Exodus 32

1 Toen het volk zag, dat Mozes vertoog van den berg af te komen, zo verzamelde zich het volk tot Aaron, en zij zeiden tot hem: Sta op, maak ons goden, die voor ons aangezicht gaan; want dezen Mozes, dien man, die ons uit Egypteland uitgevoerd heeft, wij weten niet, wat hem geschied zij.

2 Aaron nu zeide tot hen: Rukt af de gouden oorsierselen, die in de oren uwer vrouwen, uwer zonen, en uwer dochteren zijn; en brengt ze tot mij.

3 Toen rukte het ganse volk de gouden oorsierselen af, die in hun oren waren; en zij brachten ze tot Aaron.

4 En hij nam ze uit hun hand, en hij bewierp het met een griffie, en hij maakte een gegoten kalf daaruit. Toen zeiden zij: Dit zijn uw goden, Israel! die u uit Egypteland opgevoerd hebben.

5 Als Aaron dat zag, zo bouwde hij een altaar voor hetzelve; en Aaron riep uit, en zeide: Morgen zal den HEERE een feest zijn!

6 En zij stonden des anderen daags vroeg op, en offerden brandoffer, en brachten dankoffer daartoe; en het volk zat neder om te eten en te drinken; daarna stonden zij op, om te spelen.

7 Toen sprak de HEERE tot Mozes: Ga heen, klim af! want uw volk, dat gij uit Egypteland opgevoerd hebt, heeft het verdorven.

8 En zij zijn haast afgeweken van den weg, dien Ik hun geboden had, zij hebben zich een gegoten kalf gemaakt; en zij hebben zich voor hetzelve gebogen, en hebben het offerande gedaan, en gezegd: Dit zijn uw goden, Israel, die u uit Egypteland opgevoerd hebben.

9 Verder zeide de HEERE tot Mozes: Ik heb dit volk gezien, en zie, het is een hardnekkig volk!

10 En nu, laat Mij toe, dat Mijn toorn tegen hen ontsteke, en hen vertere; zo zal Ik u tot een groot volk maken.

11 Doch Mozes aanbad het aangezicht des HEEREN zijns Gods, en hij zeide: O HEERE! waarom zou Uw toorn ontsteken tegen Uw volk, hetwelk Gij met grote kracht, en met een sterke hand, uit Egypteland uitgevoerd hebt?

12 Waarom zouden de Egyptenaars spreken, zeggende: In kwaadheid heeft Hij hen uitgevoerd, opdat Hij hen doodde op de bergen, en opdat Hij hen vernielde van den aardbodem? Keer af van de hittigheid Uws toorns, en laat het U over het kwaad Uws volks berouwen.

13 Gedenk aan Abraham, aan Izak en aan Israel, Uw knechten, aan welke Gij bij Uzelven gezworen hebt, en hebt tot hen gesproken: Ik zal uw zaad vermenigvuldigen als de sterren des hemels; en dit gehele land, waarvan Ik gezegd heb, zal Ik aan ulieder zaad geven, dat zij het erfelijk bezitten in eeuwigheid.

14 Toen berouwde het den HEERE over het kwaad, hetwelk Hij gesproken had Zijn volk te zullen doen.

15 En Mozes wendde zich om, en klom van den berg af, met de twee tafelen der getuigenis in zijn hand; deze tafelen waren op haar beide zijden beschreven, zij waren op de ene en op de andere zijde beschreven.

16 En diezelfde tafelen waren Gods werk; het geschrift was ook Gods geschrift zelf, in de tafelen gegraveerd.

17 Toen nu Jozua des volks stem hoorde, als het juichte, zo zeide hij tot Mozes: Er is een krijgsgeschrei in het leger.

18 Maar hij zeide: Het is geen stem des geroeps van overwinning, het is ook geen stem des geroeps van nederlaag; ik hoor een stem van zingen bij beurte.

19 En het geschiedde, als hij aan het leger naderde, en het kalf, en de reien zag, dat de toorn van Mozes ontstak, en dat hij de tafelen uit zijn handen wierp, en dezelve beneden aan den berg verbrak.

20 En hij nam dat kalf, dat zij gemaakt hadden, en verbrandde het in het vuur, en vermaalde het, totdat het klein werd, en strooide het op het water, en deed het den kinderen Israels drinken.

