Mattheüs 15

1 Toen kwamen tot Jezus enige Schriftgeleerden en Farizeen, die van Jeruzalem waren, zeggende:

2 Waarom overtreden Uw discipelen de inzetting der ouden? Want zij wassen hun handen niet, wanneer zij brood zullen eten.

3 Maar Hij, antwoordende, zeide tot hen: Waarom overtreedt ook gij het gebod Gods, door uw inzetting?

4 Want God heeft geboden, zeggende: Eert uwen vader en moeder, en: Wie vader of moeder vloekt, die zal de dood sterven.

5 Maar gij zegt: Zo wie tot vader of moeder zal zeggen: Het is een gave, zo wat u van mij zou kunnen ten nutte komen; en zijn vader of zijn moeder geenszins zal eren, die voldoet.

6 En gij hebt alzo Gods gebod krachteloos gemaakt door uw inzetting.

7 Gij geveinsden! Wel heeft Jesaja van u geprofeteerd, zeggende:

8 Dit volk genaakt Mij met hun mond, en eert Mij met de lippen, maar hun hart houdt zich verre van Mij;

9 Doch tevergeefs eren zij Mij, lerende leringen, die geboden van mensen zijn.

10 En als Hij de schare tot Zich geroepen had, zeide Hij tot hen: Hoort en verstaat.

11 Hetgeen ten monde ingaat, ontreinigt den mens niet; maar hetgeen ten monde uitgaat, dat ontreinigt den mens.

12 Toen kwamen Zijn discipelen tot Hem, en zeiden tot Hem: Weet Gij wel, dat de Farizeen deze rede horende, geergerd zijn geweest?

13 Maar Hij, antwoordende zeide: Alle plant, die Mijn hemelse Vader niet geplant heeft, zal uitgeroeid worden.

14 Laat hen varen; zij zijn blinde leidslieden der blinden. Indien nu de blinde den blinde leidt, zo zullen zij beiden in de gracht vallen.

15 En Petrus, antwoordende, zeide tot Hem: Verklaar ons deze gelijkenis.

16 Maar Jezus zeide: Zijt ook gijlieden alsnog onwetende?

17 Verstaat gij nog niet, dat al wat ten monde ingaat, in de buik komt, en in de heimelijkheid wordt uitgeworpen?

18 Maar die dingen, die ten monde uitgaan, komen voort uit het hart, en dezelve ontreinigen den mens.

19 Want uit het hart komen voort boze bedenkingen, doodslagen, overspelen, hoererijen, dieverijen, valse getuigenissen, lasteringen.

20 Deze dingen zijn het, die den mens ontreinigen; maar het eten met ongewassen handen ontreinigt den mens niet.

21 En Jezus van daar gaande, vertrok naar de delen van Tyrus en Sidon.

22 En ziet, een Kananese vrouw, uit die landpalen komende, riep tot Hem, zeggende: Heere! Gij Zone Davids, ontferm U mijner! mijn dochter is deerlijk van den duivel bezeten.

23 Doch Hij antwoordde haar niet een woord. En Zijn discipelen, tot Hem komende, baden Hem, zeggende: Laat haar van U; want zij roept ons na.

24 Maar Hij, antwoordende, zeide: Ik ben niet gezonden, dan tot de verloren schapen van het huis Israels.

25 En zij kwam en aanbad Hem, zeggende: Heere, help mij!

26 Doch Hij antwoordde en zeide: Het is niet betamelijk het brood der kinderen te nemen, en den hondekens voor te werpen.

27 En zij zeide: Ja, Heere! doch de hondekens eten ook van de brokjes die er vallen van de tafel hunner heren.

28 Toen antwoordde Jezus, en zeide tot haar: O vrouw! groot is uw geloof; u geschiede, gelijk gij wilt. En haar dochter werd gezond van diezelfde ure.

29 En Jezus, van daar vertrekkende, kwam aan de zee van Galilea, en klom op den berg, en zat daar neder.

30 En vele scharen zijn tot Hem gekomen, hebbende bij zich kreupelen, blinden, stommen, lammen, en vele anderen, en wierpen ze voor de voeten van Jezus; en Hij genas dezelve.

31 Alzo dat de scharen zich verwonderden, ziende de stommen sprekende, de lammen gezond, de kreupelen wandelende, en de blinden ziende; en zij verheerlijkten den God Israels.

32 En Jezus, Zijn discipelen tot Zich geroepen hebbende, zeide: Ik word innerlijk met ontferming bewogen over de schare, omdat zij nu drie dagen bij Mij gebleven zijn, en hebben niet wat zij eten zouden; en Ik wil hen niet nuchteren van Mij laten, opdat zij op den weg niet bezwijken.

33 En Zijn discipelen zeiden tot Hem: Van waar zullen wij zovele broden in de woestijn bekomen, dat wij zulk een grote schare zouden verzadigen?

