1 Samuël 7

1 Toen kwamen de mannen van Kirjath-Jearim, en haalden de ark des HEEREN op, en zij brachten ze in het huis van Abinadab, op den heuvel; en zij heiligden zijn zoon Eleazar, dat hij de ark des HEEREN bewaarde.

2 En het geschiedde, van dien dag af, dat de ark des Heeren te Kirjath-Jearim bleef, en de dagen werden twintig jaren; en het ganse huis van Israel klaagde den HEERE achterna.

3 Toen sprak Samuel tot het ganse huis van Israel, zeggende: Indien gijlieden u met uw ganse hart tot den HEERE bekeert, zo doet de vreemde goden uit het midden van u weg, ook de Astharoths; en richt uw hart tot den HEERE, en dient Hem alleen, zo zal Hij u uit de hand der Filistijnen rukken.

4 De kinderen Israels nu deden de Baals en de Astharoths weg, en zij dienden den HEERE alleen.

5 Verder zeide Samuel: Vergadert het ganse Israel naar Mizpa, en ik zal den HEERE voor u bidden.

6 En zij werden vergaderd te Mizpa, en zij schepten water, en goten het uit voor het aangezicht des HEEREN; en zij vastten te dien dage, en zeiden aldaar: Wij hebben tegen den HEERE gezondigd. Alzo richtte Samuel de kinderen Israels te Mizpa.

7 Toen de Filistijnen hoorden, dat de kinderen Israels zich vergaderd hadden te Mizpa, zo kwamen de oversten der Filistijnen op tegen Israel. Als de kinderen Israels dat hoorden, zo vreesden zij voor het aangezicht der Filistijnen.

8 En de kinderen Israels zeiden tot Samuel: Zwijg niet van onzentwege, dat gij niet zoudt roepen tot den HEERE, onzen God, opdat Hij ons verlosse uit de hand der Filistijnen.

9 Toen nam Samuel een melklam, en hij offerde het geheel den HEERE ten brandoffer; en Samuel riep tot den HEERE voor Israel; en de HEERE verhoorde hem.

10 En het geschiedde, toen Samuel dat brandoffer offerde, zo kwamen de Filistijnen aan ten strijde tegen Israel; en de HEERE donderde te dien dage met een groten donder over de Filistijnen, en Hij verschrikte hen, zodat zij verslagen werden voor het aangezicht van Israel.

11 En de mannen van Israel togen uit van Mizpa, en vervolgden de Filistijnen, en zij sloegen hen tot onder Beth-kar.

12 Samuel nu nam een steen, en stelde dien tussen Mizpa en tussen Sen, en hij noemde diens naam Eben-Haezer; en hij zeide: Tot hiertoe heeft de HEERE ons geholpen.

13 Alzo werden de Filistijnen vernederd, en kwamen niet meer in de landpalen van Israel; want de hand des HEEREN was tegen de Filistijnen al de dagen van Samuel.

14 En de steden, welke de Filistijnen van Israel genomen hadden kwamen weder aan Israel, van Ekron tot Gath toe; ook rukte Israel derzelver landpale uit de hand der Filistijnen; en er was vrede tussen Israel en tussen de Amorieten.

15 Samuel nu richtte Israel al de dagen zijns levens.

16 En hij toog van jaar tot jaar, en ging rondom naar Beth-El, en Gilgal, en Mizpa; en hij richtte Israel in al die plaatsen.

17 Doch hij keerde weder naar Rama; want daar was zijn huis, en daar richtte hij Israel; en hij bouwde aldaar den HEERE een altaar.

1 Samuël 7 Commentary

Chapter 7

The ark removed to Kirjath-jearim. (1-4) The Israelites solemnly repent. (5,6) The Lord discomfits the Philistines. (7-12) They are subdued, Samuel judges Israel. (13-17)

Verses 1-4 God will find a resting-place for his ark; if some thrust it from them, the hearts of others shall be inclined to receive it. It is no new thing for God's ark to be in a private house. Christ and his apostles preached from house to house, when they could not have public places. Twenty years passed before the house of Israel cared for the want of the ark. During this time the prophet Samuel laboured to revive true religion. The few words used are very expressive; and this was one of the most effectual revivals of religion which ever took place in Israel.

Verses 5-6 Israel drew water and poured it out before the Lord; signifying their humiliation and sorrow for sin. They pour out their hearts in repentance before the Lord. They were free and full in their confession, and fixed in their resolution to cast away from them all their wrong doings. They made a public confession, We have sinned against the Lord; thus giving glory to God, and taking shame to themselves. And if we thus confess our sins, we shall find our God faithful and just to forgive us our sins.

Verses 7-12 The Philistines invaded Israel. When sinners begin to repent and reform, they must expect that Satan will muster all his force against them, and set his instruments at work to the utmost, to oppose and discourage them. The Israelites earnestly beg Samuel to pray for them. Oh what a comfort it is to all believers, that our great Intercessor above never ceases, is never silent! for he always appears in the presence of God for us. Samuel's sacrifice, without his prayer, had been an empty shadow. God gave a gracious answer. And Samuel erected a memorial of this victory, to the glory of God, and to encourage Israel. Through successive generations, the church of God has had cause to set up Eben-ezers for renewed deliverances; neither outward persecutions nor inward corruptions have prevailed against her, because "hitherto the Lord hath helped her:" and he will help, even to the end of the world.

Verses 13-17 In this great revival of true religion, the ark was neither removed to Shiloh, nor placed with the tabernacle any where else. This disregard to the Levitical institutions showed that their typical meaning formed their chief use; and when that was overlooked, they became a lifeless service, not to be compared with repentance, faith, and the love of God and man.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO FIRST SAMUEL 7

This chapter gives an account of the ark being brought to Kirjathjearim, where it continued twenty years, 1Sa 7:1,2 of the exhortation of Samuel to the people of Israel to reform from idolatry, and which had its desired effect, 1Sa 7:3,4 of Samuel's praying for the people, and offering sacrifices for them, and of the success thereof, victory over their enemies, 1Sa 7:5-14, and of his administration of justice to them, and constancy in it, 1Sa 7:15-17.