Leviticus 17

1 Verder sprak de HEERE tot Mozes, zeggende:

2 Spreek tot Aaron, en tot zijn zonen, en tot al de kinderen Israels, en zeg tot hen: Dit is het woord, hetwelk de HEERE geboden heeft, zeggende:

3 Een ieder van het huis Israels, die een os, of lam, of geit in het leger slachten zal, of die ze slachten zal buiten het leger;

4 En dezelve aan de deur van de tent der samenkomst niet brengen zal, om een offerande den HEERE voor den tabernakel des HEEREN te offeren; het bloed zal dienzelven man toegerekend worden, hij heeft bloed vergoten; daarom zal dezelve man uit het midden zijns volks uitgeroeid worden;

5 Opdat, wanneer de kinderen Israels hun slachtofferen brengen, welke zij op het veld slachten, dat zij die den HEERE toebrengen, aan de deur van de tent der samenkomst tot den priester, en dezelve tot dankofferen den HEERE slachten.

6 En de priester zal het bloed op het altaar des HEEREN, aan de deur van de tent der samenkomst, sprengen; en hij zal het vet aansteken, tot een liefelijken reuk den HEERE.

7 En zij zullen ook niet meer hun slachtofferen den duivelen, welke zij nahoereren, offeren; dat zal hun een eeuwige inzetting zijn voor hun geslachten.

8 Zeg dan tot hen: Een ieder van het huis Israels, en van de vreemdelingen, die in het midden van hen als vreemdelingen verkeren, die een brandoffer of slachtoffer zal offeren,

9 En dat tot de deur van de tent der samenkomst niet zal brengen, om hetzelve den HEERE te bereiden; diezelve man zal uit zijn volken uitgeroeid worden.

10 En een ieder uit het huis Israels, en uit de vreemdelingen, die in het midden van hen als vreemdelingen verkeren, die enig bloed zal gegeten hebben, tegen diens ziel, die dat bloed zal gegeten hebben, zal Ik Mijn aangezicht zetten, en zal die uit het midden haars volks uitroeien.

11 Want de ziel van het vlees is in het bloed; daarom heb Ik het u op het altaar gegeven, om over uw zielen verzoening te doen; want het is het bloed, dat voor de ziel verzoening zal doen.

12 Daarom heb Ik tot de kinderen Israels gezegd: Geen ziel van u zal bloed eten; noch de vreemdeling, die als vreemdeling in het midden van u verkeert, zal bloed eten.

13 Een ieder ook van de kinderen Israels en van de vreemdelingen, die als vreemdelingen in het midden van hen verkeren, die enig wild gedierte, of gevogelte, dat gegeten wordt, in de jacht gevangen zal hebben; die zal deszelfs bloed vergieten, en zal dat met stof bedekken.

14 Want het is de ziel van alle vlees; zijn bloed is voor zijn ziel; daarom heb Ik tot de kinderen Israels gezegd: Gij zult geens vleses bloed eten; want de ziel van alle vlees, dat is zijn bloed; zo wie dat eet, zal uitgeroeid worden.

15 En alle ziel onder de inboorlingen of onder de vreemdelingen, die een dood aas of het verscheurde zal gegeten hebben, die zal zijn klederen wassen, en zich met water baden, en onrein zijn tot aan den avond; daarna zal hij rein zijn.

16 Maar indien hij die niet wast, en zijn vlees niet baadt, zo zal hij zijn ongerechtigheid dragen.

Leviticus 17 Commentary

Chapter 17

All sacrifices to be offered at the tabernacle. (1-9) Eating of blood, or of animals which died a natural death, forbidden. (10-16)

Verses 1-9 All the cattle killed by the Israelites, while in the wilderness, were to be presented before the door of the tabernacle, and the flesh to be returned to the offerer, to be eaten as a peace-offering, according to the law. When they entered Canaan, this only continued in respect of sacrifices. The spiritual sacrifices we are now to offer, are not confined to any one place. We have now no temple or altar that sanctifies the gift; nor does the gospel unity rest only in one place, but in one heart, and the unity of the Spirit. Christ is our Altar, and the true Tabernacle; in him God dwells among men. It is in him that our sacrifices are acceptable to God, and in him only. To set up other mediators, or other altars, or other expiatory sacrifices, is, in effect, to set up other gods. And though God will graciously accept our family offerings, we must not therefore neglect attending at the tabernacle.

Verses 10-16 Here is a confirmation of the law against eating blood. They must eat no blood. But this law was ceremonial, and is now no longer in force; the coming of the substance does away the shadow. The blood of beasts is no longer the ransom, but Christ's blood only; therefore there is not now the reason for abstaining there then was. The blood is now allowed for the nourishment of our bodies; it is no longer appointed to make an atonement for the soul. Now the blood of Christ makes atonement really and effectually; to that, therefore, we must have regard, and not consider it as a common thing, or treat it with indifference.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO LEVITICUS 17

In this chapter a law is given, ordering all sorts of persons, Israelites and sojourners, to bring their sacrifices to the door of the tabernacle of the congregation, on pain of being cut off, Le 17:1-9; and a special and particular prohibition of sacrificing to devils is delivered out, Le 17:7; and the eating of blood, and of everything that dies of itself, or is torn with beasts, is forbidden under the above penalty, Le 17:10-16.