34 En Jezus zeide tot hen: Hoevele broden hebt gij? Zij zeiden: Zeven, en weinige visjes.

35 En Hij gebood den scharen neder te zitten op de aarde.

36 En Hij nam de zeven broden en de vissen, en als Hij gedankt had, brak Hij ze, en gaf ze Zijn discipelen; en de discipelen gaven ze aan de schare.

37 En zij aten allen en werden verzadigd, en zij namen op, het overschot der brokken, zeven volle manden.

38 En die daar gegeten hadden, waren vier duizend mannen, zonder de vrouwen en kinderen.

39 En de scharen van Zich gelaten hebbende, ging Hij in het schip, en kwam in de landpalen van Magdala.

Mattheüs 15 Commentary

Chapter 15

Jesus discourses about human traditions. (1-9) He warns against things which really defile. (10-20) He heals the daughter of a Syrophenician woman. (21-28) Jesus heals the sick, and miraculously feeds four thousand. (29-39)

Verses 1-9 Additions to God's laws reflect upon his wisdom, as if he had left out something which was needed, and which man could supply; in one way or other they always lead men to disobey God. How thankful ought we to be for the written word of God! Never let us think that the religion of the Bible can be improved by any human addition, either in doctrine or practice. Our blessed Lord spoke of their traditions as inventions of their own, and pointed out one instance in which this was very clear, that of their transgressing the fifth commandment. When a parent's wants called for assistance, they pleaded, that they had devoted to the temple all they could spare, even though they did not part with it, and therefore their parents must expect nothing from them. This was making the command of God of no effect. The doom of hypocrites is put in a little compass; "In vain do they worship me." It will neither please God, nor profit themselves; they trust in vanity, and vanity will be their recompence.

Verses 10-20 Christ shows that the defilement they ought to fear, was not from what entered their mouths as food, but from what came out of their mouths, which showed the wickedness of their hearts. Nothing will last in the soul but the regenerating graces of the Holy Spirit; and nothing should be admitted into the church but what is from above; therefore, whoever is offended by a plain, seasonable declaration of the truth, we should not be troubled at it. The disciples ask to be better taught as to this matter. Where a weak head doubts concerning any word of Christ, an upright heart and a willing mind seek for instruction. It is the heart that is desperately wicked, Jer. 17:9 , for there is no sin in word or deed, which was not first in the heart. They all come out of the man, and are fruits of that wickedness which is in the heart, and is wrought there. When Christ teaches, he will show men the deceitfulness and wickedness of their own hearts; he will teach them to humble themselves, and to seek to be cleansed in the Fountain opened for sin and uncleanness.

Verses 21-28 The dark corners of the country, the most remote, shall share Christ's influences; afterwards the ends of the earth shall see his salvation. The distress and trouble of her family brought a woman to Christ; and though it is need that drives us to Christ, yet we shall not therefore be driven from him. She did not limit Christ to any particular instance of mercy, but mercy, mercy, is what she begged for: she pleads not merit, but depends upon mercy. It is the duty of parents to pray for their children, and to be earnest in prayer for them, especially for their souls. Have you a son, a daughter, grievously vexed with a proud devil, an unclean devil, a malicious devil, led captive by him at his will? this is a case more deplorable than that of bodily possession, and you must bring them by faith and prayer to Christ, who alone is able to heal them. Many methods of Christ's providence, especially of his grace, in dealing with his people, which are dark and perplexing, may be explained by this story, which teaches that there may be love in Christ's heart while there are frowns in his face; and it encourages us, though he seems ready to slay us, yet to trust in him. Those whom Christ intends most to honour, he humbles to feel their own unworthiness. A proud, unhumbled heart would not have borne this; but she turned it into an argument to support her request. The state of this woman is an emblem of the state of a sinner, deeply conscious of the misery of his soul. The least of Christ is precious to a believer, even the very crumbs of the Bread of life. Of all graces, faith honours Christ most; therefore of all graces Christ honours faith most. He cured her daughter. He spake, and it was done. From hence let such as seek help from the Lord, and receive no gracious answer, learn to turn even their unworthiness and discouragements into pleas for mercy.

Verses 29-39 Whatever our case is, the only way to find ease and relief, is to lay it at Christ's feet, to submit it to him, and refer it to his disposal. Those who would have spiritual healing from Christ, must be ruled as he pleases. See what work sin has made; what various diseases human bodies are subject to. Here were such diseases as fancy could neither guess the cause nor the cure of, yet these were subject to the command of Christ. The spiritual cures that Christ works are wonderful. When blind souls are made to see by faith, the dumb to speak in prayer, the maimed and the lame to walk in holy obedience, it is to be wondered at. His power was also shown to the multitude, in the plentiful provision he made for them: the manner is much the same as before. All did eat, and were filled. Those whom Christ feeds, he fills. With Christ there is bread enough, and to spare; supplies of grace for more than seek it, and for those that seek for more. Christ sent away the people. Though he had fed them twice, they must not look for miracles to find their daily bread. Let them go home to their callings and their own tables. Lord, increase our faith, and pardon our unbelief, teaching us to live upon thy fulness and bounty, for all things pertaining to this life, and that which is to come.