Job 6:7-17

7 Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.

8 Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;

9 En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

10 Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.

11 Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?

12 Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?

13 Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?

14 Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.

15 Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;

16 Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.

17 Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.

Job 6:7-17 Meaning and Commentary

INTRODUCTION TO JOB 6

This and the following chapter contain Job's answer to the speech of Eliphaz in the two foregoing; he first excuses his impatience by the greatness of his afflictions, which, if weighed by good and impartial hands, would be found to be heavier than the sand of the sea, and which words were wanting to express, Job 6:1-3; and the reason why they were so heavy is given, they being the arrows and terrors of the Almighty, Job 6:4; and by various similes he shows that his moans and complaints under them need not seem strange and unreasonable, Job 6:5-7; and what had been said not being convincing to him, he continues in the same sentiment and disposition of mind, and wishes to be removed by death out of his miserable condition, and gives his reasons for it, Job 6:8-13; and though his case was such as required pity from his friends, yet this he had not from them, but represents them as deceitful, and as having sadly disappointed him, and therefore he neither hoped nor asked for anything of them, Job 6:14-23; and observes that their words and arguments were of no force and weight with him, but harmful and pernicious, Job 6:24-27; and in his turn gives them some exhortations and instructions, and signifies that he was as capable of discerning between right and wrong as they, with which this chapter is concluded, Job 6:28-30.