21 En Mozes zeide tot Aaron: Wat heeft u dit volk gedaan, dat gij zulk een grote zonde over hetzelve gebracht hebt?

22 Toen zeide Aaron: De toorn mijns heren ontsteke niet! gij kent dit volk, dat het in den boze ligt.

23 Zij dan zeiden tot mij: Maak ons goden, die voor ons aangezicht gaan, want dezen Mozes, dien man, die ons uit Egypteland opgevoerd heeft, wij weten niet, wat hem geschied zij.

24 Toen zeide ik tot hen: Wie goud heeft, die rukke het af, en geve het mij; en ik wierp het in het vuur, en dit kalf is er uit gekomen.

25 Als Mozes zag, dat het volk ontbloot was, (want Aaron had het ontbloot tot verkleining onder degenen, die tegen hen hadden mogen opstaan),

26 Zo bleef Mozes staan in de poort des legers, en zeide: Wie den HEERE toebehoort, kome tot mij! Toen verzamelden zich tot hem al de zonen van Levi.

27 En hij zeide tot hen: Alzo zegt de HEERE, de God van Israel: Een ieder doe zijn zwaard aan zijn heup; gaat door en keert weder, van poort tot poort in het leger, en een iegelijk dode zijn broeder, en elk zijn vriend, en elk zijn naaste!

28 En de zonen van Levi deden naar het woord van Mozes; en er vielen van het volk, op dien dag, omtrent drie duizend man.

29 Want Mozes had gezegd: Vult heden uw handen den HEERE; want elk zal zijn tegen zijn zoon, en tegen zijn broeder; en dit, opdat Hij heden een zegen over ulieden geve!

30 En het geschiedde des anderen daags, dat Mozes tot het volk zeide: Gijlieden hebt een grote zonde gezondigd; doch nu, ik zal tot den HEERE opklimmen; misschien zal ik een verzoening doen voor uw zonde.

31 Zo keerde Mozes weder tot den HEERE, en zeide: Och, dit volk heeft een grote zonde gezondigd, dat zij zich gouden goden gemaakt hebben.

32 Nu dan, indien Gij hun zonden vergeven zult! doch zo niet, zo delg mij nu uit Uw boek, hetwelk Gij geschreven hebt.

33 Toen zeide de HEERE tot Mozes: Dien zou Ik uit Mijn boek delgen, die aan Mij zondigt.

34 Doch ga nu heen, leid dit volk, waarheen Ik u gezegd heb; zie, Mijn Engel zal voor uw aangezicht gaan! doch ten dage Mijns bezoekens, zo zal Ik hun zonde over hen bezoeken!

35 Aldus plaagde de HEERE dit volk, omdat zij dat kalf gemaakt hadden, hetwelk Aaron gemaakt had.

Exodus 32 Commentary

Chapter 32

The people cause Aaron to make a golden calf. (1-6) God's displeasure, The intercession of Moses. (7-14) Moses breaks the tables of the law, He destroys the golden calf. (15-20) Aaron's excuse, The idolaters slain. (21-29) Moses prays for the people. (30-35)

Verses 1-6 While Moses was in the mount, receiving the law from God, the people made a tumultuous address to Aaron. This giddy multitude were weary of waiting for the return of Moses. Weariness in waiting betrays to many temptations. The Lord must be waited for till he comes, and waited for though he tarry. Let their readiness to part with their ear-rings to make an idol, shame our niggardliness in the service of the true God. They did not draw back on account of the cost of their idolatry; and shall we grudge the expenses of religion? Aaron produced the shape of an ox or calf, giving it some finish with a graving tool. They offered sacrifice to this idol. Having set up an image before them, and so changed the truth of God into a lie, their sacrifices were abomination. Had they not, only a few days before, in this very place, heard the voice of the Lord God speaking to them out of the midst of the fire, Thou shalt not make to thyself any graven image? Had they not themselves solemnly entered into covenant with God, that they would do all he had said to them, and would be obedient? ch. 24:7 . Yet before they stirred from the place where this covenant had been solemnly made, they brake an express command, in defiance of an express threatening. It plainly shows, that the law was no more able to make holy, than it was to justify; by it is the knowledge of sin, but not the cure of sin. Aaron was set apart by the Divine appointment to the office of the priesthood; but he, who had once shamed himself so far as to build an altar to a golden calf, must own himself unworthy of the honour of attending at the altar of God, and indebted to free grace alone for it. Thus pride and boasting were silenced.

