Jeremia 9

1 Och, dat mijn hoofd water ware, en mijn oog een springader van tranen! zo zou ik dag en nacht bewenen de verslagenen van de dochter mijns volks.

2 Och, dat ik in de woestijn een herberg der wandelaars had, zo zou ik mijn volk verlaten, en van hen trekken; want zij zijn allen overspelers, een trouweloze hoop.

3 En zij spannen hun tong als hun boog tot leugen; zij worden geweldig in het land, doch niet tot waarheid; want zij gaan voort van boosheid tot boosheid, maar Mij kennen zij niet, spreekt de HEERE.

4 Wacht u, een iegelijk van zijn vriend, en vertrouwt niet op enigen broeder; want elk broeder doet niet dan bedriegen, en elk vriend wandelt in achterklap.

5 En zij handelen bedriegelijk, een ieder met zijn vriend, en spreken de waarheid niet; zij leren hun tong leugen spreken, zij maken zich moede met verkeerdelijk te handelen.

6 Uw woning is in het midden van bedrog; door bedrog weigeren zij Mij te kennen, spreekt de HEERE.

7 Daarom zegt de HEERE der heirscharen alzo: Ziet, Ik zal hen smelten en zal hen beproeven; want hoe zou Ik anders doen ten aanzien der dochter Mijns volks?

8 Hun tong is een moordpijl, zij spreekt bedrog; een ieder spreekt met zijn naaste van vrede met zijn mond, maar in zijn binnenste legt hij lagen.

9 Zou Ik hen om deze dingen niet bezoeken? spreekt de HEERE; zou Mijn ziel zich niet wreken aan zulk een volk, als dit is?

10 Ik zal een geween en een weeklage opheffen over de bergen, en een klaaglied over de herdershutten der woestijn; want zij zijn afgebrand, dat er niemand doorgaat, en men hoort er geen stem van vee; van de vogelen des hemels aan tot de beesten toe zijn zij weggezworven, doorgegaan!

11 En Ik zal Jeruzalem stellen tot steen hopen, tot een woning der draken; en de steden van Juda zal Ik stellen tot een verwoesting, zonder inwoner.

12 Wie is de wijze man, die dit versta? En tot wien heeft de mond des HEEREN gesproken, dat hij het verkondige, waarom het land vergaan en afgebrand zij als een woestijn, dat er niemand doorgaat?

13 En de HEERE zeide: Omdat zij Mijn wet, die Ik voor hun aangezicht gegeven had, verlaten hebben, en naar Mijn stem niet gehoord, noch daarnaar gewandeld hebben;

14 Maar hebben gewandeld naar het goeddunken huns harten, en naar de Baals, hetwelk hun vaders hun geleerd hadden.

15 Daarom zegt de HEERE der heirscharen, de God Israels, alzo: Ziet, Ik zal dit volk spijzen met alsem, en Ik zal hen drenken met gallewater;

16 En Ik zal hen verstrooien onder de heidenen, die zij niet gekend hebben, zij noch hun vaders; en Ik zal het zwaard achter hen zenden, totdat Ik hen verteerd zal hebben.

17 Zo zegt de HEERE der heirscharen: Merkt daarop, en roept klaagvrouwen, dat zij komen; en zendt henen naar de wijze vrouwen, dat zij komen.

18 En haasten, en een weeklage over ons opheffen, dat onze ogen van tranen nederdalen, en onze oogleden van water vlieten.

19 Want er is een stem van weeklage gehoord uit Sion: Hoe zijn wij verstoord! wij zijn zeer beschaamd, omdat wij het land hebben verlaten, omdat zij onze woningen hebben omgeworpen.

20 Hoort dan des HEEREN woord, gij vrouwen! en uw oor ontvange het woord Zijns monds, en leert uw dochters weeklagen, en elke een haar metgezellin klaagliederen.

21 Want de dood is geklommen in onze vensteren, hij is in onze paleizen gekomen, om de kinderkens uit te roeien van de wijken, de jongelingen van de straten.

22 Spreek: Zo spreekt de HEERE: Ja, een dood lichaam des mensen zal liggen, als mest op het open veld, en als een garve achter den maaier, die niemand opzamelt.

23 Zo zegt de HEERE: Een wijze beroeme zich niet in zijn wijsheid, en de sterke beroeme zich niet in zijn sterkheid; een rijke beroeme zich niet in zijn rijkdom;

24 Maar die zich beroemt, beroeme zich hierin, dat hij verstaat, en Mij kent, dat Ik de HEERE ben, doende weldadigheid, recht en gerechtigheid op de aarde, want in die dingen heb Ik lust, spreekt de HEERE.

