Mattheüs 25

1 Alsdan zal het Koninkrijk der hemelen gelijk zijn aan tien maagden, welke haar lampen namen, en gingen uit, den bruidegom tegemoet.

2 En vijf van haar waren wijzen, en vijf waren dwazen.

3 Die dwaas waren, haar lampen nemende, namen geen olie met zich.

4 Maar de wijzen namen olie in haar vaten, met haar lampen.

5 Als nu de bruidegom vertoefde, werden zij allen sluimerig, en vielen in slaap.

6 En ter middernacht geschiedde een geroep: Ziet, de bruidegom komt, gaat uit hem tegemoet!

7 Toen stonden al die maagden op, en bereidden haar lampen.

8 En de dwazen zeiden tot de wijzen: Geeft ons van uw olie; want onze lampen gaan uit.

9 Doch de wijzen antwoordden, zeggende: Geenszins, opdat er misschien voor ons en voor u niet genoeg zij; maar gaat liever tot de verkopers, en koopt voor uzelven.

10 Als zij nu heengingen om te kopen, kwam de bruidegom; en die gereed waren, gingen met hem in tot de bruiloft, en de deur werd gesloten.

11 Daarna kwamen ook de andere maagden, zeggende: Heer, heer, doe ons open!

12 En hij, antwoordende, zeide: Voorwaar zeg ik u: Ik ken u niet.

13 Zo waakt dan; want gij weet den dag niet, noch de ure, in welke de Zoon des mensen komen zal.

14 Want het is gelijk een mens, die buiten 's lands reizende, zijn dienstknechten riep, en gaf hun zijn goederen over.

15 En den ene gaf hij vijf talenten, en den anderen twee, en den derden een, een iegelijk naar zijn vermogen, en verreisde terstond.

16 Die nu de vijf talenten ontvangen had, ging heen, en handelde daarmede, en won andere vijf talenten.

17 Desgelijks ook die de twee ontvangen had, die won ook andere twee.

18 Maar die het ene ontvangen had, ging heen en groef in de aarde, en verborg het geld zijns heren.

19 En na een langen tijd kwam de heer van dezelve dienstknechten, en hield rekening met hen.

20 En die de vijf talenten ontvangen had, kwam, en bracht tot hem andere vijf talenten, zeggende: Heer, vijf talenten hebt gij mij gegeven; zie, andere vijf talenten heb ik boven dezelve gewonnen.

21 En zijn heer zeide tot hem: Wel, gij goede en getrouwe dienstknecht! over weinig zijt gij getrouw geweest; over veel zal ik u zetten; ga in, in de vreugde uws heeren.

22 En die de twee talenten ontvangen had, kwam ook tot hem, en zeide: Heer, twee talenten hebt gij mij gegeven; zie, twee andere talenten heb ik boven dezelve gewonnen.

23 Zijn heer zeide tot hem: Wel, gij goede en getrouwe dienstknecht, over weinig zijt gij getrouw geweest; over veel zal ik u zetten; ga in, in de vreugde uws heeren.

24 Maar die het ene talent ontvangen had, kwam ook en zeide: Heer, ik kende u, dat gij een hard mens zijt, maaiende, waar gij niet gezaaid hebt, en vergaderende van daar, waar gij niet gestrooid hebt;

25 En bevreesd zijnde, ben ik heengegaan, en heb uw talent verborgen in de aarde; zie, gij hebt het uwe.

26 Maar zijn heer, antwoordende, zeide tot hem: Gij boze en luie dienstknecht! gij wist, dat ik maai, waar ik niet gezaaid heb, en van daar vergader, waar ik niet gestrooid heb.

27 Zo moest gij dan mijn geld den wisselaren gedaan hebben, en ik, komende, zou het mijne wedergenomen hebben met woeker.

28 Neemt dan van hem het talent weg, en geeft het dengene, die de tien talenten heeft.

29 Want een iegelijk, die heeft, dien zal gegeven worden, en hij zal overvloedig hebben; maar van dengene, die niet heeft, van dien zal genomen worden, ook dat hij heeft.

30 En werpt den onnutten dienstknecht uit in de buitenste duisternis; daar zal wening zijn en knersing der tanden.

31 En wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlijkheid, en al de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op den troon Zijner heerlijkheid.

