rising from her grave, and refusing to be comforted, supposing her offspring rooted out. The murder of the children at Bethlehem, by Herod, ( Matthew 2:16-18 ) , in some degree fulfilled this prediction, but could not be its full meaning. If we have hope in the end, concerning an eternal inheritance, for ourselves and those belonging to us, all temporal afflictions may be borne, and will be for our good.

Verses 18-20 Ephraim (the ten tribes) is weeping for sin. He is angry at himself for his sin, and folly, and frowardness. He finds he cannot, by his own power, keep himself close with God, much less bring himself back when he is revolted. Therefore he prays, Turn thou me, and I shall be turned. His will was bowed to the will of God. When the teaching of God's Spirit went with the corrections of his providence, then the work was done. This is our comfort in affliction, that the Lord thinks upon us. God has mercy in store, rich mercy, sure mercy, suitable mercy, for all who seek him in sincerity.

Verses 21-26 The way from the bondage of sin to the liberty of God's children, is a high-way. It is plain, it is safe; yet none are likely to walk in it, unless they set their hearts towards it. They are encouraged by the promise of a new, unheard-of, extraordinary thing; a creation, a work of Almighty power; the human nature of Christ, formed and prepared by the power of the Holy Ghost: and this is here mentioned as an encouragement to the Jews to return to their own land. And a comfortable prospect is given them of a happy settlement there. Godliness and honesty God has joined: let no man think to put them asunder, or to make the one atone for the want of the other. In the love and favour of God the weary soul shall find rest, and the sorrowful shall find joy. And what can we see with more satisfaction than the good of Jerusalem, and peace upon Israel?

Verses 27-34 The people of God shall become numerous and prosperous. In ( hebrews 8:8 hebrews 8:9 ) , this place is quoted as the sum of the covenant of grace made with believers in Jesus Christ. Not, I will give them a new law; for Christ came not to destroy the law, but to fulfil it; but the law shall be written in their hearts by the finger of the Spirit, as formerly written in the tables of stone. The Lord will, by his grace, make his people willing people in the day of his power. All shall know the Lord; all shall be welcome to the knowledge of God, and shall have the means of that knowledge. There shall be an outpouring of the Holy Spirit, at the time the gospel is published. No man shall finally perish, but for his own sins; none, who is willing to accept of Christ's salvation.

Verses 35-40 As surely as the heavenly bodies will continue their settled course, according to the will of their Creator, to the end of time, and as the raging sea obeys him, so surely will the Jews be continued a separate people. Words can scarcely set forth more strongly the restoration of Israel. The rebuilding of Jerusalem, and its enlargement and establishment, shall be an earnest of the great things God will do for the gospel church. The personal happiness of every true believer, as well as the future restoration of Israel, is secured by promise, covenant, and oath. This Divine love passes knowledge; and to those who take hold upon it, every present mercy is an earnest of salvation.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JEREMIAH 31

This chapter is connected with the former, respects the same times, and is full of prophecies and promises of spiritual blessings; of the coming of Christ; of the multiplication of his people, and the increase of their joy; of the conversion of the Gentiles; of the covenant of grace; and of the stability of the saints. It begins with the principal promise of the covenant, confirmed by past experience, of divine goodness, and with a fresh declaration of God's everlasting love, Jer 31:1-3; an instance of which would appear, in planting vines or churches in Samaria, the metropolis of Ephraim or the ten tribes, under the ministry of the apostles, the watchmen, on Mount Ephraim; whereby the Israel of God would be built, beautified, and made to rejoice, Jer 31:4-6; yea, it would be matter of joy to all that heard of it; since, notwithstanding distance and other difficulties, a great number should come to Christ, and to his church, drawn by the Father's love to them, and as owing to the relation he stands in to them, Jer 31:7-9; redemption out of the hands of Satan, and every spiritual enemy, must be published among the Gentiles; which would cause great joy, and give great satisfaction to the priests and people of the Lord, expressed by various metaphors, Jer 31:10-14; and though, upon the birth of the Redeemer, there would be an event, which might tend to damp the joy of saints on account of it, the murder of the infants at Bethlehem; yet some things are said to encourage faith, hope, and joy, and to abate sorrow and weeping, Jer 31:15-17; Ephraim's affliction, and behaviour under it, his repentance and reception, are recorded, Jer 31:18-20; backsliding Israel are called upon to return, in consideration of the birth of the Messiah, Jer 31:21,22; the happy and flourishing estate of the people of God is promised; all which were made known to the prophet by a dream in the night, Jer 31:23-26; and fresh promises are made, that the Lord would do them good, and not punish the children for their fathers' sins, but everyone for their own, Jer 31:28-30; and then an account is given of the new covenant of grace, as distinct from the old, and of the articles of it; the inscription of the law in the heart, spiritual knowledge of the Lord, and remission of sin, Jer 31:31-34; then follow assurances of the everlasting continuance of the true Israel and church of God, Jer 31:35-37; and the chapter is concluded with a promise of rebuilding the city of Jerusalem, and of the holiness of it, and of its abiding for ever, Jer 31:38-40.