Job 31

1 Ik heb een verbond gemaakt met mijn ogen; hoe zou ik dan acht gegeven hebben op een maagd?

2 Want wat is het deel Gods van boven, of de erve des Almachtigen uit de hoogten?

3 Is niet het verderf voor den verkeerde, ja, wat vreemds voor de werkers der ongerechtigheid?

4 Ziet Hij niet mijn wegen, en telt Hij niet al mijn treden?

5 Zo ik met ijdelheid omgegaan heb, en mijn voet gesneld heeft tot bedriegerij;

6 Hij wege mij op, in een rechte weegschaal, en God zal mijn oprechtigheid weten.

7 Zo mijn gang uit den weg geweken is, en mijn hart mijn ogen nagevolgd is, en aan mijn handen iets aankleeft;

8 Zo moet ik zaaien, maar een ander eten, en mijn spruiten moeten uitgeworteld worden!

9 Zo mijn hart verlokt is geweest tot een vrouw, of ik aan mijns naasten deur geloerd heb;

10 Zo moet mijn huisvrouw met een ander malen, en anderen zich over haar krommen!

11 Want dat is een schandelijke daad, en het is een misdaad bij de rechters.

12 Want dat is een vuur, hetwelk tot de verderving toe verteert, en al mijn inkomen uitgeworteld zou hebben.

13 Zo ik versmaad heb het recht mijns knechts, of mijner dienstmaagd, als zij geschil hadden met mij;

14 (Want wat zou ik doen, als God opstond? En als Hij bezoeking deed, wat zou ik Hem antwoorden?

15 Heeft Hij niet, Die mij in den buik maakte, hem ook gemaakt en Een ons in de baarmoeder bereid?)

16 Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten;

17 En mijn bete alleen gegeten heb, zodat de wees daarvan niet gegeten heeft;

18 (Want van mijn jonkheid af is hij bij mij opgetogen, als bij een vader, en van mijner moeders buik af heb ik haar geleid;)

19 Zo ik iemand heb zien omkomen, omdat hij zonder kleding was, en dat de nooddruftige geen deksel had;

20 Zo zijn lenden mij niet gezegend hebben, toen hij van de vellen mijner lammeren verwarmd werd;

21 Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;

22 Mijn schouder valle van het schouderbeen, en mijn arm breke van zijn pijp af!

23 Want het verderf Gods was bij mij een schrik, en ik vermocht niet vanwege Zijn hoogheid.

24 Zo ik het goud tot mijn hoop gezet heb, of tot het fijn goud gezegd heb: Gij zijt mijn vertrouwen;

25 Zo ik blijde ben geweest, omdat mijn vermogen groot was, en omdat mijn hand geweldig veel verkregen had;

26 Zo ik het licht aangezien heb, wanneer het scheen, of de maan heerlijk voortgaande;

27 En mijn hart verlokt is geweest in het verborgen, dat mijn hand mijn mond gekust heeft;

28 Dat ware ook een misdaad bij den rechter; want ik zou den God van boven verzaakt hebben.

29 Zo ik verblijd ben geweest in de verdrukking mijns haters, en mij opgewekt heb, als het kwaad hem vond;

30 (Ook heb ik mijn gehemelte niet toegelaten te zondigen, mits door een vloek zijn ziel te begeren).

31 Zo de lieden mijner tent niet hebben gezegd: Och, of wij van zijn vlees hadden, wij zouden niet verzadigd worden;

32 De vreemdeling overnachtte niet op de straat; mijn deuren opende ik naar den weg;

33 Zo ik, gelijk Adam, mijn overtredingen bedekt heb, door eigenliefde mijn misdaad verbergende!

34 Zeker, ik kon wel een grote menigte geweldiglijk onderdrukt hebben; maar de verachtste der huisgezinnen zou mij afgeschrikt hebben; zodat ik gewezen zou hebben, en ter deure niet uitgegaan zijn.

35 Och, of ik een hadde, die mij hoorde! Zie, mijn oogmerk is, dat de Almachtige mij antwoorde, en dat mijn tegenpartij een boek schrijve.