32 En voor Hem zullen al de volken vergaderd worden, en Hij zal ze van elkander scheiden, gelijk de herder de schapen van de bokken scheidt.

33 En Hij zal de schapen tot Zijn rechter hand zetten, maar de bokken tot Zijn linker hand.

34 Alsdan zal de Koning zeggen tot degenen, die tot Zijn rechter hand zijn: Komt, gij gezegenden Mijns Vaders! beerft dat Koninkrijk, hetwelk u bereid is van de grondlegging der wereld.

35 Want Ik ben hongerig geweest, en gij hebt Mij te eten gegeven; Ik ben dorstig geweest, en gij hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling, en gij hebt Mij geherbergd.

36 Ik was naakt, en gij hebt Mij gekleed; Ik ben krank geweest, en gij hebt Mij bezocht; Ik was in de gevangenis, en gij zijt tot Mij gekomen.

37 Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden, zeggende: Heere! wanneer hebben wij U hongerig gezien, en gespijzigd, of dorstig, en te drinken gegeven?

38 En wanneer hebben wij U een vreemdeling gezien, en geherbergd, of naakt en gekleed?

39 En wanneer hebben wij U krank gezien, of in de gevangenis, en zijn tot U gekomen?

40 En de Koning zal antwoorden en tot hen zeggen: Voorwaar zeg Ik u: Voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.

41 Dan zal Hij zeggen ook tot degenen, die ter linker hand zijn: Gaat weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur, hetwelk den duivel en zijn engelen bereid is.

42 Want Ik ben hongerig geweest, en gij hebt Mij niet te eten gegeven; Ik ben dorstig geweest, en gij hebt Mij niet te drinken gegeven;

43 Ik was een vreemdeling; en gij hebt Mij niet geherbergd; naakt, en gij hebt Mij niet gekleed; krank, en in de gevangenis, en gij hebt Mij niet bezocht.

44 Dan zullen ook dezen Hem antwoorden, zeggende: Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien, of dorstig, of een vreemdeling, of naakt, of krank, of in de gevangenis, en hebben U niet gediend?

45 Dan zal Hij hun antwoorden en zeggen: Voorwaar zeg Ik u: Voor zoveel gij dit een van deze minsten niet gedaan hebt, zo hebt gij het Mij ook niet gedaan.

46 En dezen zullen gaan in de eeuwige pijn; maar de rechtvaardigen in het eeuwige leven.

PREVIOUS Mattheüs 24 NEXT Mattheüs 26

Images for Mattheüs 25

Mattheüs 25 Commentary

Chapter 25

The parable of the ten virgins. (1-13) The parable of the talents. (14-30) The judgment. (31-46)

Verses 1-13 The circumstances of the parable of the ten virgins were taken from the marriage customs among the Jews, and explain the great day of Christ's coming. See the nature of Christianity. As Christians we profess to attend upon Christ, to honour him, also to be waiting for his coming. Sincere Christians are the wise virgins, and hypocrites the foolish ones. Those are the truly wise or foolish that are so in the affairs of their souls. Many have a lamp of profession in their hands, but have not, in their hearts, sound knowledge and settled resolution, which are needed to carry them through the services and trials of the present state. Their hearts are not stored with holy dispositions, by the new-creating Spirit of God. Our light must shine before men in good works; but this is not likely to be long done, unless there is a fixed, active principle in the heart, of faith in Christ, and love to God and our brethren. They all slumbered and slept. The delay represents the space between the real or apparent conversion of these professors, and the coming of Christ, to take them away by death, or to judge the world. But though Christ tarry past our time, he will not tarry past the due time. The wise virgins kept their lamps burning, but they did not keep themselves awake. Too many real Christians grow remiss, and one degree of carelessness makes way for another. Those that allow themselves to slumber, will scarcely keep from sleeping; therefore dread the beginning of spiritual decays. A startling summons was given. Go ye forth to meet Him, is a call to those prepared. The notice of Christ's approach, and the call to meet him, will awaken. Even those best prepared for death ( 2 Peter. 3:14 ) day of search and inquiry; and it concerns us to think how we shall then be found. Some wanted oil to supply their lamps when going out. Those that take up short of true grace, will certainly find the want of it one time or other. An outward profession may light a man along this world, but the damps of the valley of the shadow of death will put out such a light. Those who care not to live the life, yet would die the death of the righteous. But those that would be saved, must have grace of their own; and those that have most grace, have none to spare. The best need more from Christ. And while the poor alarmed soul addresses itself, upon a sick-bed, to repentance and prayer, in awful confusion, death comes, judgment comes, the work is undone, and the poor sinner is undone for ever. This comes of having oil to buy when we should burn it, grace to get when we should use it. Those, and those only, shall go to heaven hereafter, that are made ready for heaven here. The suddenness of death and of Christ's coming to us then, will not hinder our happiness, if we have been prepared. The door was shut. Many will seek admission into heaven when it is too late. The vain confidence of hypocrites will carry them far in expectations of happiness. The unexpected summons of death may alarm the Christian; but, proceeding without delay to trim his lamp, his graces often shine more bright; while the mere professor's conduct shows that his lamp is going out. Watch therefore, attend to the business of your souls. Be in the fear of the Lord all the day long.

