Mattheüs 16

1 En de Farizeen en Sadduceen tot Hem gekomen zijnde, en Hem verzoekende, begeerden van Hem, dat Hij hun een teken uit den hemel zou tonen.

2 Maar Hij antwoordde, en zeide tot hen: Als het avond geworden is, zegt gij: Schoon weder; want de hemel is rood;

3 En des morgens: Heden onweder; want de hemel is droevig rood. Gij geveinsden! het aanschijn des hemels weet gij wel te onderscheiden, en kunt gij de tekenen der tijden niet onderscheiden?

4 Het boos en overspelig geslacht verzoekt een teken; en hun zal geen teken gegeven worden, dan het teken van Jona, den profeet. En hen verlatende, ging Hij weg.

5 En als Zijn discipelen op de andere zijde gekomen waren, hadden zij vergeten broden mede te nemen.

6 En Jezus zeide tot hen: Ziet toe, en wacht u van den zuurdesem der Farizeen en Sadduceen.

7 En zij overlegden bij zichzelven, zeggende: Het is omdat wij geen broden mede genomen hebben.

8 En Jezus, dat wetende, zeide tot hen: Wat overlegt gij bij uzelven, gij kleingelovigen! dat gij geen broden mede genomen hebt?

9 Verstaat gij nog niet? en gedenkt gij niet aan de vijf broden der vijf duizend mannen; en hoevele korven gij opnaamt?

10 Noch aan de zeven broden der vier duizend mannen, en hoevele manden gij opnaamt?

11 Hoe verstaat gij niet, dat Ik u van geen brood gesproken heb, als Ik zeide, dat gij u wachten zoudt van den zuurdesem der Farizeen en Sadduceen.

12 Toen verstonden zij, dat Hij niet gezegd had, dat zij zich wachten zouden van den zuurdesem des broods, maar van de leer der Farizeen en Sadduceen?

13 Als nu Jezus gekomen was in de delen van Cesarea Filippi, vraagde Hij Zijn discipelen, zeggende: Wie zeggen de mensen, dat Ik, de Zoon des mensen, ben?

14 En zij zeiden: Sommigen: Johannes de Doper; en anderen: Elias; en anderen: Jeremia of een van de profeten.

15 Hij zeide tot hen: Maar gij, wie zegt gij, dat Ik ben?

16 En Simon Petrus, antwoordende, zeide: Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods.

17 En Jezus, antwoordende, zeide tot hem: Zalig zijt gij, Simon, Bar-Jona! want vlees en bloed heeft u dat niet geopenbaard, maar Mijn Vader, Die in de hemelen is.

18 En Ik zeg u ook, dat gij zijt Petrus, en op deze petra zal Ik Mijn gemeente bouwen, en de poorten der hel zullen dezelve niet overweldigen.

19 En Ik zal u geven de sleutelen van het Koninkrijk der hemelen; en zo wat gij zult binden op de aarde, zal in de hemelen gebonden zijn; en zo wat gij ontbinden zult op de aarde, zal in de hemelen ontbonden zijn.

20 Toen verbood Hij Zijn discipelen, dat zij iemand zeggen zouden, dat Hij was Jezus, de Christus.

21 Van toen aan begon Jezus Zijn discipelen te vertonen, dat Hij moest heengaan naar Jeruzalem, en veel lijden van de ouderlingen, en overpriesters, en Schriftgeleerden, en gedood worden, en ten derden dage opgewekt worden.

22 En Petrus, Hem tot zich genomen hebbende, begon Hem te bestraffen, zeggende: Heere, wees U genadig! dit zal U geenszins geschieden.

23 Maar Hij, Zich omkerende, zeide tot Petrus: Ga weg achter Mij, satanas! gij zijt Mij een aanstoot, want gij verzint niet de dingen, die Gods zijn, maar die der mensen zijn.

24 Toen zeide Jezus tot Zijn discipelen: Zo iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelven, en neme zijn kruis op, en volge Mij.

25 Want zo wie zijn leven zal willen behouden, die zal hetzelve verliezen; maar zo wie zijn leven verliezen zal, om Mijnentwil, die zal hetzelve vinden.

26 Want wat baat het een mens, zo hij de gehele wereld gewint, en lijdt schade zijner ziel? Of wat zal een mens geven, tot lossing van zijn ziel?

27 Want de Zoon des mensen zal komen in de heerlijkheid Zijns Vaders, met Zijn engelen, en alsdan zal Hij een iegelijk vergelden naar zijn doen.

