Exodus 33

1 Voorts sprak de HEERE tot Mozes: Ga heen, trek op van hier, gij en het volk, dat gij uit Egypteland opgevoerd hebt, naar het land, dat Ik Abraham, Izak en Jakob gezworen heb, zeggende: Aan uw zaad zal Ik het geven;

2 En Ik zal een Engel voor uw aangezicht zenden (en Ik zal uitdrijven de Kanaanieten, de Amorieten, en de Hethieten, en de Ferezieten, de Hevieten, en de Jebusieten),

3 Naar het land, dat van melk en honig is vloeiende; want Ik zal in het midden van u niet optrekken; want gij zijt een hardnekkig volk; dat Ik u op dezen weg niet vertere.

4 Toen het volk dit kwade woord hoorde, zo droegen zij leed; en niemand van hen deed zijn versiersel aan zich.

5 En de HEERE had tot Mozes gezegd: Zeg tot de kinderen Israels: Gij zijt een hardnekkig volk; in een ogenblik zou Ik in het midden van ulieden optrekken, en zou u vernielen; doch nu, legt uw sieraad van u af, en Ik zal weten, wat Ik u doen zal.

6 De kinderen Israels dan beroofden zichzelven van hun versierselen, verre van den berg Horeb.

7 En Mozes nam de tent, en spande ze zich buiten het leger, ver van het leger afwijkende; en hij noemde ze de Tent der samenkomst. En het geschiedde, dat al wie den HEERE zocht, uitging tot de tent der samenkomst, die buiten het leger was.

8 En het geschiedde, wanneer Mozes uitging naar de tent, stond al het volk op, en een ieder stelde zich in de deur zijner tent; en zij zagen Mozes na, totdat hij de tent ingegaan was.

9 En het geschiedde, als Mozes de tent ingegaan was, zo kwam de wolkkolom nederwaarts, en stond in de deur der tent, en Hij sprak met Mozes.

10 Als het volk de wolkkolom zag staan in de deur der tent, zo stond al het volk op, en zij bogen zich, een ieder in de deur zijner tent.

11 En de HEERE sprak tot Mozes aangezicht tot aangezicht, gelijk een man met zijn vriend spreekt; daarna keerde hij weder tot het leger; doch zijn dienaar Jozua, de zoon van Nun, de jongeling, week niet uit het midden der tent.

12 En Mozes zeide tot den HEERE: Zie, Gij zegt tot mij: Voer dit volk op! maar Gij laat mij niet weten, wien Gij met mij zult zenden; daar Gij gezegd hebt: Ik ken u bij name! en ook: Gij hebt genade gevonden in Mijn ogen!

13 Nu dan, ik bidde, indien ik genade gevonden heb in Uw ogen, zo laat mij nu Uw weg weten, en ik zal U kennen, opdat ik genade vinde in Uw ogen; en zie aan, dat deze natie Uw volk is!

14 Hij dan zeide: Zou Mijn aangezicht moeten medegaan, om u gerust te stellen?

15 Toen zeide hij tot Hem: Indien Uw aangezicht niet medegaan zal, doe ons van hier niet optrekken!

16 Want waarbij zou nu bekend worden, dat ik genade gevonden heb in Uw ogen, ik en Uw volk? Is het niet daarbij, dat Gij met ons gaat? Alzo zullen wij afgezonderd worden, ik en Uw volk, van alle volk, dat op den aardbodem is.

17 Toen zeide de HEERE tot Mozes: Ook deze zelfde zaak, die gij gesproken hebt, zal Ik doen, dewijl gij genade gevonden hebt in Mijn ogen, en Ik u bij name ken.

18 Toen zeide hij: Toon mij nu Uw heerlijkheid!

19 Doch Hij zeide: Ik zal al Mijn goedigheid voorbij uw aangezicht laten gaan, en zal den Naam des HEEREN uitroepen voor uw aangezicht; maar Ik zal genadig zijn, wien Ik zal genadig zijn, en Ik zal Mij ontfermen, over wien Ik Mij ontfermen zal.