Verses 14-30 Christ keeps no servants to be idle: they have received their all from him, and have nothing they can call their own but sin. Our receiving from Christ is in order to our working for him. The manifestation of the Spirit is given to every man to profit withal. The day of account comes at last. We must all be reckoned with as to what good we have got to our own souls, and have done to others, by the advantages we have enjoyed. It is not meant that the improving of natural powers can entitle a man to Divine grace. It is the real Christian's liberty and privilege to be employed as his Redeemer's servant, in promoting his glory, and the good of his people: the love of Christ constrains him to live no longer to himself, but to Him that died for him, and rose again. Those who think it impossible to please God, and in vain to serve him, will do nothing to purpose in religion. They complain that He requires of them more than they are capable of, and punishes them for what they cannot help. Whatever they may pretend, the fact is, they dislike the character and work of the Lord. The slothful servant is sentenced to be deprived of his talent. This may be applied to the blessings of this life; but rather to the means of grace. Those who know not the day of their visitation, shall have the things that belong to their peace hid from their eyes. His doom is, to be cast into outer darkness. It is a usual way of expressing the miseries of the damned in hell. Here, as in what was said to the faithful servants, our Saviour goes out of the parable into the thing intended by it, and this serves as a key to the whole. Let us not envy sinners, or covet any of their perishing possessions.

Verses 31-46 This is a description of the last judgment. It is as an explanation of the former parables. There is a judgment to come, in which every man shall be sentenced to a state of everlasting happiness, or misery. Christ shall come, not only in the glory of his Father, but in his own glory, as Mediator. The wicked and godly here dwell together, in the same cities, churches, families, and are not always to be known the one from the other; such are the weaknesses of saints, such the hypocrisies of sinners; and death takes both: but in that day they will be parted for ever. Jesus Christ is the great Shepherd; he will shortly distinguish between those that are his, and those that are not. All other distinctions will be done away; but the great one between saints and sinners, holy and unholy, will remain for ever. The happiness the saints shall possess is very great. It is a kingdom; the most valuable possession on earth; yet this is but a faint resemblance of the blessed state of the saints in heaven. It is a kingdom prepared. The Father provided it for them in the greatness of his wisdom and power; the Son purchased it for them; and the blessed Spirit, in preparing them for the kingdom, is preparing it for them. It is prepared for them: it is in all points adapted to the new nature of a sanctified soul. It is prepared from the foundation of the world. This happiness was for the saints, and they for it, from all eternity. They shall come and inherit it. What we inherit is not got by ourselves. It is God that makes heirs of heaven. We are not to suppose that acts of bounty will entitle to eternal happiness. Good works done for God's sake, through Jesus Christ, are here noticed as marking the character of believers made holy by the Spirit of Christ, and as the effects of grace bestowed on those who do them. The wicked in this world were often called to come to Christ for life and rest, but they turned from his calls; and justly are those bid to depart from Christ, that would not come to him. Condemned sinners will in vain offer excuses. The punishment of the wicked will be an everlasting punishment; their state cannot be altered. Thus life and death, good and evil, the blessing and the curse, are set before us, that we may choose our way, and as our way so shall our end be.