36 Zou ik het niet op mijn schouder dragen? Ik zou het op mij binden als een kroon.

37 Het getal mijner treden zou ik hem aanwijzen; als een vorst zou ik tot hem naderen.

38 Zo mijn land tegen mij roept, en zijn voren te zamen wenen;

39 Zo ik zijn vermogen gegeten heb zonder geld, en de ziel zijner akkerlieden heb doen hijgen;

40 Dat voor tarwe distelen voortkomen, en voor gerst stinkkruid! De woorden van Job hebben een einde.

Job 31 Commentary

Chapter 31

Job declares his uprightness. (1-8) His integrity. (9-15) Job merciful. (16-23) Job not guilty of covetousness or idolatry. (24-32) Job not guilty of hypocrisy and violence. (33-40)

Verses 1-8 Job did not speak the things here recorded by way of boasting, but in answer to the charge of hypocrisy. He understood the spiritual nature of God's commandments, as reaching to the thoughts and intents of the heart. It is best to let our actions speak for us; but in some cases we owe it to ourselves and to the cause of God, solemnly to protest our innocence of the crimes of which we are falsely accused. The lusts of the flesh, and the love of the world, are two fatal rocks on which multitudes split; against these Job protests he was always careful to stand upon his guard. And God takes more exact notice of us than we do of ourselves; let us therefore walk circumspectly. He carefully avoided all sinful means of getting wealth. He dreaded all forbidden profit as much as all forbidden pleasure. What we have in the world may be used with comfort, or lost with comfort, if honestly gotten. Without strict honestly and faithfulness in all our dealings, we can have no good evidence of true godliness. Yet how many professors are unable to abide this touchstone!

Verses 9-15 All the defilements of the life come from a deceived heart. Lust is a fire in the soul: those that indulge it, are said to burn. It consumes all that is good there, and lays the conscience waste. It kindles the fire of God's wrath, which, if not quenched by the blood of Christ, will consume even to eternal destruction. It consumes the body; it consumes the substance. Burning lusts bring burning judgments. Job had a numerous household, and he managed it well. He considered that he had a Master in heaven; and as we are undone if God should be severe with us, we ought to be mild and gentle towards all with whom we have to do.

Verses 16-23 Job's conscience gave testimony concerning his just and charitable behaviour toward the poor. He is most large upon this head, because in this matter he was particularly accused. He was tender of all, and hurtful to none. Notice the principles by which Job was restrained from being uncharitable and unmerciful. He stood in awe of the Lord, as certainly against him, if he should wrong the poor. Regard to worldly interests may restrain a man from actual crimes; but the grace of God alone can make him hate, dread, and shun sinful thoughts and desires.

Verses 24-32 Job protests, 1. That he never set his heart upon the wealth of this world. How few prosperous professors can appeal to the Lord, that they have not rejoiced because their gains were great! Through the determination to be rich, numbers ruin their souls, or pierce themselves with many sorrows. 2. He never was guilty of idolatry. The source of idolatry is in the heart, and it corrupts men, and provokes God to send judgments upon a nation. 3. He neither desired nor delighted in the hurt of the worst enemy he had. If others bear malice to us, that will not justify us in bearing malice to them. 4. He had never been ( 1 Peter. 4:9 )

Verses 33-40 Job clears himself from the charge of hypocrisy. We are loth to confess our faults, willing to excuse them, and to lay the blame upon others. But he that thus covers his sins, shall not prosper, ( Proverbs 28:13 ) . He speaks of his courage in what is good, as an evidence of his sincerity in it. When men get estates unjustly, they are justly deprived of comfort from them; it was sown wheat, but shall come up thistles. What men do not come honestly by, will never do them any good. The words of Job are ended. They end with a bold assertion, that, with respect to accusation against his moral and religious character as the cause for his sufferings, he could appeal to God. But, however confident Job was, we shall see he was mistaken, chap. 40:4, chap. 40:5 ; 1Jo. 1:8 . Let us all judge ourselves; wherein we are guilty, let us seek forgiveness in that blood which cleanseth from all sin; and may the Lord have mercy upon us, and write his laws in our hearts!

Chapter Summary

INTRODUCTION TO JOB 31

In this chapter Job gives an account of himself in private life, of the integrity and uprightness of his life, and his holy walk and conversation, with this view, that it might be thought that the afflictions which were upon him were not on account of a vicious course of life he had indulged unto, as was suggested; and he clears himself from various crimes which it might be insinuated he was guilty of, as from unchastity; and he observes the method he took to prevent his falling into it, and the reasons that dissuaded him from it, Job 31:1-4; from injustice in his dealings with men, Job 31:5-8; from the sin of adultery, Job 31:9-12; from ill usage of his servants, Job 31:13-15; from unkindness to the poor, which he enlarges upon, and gives many instances of his charity to them, Job 31:16-23; from covetousness, and a vain confidence in wealth, Job 31:24,25; from idolatry, the worship of the sun and moon, Job 31:26-28; from a revengeful spirit, Job 31:29-31; and from inhospitality to strangers, Job 31:32; from covering his sin, Job 31:33; and fear of men, Job 31:34; and then wishes his cause might be heard before God, Job 31:35-37; and the chapter is closed with an imprecation on his head if guilty of any injustice, Job 31:38-40.