Jesaja 48

1 Hoort dit, gij huis van Jakob, die genoemd wordt met den naam van Israel, en uit de wateren van Juda voortgekomen zijt! die daar zweert bij den Naam des HEEREN, en vermeldt den God Israels, maar niet in waarheid, noch in gerechtigheid.

2 Ja, van de heilige stad worden zij genoemd, en zij steunen op den God Israels; HEERE der heirscharen is Zijn Naam.

3 De vorige dingen heb Ik verkondigd van toen af, en uit Mijn mond zijn zij voortgekomen, en Ik heb ze doen horen; Ik heb ze snellijk gedaan, en zij zijn gekomen;

4 Omdat Ik wist, dat gij hard zijt, en uw nek een ijzeren zenuw is, en uw voorhoofd koper;

5 Daarom heb Ik het u van toen af verkondigd, eer dat het kwam, heb Ik het u doen horen; opdat gij niet misschien zoudt zeggen: Mijn afgod heeft die dingen gedaan, of mijn gesneden beeld, of mijn gegoten beeld heeft ze bevolen.

6 Gij hebt het gehoord, aanmerkt dat alles; zult gijlieden het ook niet verkondigen? Van nu af doe Ik u nieuwe dingen horen, en verborgen dingen, en die gij niet geweten hebt.

7 Nu zijn zij geschapen, en niet van toen af, en voor dezen dag hebt gij ze ook niet gehoord; opdat gij niet misschien zeggen zoudt: Ziet, ik heb ze geweten.

8 Ook hebt gij ze niet gehoord, ook hebt gij ze niet geweten, ook van toen af is uw oor niet geopend geweest; want Ik heb geweten, dat gij gans trouwelooslijk handelen zoudt, en dat gij van den buik af een overtreder genaamd zijt.

9 Om Mijns Naams wil zal Ik Mijn toorn langer uitstellen, en om Mijns roems wil zal Ik, u ten goede, Mij bedwingen, opdat Ik u niet afhouwe.

10 Ziet, Ik heb u gelouterd, doch niet als zilver, Ik heb u gekeurd in den smeltkroes der ellende.

11 Om Mijnentwil, om Mijnentwil zal Ik het doen, want hoe zou Hij ontheiligd worden? en Ik zal Mijn eer aan geen ander geven.

12 Hoor naar Mij, o Jakob! en gij Israel, Mijn geroepene! Ik ben Dezelfde; Ik ben de Eerste, ook ben Ik de Laatste.

13 Ook heeft Mijn hand de aarde gegrond, en Mijn rechterhand heeft de hemelen met de palm afgemeten; wanneer Ik ze roep, staan zij daar te zamen.

14 Vergadert u, gij allen, en hoort; wie onder hen heeft deze dingen verkondigd? De HEERE heeft hem lief, Hij zal Zijn welbehagen tegen Babel doen, en Zijn arm zal tegen de Chaldeen zijn.

15 Ik, Ik heb het gesproken, ook heb Ik hem geroepen; Ik zal hem doen komen, en hij zal voorspoedig zijn op zijn weg.

16 Nadert gijlieden tot Mij, hoort dit: Ik heb van den beginne niet in het verborgene gesproken, maar van dien tijd af, dat het geschied is, ben Ik daar; en nu, de Heere HEERE, en Zijn Geest heeft Mij gezonden.

17 Alzo zegt de HEERE, uw Verlosser, de Heilige Israels: Ik ben de HEERE, uw God, Die u leert, wat nut is, Die u leidt op den weg, dien gij gaan moet.

18 Och, dat gij naar Mijn geboden geluisterd hadt! zo zou uw vrede geweest zijn als een rivier, en uw gerechtigheid als de golven der zee.

19 Ook zou uw zaad geweest zijn als het zand, en die uit uw ingewanden voortkomen als deszelfs steentjes; wiens naam niet zou worden afgehouwen, noch verdelgd van voor Mijn aangezicht.

20 Gaat uit van Babel, vliedt van de Chaldeen, verkondigt met de stemme des gejuichs, doet zulks horen, brengt het uit tot aan het einde der aarde, zegt: De HEERE heeft Zijn knecht Jakob verlost!