Verses 7-14 God says to Moses, that the Israelites had corrupted themselves. Sin is the corruption of the sinner, and it is a self-corruption; every man is tempted when he is drawn aside of his own lust. They had turned aside out of the way. Sin is a departing from the way of duty into a by-path. They soon forgot God's works. He sees what they cannot discover, nor is any wickedness of the world hid from him. We could not bear to see the thousandth part of that evil which God sees every day. God expresses the greatness of his just displeasure, after the manner of men who would have prayer of Moses could save them from ruin; thus he was a type of Christ, by whose mediation alone, God would reconcile the world to himself. Moses pleads God's glory. The glorifying God's name, as it ought to be our first petition, and it is so in the Lord's prayer, so it ought to be our great plea. And God's promises are to be our pleas in prayer; for what he has promised he is able to perform. See the power of prayer. In answer to the prayers of Moses, God showed his purpose of sparing the people, as he had before seemed determined on their destruction; which change of the outward discovery of his purpose, is called repenting of the evil.

Verses 15-20 What a change it is, to come down from the mount of communion with God, to converse with a wicked world. In God we see nothing but what is pure and pleasing; in the world nothing but what is sinful and provoking. That it might appear an idol is nothing in the world, Moses ground the calf to dust. Mixing this powder with their drink, signified that the backslider in heart should be filled with his own ways.

Verses 21-29 Never did any wise man make a more frivolous and foolish excuse than that of Aaron. We must never be drawn into sin by any thing man can say or do to us; for men can but tempt us to sin, they cannot force us. The approach of Moses turned the dancing into trembling. They were exposed to shame by their sin. The course Moses took to roll away this reproach, was, not by concealing the sin, or putting any false colour upon it, but by punishing it. The Levites were to slay the ringleaders in this wickedness; yet none were executed but those who openly stood forth. Those are marked for ruin who persist in sin: those who in the morning were shouting and dancing, before night were dying. Such sudden changes do the judgments of the Lord sometimes make with sinners that are secure and jovial in their sin.

Verses 30-35 Moses calls it a great sin. The work of ministers is to show people the greatness of their sins. The great evil of sin appears in the price of pardon. Moses pleads with God for mercy; he came not to make excuses, but to make atonement. We are not to suppose that Moses means that he would be willing to perish for ever, for the people's sake. We are to love our neighbour as ourselves, and not more than ourselves. But having that mind which was in Christ, he was willing to lay down his life in the most painful manner, if he might thereby preserve the people. Moses could not wholly turn away the wrath of God; which shows that the law of Moses was not able to reconcile men to God, and to perfect our peace with him. In Christ alone, God so pardons sin as to remember it no more. From this history we see, that no unhumbled, carnal heart, can long endure the holy precepts, the humbling truths, and the spiritual worship of God. But a god, a priest, a worship, a doctrine, and a sacrifice, suited to the carnal mind, will ever meet with abundance of worshippers. The very gospel itself may be so perverted as to suit a worldly taste. Well is it for us, that the Prophet like unto Moses, but who is beyond compare more powerful and merciful, has made atonement for our souls, and now intercedes in our behalf. Let us rejoice in his grace.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO EXODUS 32

This chapter gives an account of the idolatry of the Israelites making and worshipping a golden calf, Ex 32:1-6 the information of it God gave to Moses, bidding him at the same time not to make any suit in their favour, that he might consume them, and make a large nation out Moses's family, Ex 32:7-10 the intercession of Moses for them, in which he succeeded, Ex 32:11-14 his descent from the mount with the two tables in his hands, accompanied by Joshua, when he was an eyewitness of their idolatry, which raised his indignation, that he cast the two tables out of his hands and broke them, took the calf and burnt it, and ground it to powder, and made the children of Israel drink of it, Ex 32:15-20 the examination of Aaron about the fact, who excused himself, Ex 32:21-24 the orders given to the Levites, who joined themselves to Moses, to slay every man his brother, which they did to the number of 3000 men, Ex 32:25-29 another intercession for them by Moses, which gained a respite of them for a time, for they are threatened to be visited still for their sin, and they were plagued for it, Ex 32:30-35.