25 Ziet, de dagen komen, spreekt de HEERE, dat Ik bezoeking zal doen over alle besnedenen, met degenen, die de voorhuid hebben;

26 Over Egypte, en over Juda, en over Edom, en over de kinderen Ammons, en over Moab, en over allen, die aan de hoeken afgekort zijn, die in de woestijn wonen; want al de heidenen hebben de voorhuid, maar het ganse huis Israels heeft de voorhuid des harten.

Jeremia 9 Commentary

Chapter 9

The people are corrected, Jerusalem is destroyed. (1-11) The captives suffer in a foreign land. (12-22) God's loving-kindness, He threatens the enemies of his people. (23-26)

Verses 1-11 Jeremiah wept much, yet wished he could weep more, that he might rouse the people to a due sense of the hand of God. But even the desert, without communion with God, through Christ Jesus, and the influences of the Holy Spirit, must be a place for temptation and evil; while, with these blessings, we may live in holiness in crowded cities. The people accustomed their tongues to lies. So false were they, that a brother could not be trusted. In trading and bargaining they said any thing for their own advantage, though they knew it to be false. But God marked their sin. Where no knowledge of God is, what good can be expected? He has many ways of turning a fruitful land into barrenness for the wickedness of those that dwell therein.

Verses 12-22 In Zion the voice of joy and praise used to be heard, while the people kept close to God; but sin has altered the sound, it is now the voice of lamentation. Unhumbled hearts lament their calamity, but not their sin, which is the cause of it. Let the doors be shut ever so fast, death steals upon us. It enters the palaces of princes and great men, though stately, strongly built, and guarded. Nor are those more safe that are abroad; death cuts off even the children from without, and the young men from the streets. Hearken to the word of the Lord, and mourn with godly sorrow. This alone can bring true comfort; and it can turn the heaviest afflictions into precious mercies.

Verses 23-26 In this world of sin and sorrow, ending soon in death and judgement, how foolish for men to glory in their knowledge, health, strength, riches, or in any thing which leaves them under the dominion of sin and the wrath of God! and of which an account must hereafter be rendered; it will but increase their misery. Those are the true Israel who worship God in the Spirit, rejoice in Christ Jesus, and have no confidence in the flesh. Let us prize the distinction which comes from God, and will last for ever. Let us seek it diligently.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JEREMIAH 9

This chapter is a continuation of the judgments of God upon the Jews for their sins and transgressions herein mentioned; illustrated by the lamentation of the prophet; by calling for the mourning women, and upon other women that had lost their husbands or children, with an intimation that none of any rank and class should escape. The prophet is introduced mourning over the destruction of his people, Jer 9:1, and as uneasy at his stay with them, because of their uncleanness, treachery, lying, unfaithfulness, and deceit, Jer 9:2-6, wherefore the Lord threatens to melt and try them; and for their deceitfulness particularly to visit them, and avenge himself on them, Jer 9:7-9, the destruction is described by the desolation of the mountains and habitations of the wilderness; they being so burnt up, that there were neither grass upon them, nor beasts nor birds to be seen or heard about them; and of Jerusalem, and the cities of Judah, so that there was no inhabitant in them, Jer 9:10,11, upon which a wise man is inquired after, to give the true reason of all this, Jer 9:12 but none appearing, the Lord gives it himself; which were their disobedience to his law, and their worship of idols, following the imagination of their own hearts, Jer 9:13,14 wherefore they are threatened to be fed with wormwood and gall; to be scattered among the nations, and a sword sent after them to their utter consumption, Jer 9:15,16, hence, for the certainty of it, mourning women are ordered to be called for in haste, to assist them in their mourning, on account of their distress, Jer 9:17-19, and such as were mothers of children are bid to teach their daughters and neighbours lamentation, because of the children and young men cut off by death, and for the carcasses of men that should fall as dung in the field, and as the handful after the harvestman, Jer 9:20-22, and it is suggested that none should escape; not the wise man by any art or cunning he was master of; nor the strong man by his strength; nor the rich man by his riches; and therefore ought not either of them to glory in these things, but in the Lord, as exercising lovingkindness, judgment, and righteousness in the earth, Jer 9:23,24, and the chapter is concluded with a strong asseveration, that the wicked, both circumcised and uncircumcised, should be punished, Jer 9:25,26.