21 En: Zij hadden geen dorst, toen Hij hen leidde door de woeste plaatsen; Hij deed hun water uit den rotssteen vlieten; als Hij den rotssteen kliefde, zo vloeiden de wateren daarhenen.

22 Maar de goddelozen hebben geen vrede, zegt de HEERE.

Jesaja 48 Commentary

Chapter 48

The Jews reproved for their idolatry. (1-8) Yet deliverance is promised them. (9-15) Solemn warnings of judgment upon those who persisted in evil. (16-22)

Verses 1-8 The Jews valued themselves on descent from Jacob, and used the name of Jehovah as their God. They prided themselves respecting Jerusalem and the temple, yet there was no holiness in their lives. If we are not sincere in religion, we do but take the name of the Lord in vain. By prophecy they were shown how God would deal with them, long before it came to pass. God has said and done enough to prevent men's boasting of themselves, which makes the sin and ruin of the proud worse; sooner or later every mouth shall be stopped, and all become silent before Him. We are all born children of disobedience. Where original sin is, actual sin will follow. Does not the conscience of every man witness to the truth of Scripture? May the Lord prove us, and render us doers of the word.

Verses 9-15 We have nothing ourselves to plead with God, why he should have mercy upon us. It is for his praise, to the honour of his mercy, to spare. His bringing men into trouble was to do them good. It was to refine them, but not as silver; not so thoroughly as men refine silver. If God should take that course, they are all dross, and, as such, might justly be put away. He takes them as refined in part only. Many have been brought home to God as chosen vessels, and a good work of grace begun in them, in the furnace of affliction. It is comfort to God's people, that God will secure his own honour, therefore work deliverance for them. And if God delivers his people, he cannot be at a loss for instruments to be employed. God has formed a plan, in which, for his own sake, and the glory of his grace, he saves all that come to Him.

Verses 16-22 The Holy Spirit qualifies for service; and those may speak boldly, whom God and his Spirit send. This is to be applied to Christ. He was sent, and he had the Spirit without measure. Whom God redeems, he teaches; he teaches to profit by affliction, and then makes them partakers of his holiness. Also, by his grace he leads them in the way of duty; and by his providence he leads in the way of deliverance. God did not afflict them willingly. If their sins had not turned them away, their peace should have been always flowing and abundant. Spiritual enjoyments are ever joined with holiness of life and regard to God's will. It will make the misery of the disobedient the more painful, to think how happy they might have been. And here is assurance given of salvation out of captivity. Those whom God designs to bring home to himself, he will take care of, that they want not for their journey. This is applicable to the grace laid up for us in Jesus Christ, from whom all good flows to us, as the water to Israel out of the rock, for that Rock was Christ. The spiritual blessings of redemption, and the rescue of the church from antichristian tyranny, are here pointed to. But whatever changes take place, the Lord warned impenitent sinners that no good would come to them; that inward anguish and outward trouble, which spring from guilt and from the Divine wrath, must be their portion for ever.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO ISAIAH 48

The prophecy of this chapter is concerning the deliverance and salvation of the Jews, and is addressed unto them; who are described by their natural descent and lineage, and by their hypocrisy in religious things, Isa 48:1,2. By their obstinacy and impudence, and by their proneness to idolatry, and to ascribe that to idols which belonged to God; which were the reasons why the Lord foretold all former things to them, before they came to pass, Isa 48:3-5. And for the same reasons also he declared unto them what should be hereafter, particularly the destruction of Babylon, and their deliverance by Cyrus, Isa 48:6-8. From which account of them it would clearly appear, that it was not for any merits of theirs, but for his own name's sake, for his own glory, that he chose them, purified, and saved them as gold tried in the fire, Isa 48:9-11. He observes his own perfections, his eternity and immutability, and power displayed in creation, to engage their faith in the promise of deliverance, Isa 48:12,13 and points out the deliverer Cyrus, a type of Christ, whom he loved, called, sent, and made him prosperous, Isa 48:14-16. Then he directs them to walk in his ways, with promises of peace and prosperity, Isa 48:17-19. And the chapter is concluded with an exhortation to go out of Babylon with joy, publishing wherever they came their redemption, and who would be supplied with all necessaries in their return to their own land; only it should be observed, that there was no peace or happiness for the wicked, Isa 48:20-22.