28 Voorwaar zeg Ik u: Er zijn sommigen van die hier staan, dewelke den dood niet smaken zullen, totdat zij den Zoon des mensen zullen hebben zien komen in Zijn Koninkrijk.

Mattheüs 16 Commentary

Chapter 16

The Pharisees and Sadducees ask a sign. (1-4) Jesus cautions against the doctrine of the Pharisees. (5-12) Peter's testimony that Jesus was the Christ. (13-20) Christ foretells his sufferings, and rebukes Peter. (21-23) The necessity of self-denial. (24-28)

Verses 1-4 The Pharisees and Sadducees were opposed to each other in principles and in conduct; yet they joined against Christ. But they desired a sign of their own choosing: they despised those signs which relieved the necessity of the sick and sorrowful, and called for something else which would gratify the curiosity of the proud. It is great hypocrisy, when we slight the signs of God's ordaining, to seek for signs of our own devising.

Verses 5-12 Christ speaks of spiritual things under a similitude, and the disciples misunderstand him of carnal things. He took it ill that they should think him as thoughtful about bread as they were; that they should be so little acquainted with his way of preaching. Then understood they what he meant. Christ teaches by the Spirit of wisdom in the heart, opening the understanding to the Spirit of revelation in the word.

Verses 13-20 Peter, for himself and his brethren, said that they were assured of our Lord's being the promised Messiah, the Son of the living God. This showed that they believed Jesus to be more than man. Our Lord declared Peter to be blessed, as the teaching of God made him differ from his unbelieving countrymen. Christ added that he had named him Peter, in allusion to his stability or firmness in professing the truth. The word translated "rock," is not the same word as Peter, but is of a similar meaning. Nothing can be more wrong than to suppose that Christ meant the person of Peter was the rock. Without doubt Christ himself is the Rock, the tried foundation of the church; and woe to him that attempts to lay any other! Peter's confession is this rock as to doctrine. If Jesus be not the Christ, those that own him are not of the church, but deceivers and deceived. Our Lord next declared the authority with which Peter would be invested. He spoke in the name of his brethren, and this related to them as well as to him. They had no certain knowledge of the characters of men, and were liable to mistakes and sins in their own conduct; but they were kept from error in stating the way of acceptance and salvation, the rule of obedience, the believer's character and experience, and the final doom of unbelievers and hypocrites. In such matters their decision was right, and it was confirmed in heaven. But all pretensions of any man, either to absolve or retain men's sins, are blasphemous and absurd. None can forgive sins but God only. And this binding and loosing, in the common language of the Jews, signified to forbid and to allow, or to teach what is lawful or unlawful.

Verses 21-23 Christ reveals his mind to his people gradually. From that time, when the apostles had made the full confession of Christ, that he was the Son of God, he began to show them of his sufferings. He spake this to set right the mistakes of his disciples about the outward pomp and power of his kingdom. Those that follow Christ, must not expect great or high things in this world. Peter would have Christ to dread suffering as much as he did; but we mistake, if we measure Christ's love and patience by our own. We do not read of any thing said or done by any of his disciples, at any time, that Christ resented so much as this. Whoever takes us from that which is good, and would make us fear to do too much for God, speaks Satan's language. Whatever appears to be a temptation to sin, must be resisted with abhorrence, and not be parleyed with. Those that decline suffering for Christ, savour more of the things of man than of the things of God.

Verses 24-28 A true disciple of Christ is one that does follow him in duty, and shall follow him to glory. He is one that walks in the same way Christ walked in, is led by his Spirit, and treads in his steps, whithersoever he goes. "Let him deny himself." If self-denial be a hard lesson, it is no more than what our Master learned and practised, to redeem us, and to teach us. "Let him take up his cross." The cross is here put for every trouble that befalls us. We are apt to think we could bear another's cross better than our own; but that is best which is appointed us, and we ought to make the best of it. We must not by our rashness and folly pull crosses down upon our own heads, but must take them up when they are in our way. If any man will have the name and credit of a disciple, let him follow Christ in the work and duty of a disciple. If all worldly things are worthless when compared with the life of the body, how forcible the same argument with respect to the soul and its state of never-ending happiness or misery! Thousands lose their souls for the most trifling gain, or the most worthless indulgence, nay, often from mere sloth and negligence. Whatever is the object for which men forsake Christ, that is the price at which Satan buys their souls. Yet one soul is worth more than all the world. This is Christ's judgment upon the matter; he knew the price of souls, for he redeemed them; nor would he underrate the world, for he made it. The dying transgressor cannot purchase one hour's respite to seek mercy for his perishing soul. Let us then learn rightly to value our souls, and Christ as the only Saviour of them.