20 Hij zeide verder: Gij zoudt Mijn aangezicht niet kunnen zien; want Mij zal geen mens zien, en leven.

21 De HEERE zeide verder: Zie, er is een plaats bij Mij; daar zult gij u op de steenrots stellen.

22 En het zal geschieden, wanneer Mijn heerlijkheid voorbij zal gaan, zo zal Ik u in een kloof der steenrots zetten; en Ik zal u met Mijn hand overdekken, totdat Ik zal voorbijgegaan zijn.

23 En wanneer Ik Mijn hand zal weggenomen hebben, zo zult gij Mijn achterste delen zien; maar Mijn aangezicht zal niet gezien worden.

Exodus 33 Commentary

Chapter 33

The Lord refuses to go with Israel. (1-6) The tabernacle of Moses removed without the camp. (7-11) Moses desires to see the glory of God. (12-23)

Verses 1-6 Those whom God pardons, must be made to know what their sin deserved. "Let them go forward as they are;" this was very expressive of God's displeasure. Though he promises to make good his covenant with Abraham, in giving them Canaan, yet he denies them the tokens of his presence they had been blessed with. The people mourned for their sin. Of all the bitter fruits and consequences of sin, true penitents most lament, and dread most, God's departure from them. Canaan itself would be no pleasant land without the Lord's presence. Those who parted with ornaments to maintain sin, could do no less than lay aside ornaments, in token of sorrow and shame for it.

Verses 7-11 Moses took the tabernacle, and pitched it without the camp. This seems to have been a temporary building, set up for worship, and at which he judged disputes among the people. The people looked after him; they were very desirous to be at peace with God, and concerned to know what would come to pass. The cloudy pillar which had withdrawn from the camp when it was polluted with idolatry, now returned. If our hearts go forth toward God to meet him, he will graciously come to meet us.

Verses 12-23 Moses is very earnest with God. Thus, by the intercession of Christ, we are not only saved from ruin, but become entitled to everlasting happiness. Observe here how he pleads. We find grace in God's sight, if we find grace in our hearts to guide and quicken us in the way of our duty. Moses speaks as one who dreaded the thought of going forward without the Lord's presence. God's gracious promises, and mercy towards us, should not only encourage our faith, but also excite our fervency in prayer. Observe how he speeds. See, in a type, Christ's intercession, which he ever lives to make for all that come to God by him; and that it is not by any thing in those for whom he intercedes. Moses then entreats a sight of God's glory, and is heard in that also. A full discovery of the glory of God, would overwhelm even Moses himself. Man is mean, and unworthy of it; weak, and could not bear it; guilty, and could not but dread it. The merciful display which is made in Christ Jesus, alone can be borne by us. The Lord granted that which would abundantly satisfy. God's goodness is his glory; and he will have us to know him by the glory of his mercy, more than by the glory of his majesty. Upon the rock there was a fit place for Moses to view the goodness and glory of God. The rock in Horeb was typical of Christ the Rock; the Rock of refuge, salvation, and strength. Happy are they who stand upon this Rock. The cleft may be an emblem of Christ, as smitten, crucified, wounded, and slain. What follows, denotes the imperfect knowledge of God in the present state, even as revealed in Christ; for this, when compared with the heavenly sight of him. is but like seeing a man that is gone by, whose back only is to be seen. God in Christ, as he is, even the fullest and brightest displays of his glory, grace, and goodness, are reserved to another state.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EXODUS 33

This chapter informs us, that the Lord refusing to go with the people, only sending an angel with them, they are filled with concern, and troubled, Ex 33:1-6. Moses upon this pitched the tabernacle without the camp, where everyone that sought the Lord went; Moses entered into it himself, and the Lord talked to him in a friendly manner in the cloudy pillar that stood at the door of it, and the people worshipped, every man at his own tent door; all which foreboded good, and tended to reconciliation, Ex 33:7-11. Moses improved the opportunity, and entreats the presence of God to go with them, which was granted, Ex 33:12-17 and that he might have a sight of the glory of God; and this is promised to pass before him, he being put into the cleft of the rock, Ex 33:18-23.