Numberi 11

1 En het geschiedde, als het volk zich was beklagende, dat het kwaad was in de oren des HEEREN; want de HEERE hoorde het, zodat Zijn toorn ontstak, en het vuur des HEEREN onder hen ontbrandde, en verteerde, in het uiterste des legers.

2 Toen riep het volk tot Mozes; en Mozes bad tot den HEERE; en het vuur werd gedempt.

3 Daarom noemde hij den naam dier plaats Thab-era, omdat het vuur des HEEREN onder hen gebrand had.

4 En het gemene volk, dat in het midden van hen was, werd met lust bevangen; daarom zo weenden ook de kinderen Israels wederom, en zeiden: Wie zal ons vlees te eten geven?

5 Wij gedenken aan de vissen, die wij in Egypte om niet aten; aan de komkommers, en aan de pompoenen, en aan het look, en aan de ajuinen, en aan het knoflook.

6 Maar nu is onze ziel dor, er is niet met al, behalve dit Man voor onze ogen!

7 Het Man nu was als korianderzaad, en zijn verf was als de verf van den bedolah.

8 Het volk liep hier en daar, en verzamelde het, en maalde het met molens, of stiet het in mortieren, en zood het in potten, en maakte daarvan koeken; en zijn smaak was als de smaak van de beste vochtigheid der olie.

9 En wanneer de dauw des nachts op het leger nederviel, viel het Man op hetzelve neder.

10 Toen hoorde Mozes het volk wenen door hun huisgezinnen, een ieder aan de deur zijner hut; en de toorn des HEEREN ontstak zeer; ook was het kwaad in de ogen van Mozes.

11 En Mozes zeide tot de HEERE: Waarom hebt Gij aan Uw knecht kwalijk gedaan, en waarom heb ik geen genade in Uw ogen gevonden, dat Gij den last van dit ganse volk op mij legt?

12 Heb ik dan al dit volk ontvangen? heb ik het gebaard? dat Gij tot mij zoudt zeggen: Draag het in uw schoot, gelijk als een voedstervader den zuigeling draagt, tot dat land, hetwelk Gij hun vaderen gezworen hebt?

13 Van waar zou ik het vlees hebben, om al dit volk te geven? Want zij wenen tegen mij, zeggende: Geef ons vlees, dat wij eten!

14 Ik alleen kan al dit volk niet dragen; want het is mij te zwaar!

15 En indien Gij alzo aan mij doet, dood mij toch slechts, indien ik genade in Uw ogen gevonden heb; en laat mij mijn ongeluk niet aanzien!

16 En de HEERE zeide tot Mozes: Verzamel Mij zeventig mannen uit de oudsten van Israel, dewelke gij weet, dat zij de oudsten des volks en deszelfs ambtlieden zijn; en gij zult hen brengen voor de tent der samenkomst, en zij zullen zich daar bij u stellen.

17 Zo zal Ik afkomen en met u aldaar spreken; en van den Geest, die op u is, zal Ik afzonderen, en op hen leggen; en zij zullen met u den last van dit volk dragen, opdat gij dien alleen niet draagt.

18 En tot het volk zult gij zeggen: Heiligt u tegen morgen, en gij zult vlees eten; want gij hebt voor de oren des HEEREN geweend, zeggende: Wie zal ons vlees te eten geven? want het ging ons wel in Egypte! Daarom zal de HEERE u vlees geven, en gij zult eten.

19 Gij zult niet een dag, noch twee dagen eten, noch vijf dagen, noch tien dagen, noch twintig dagen;

20 Tot een gehele maand toe, totdat het uit uw neus uitga, en u tot walging zij; overmits gij den HEERE, Die in het midden van u is, verworpen hebt, en hebt voor Zijn aangezicht geweend, zeggende: Waarom nu zijn wij uit Egypte getogen?

21 En Mozes zeide: Zeshonderd duizend te voet is dit volk, in welks midden ik ben; en Gij hebt gezegd: Ik zal hun vlees geven, en zij zullen een gehele maand eten!

22 Zullen dan voor hen schapen en runderen geslacht worden, dat voor hen genoeg zij? zullen al de vissen der zee voor hen verzameld worden, dat voor hen genoeg zij?

23 Doch de HEERE zeide tot Mozes: Zou dan des HEEREN hand verkort zijn? Gij zult nu zien, of Mijn woord u wedervaren zal, of niet.

24 En Mozes ging uit, en sprak de woorden des HEEREN tot het volk; en hij verzamelde zeventig mannen uit de oudsten des volks, en stelde hen rondom de tent.

25 Toen kwam de HEERE af in de wolk, en sprak tot hem, en afzonderende van den Geest, die op hem was, legde Hem op de zeventig mannen, die oudsten; en het geschiedde, als de Geest op hen rustte, dat zij profeteerden, maar daarna niet meer.

26 Maar twee mannen waren in het leger overgebleven; des enen naam was Eldad, en des anderen naam Medad; en die Geest rustte op hen (want zij waren onder de aangeschrevenen, hoewel zij tot de tent niet uitgegaan waren), en zij profeteerden in het leger.

27 Toen liep een jongen heen, en boodschapte aan Mozes, en zeide: Eldad en Medad profeteren in het leger.

28 En Jozua, de zoon van Nun, de dienaar van Mozes, een van zijn uitgelezen jongelingen, antwoordde en zeide: Mijn heer Mozes, verbied hun!

29 Doch Mozes zeide tot hem: Zijt gij voor mij ijverende? Och of al dat volk des HEEREN profeten waren, dat de HEERE Zijn Geest over hen gave!

30 Daarna verzamelde zich Mozes tot het leger, hij en de oudsten van Israel.

31 Toen voer een wind uit van den HEERE, en raapte kwakkelen van de zee, en strooide ze bij het leger, omtrent een dagreize, en omtrent een dagreize derwaarts, rondom het leger; en zij waren omtrent twee ellen boven de aarde.

32 Toen maakte zich het volk op, dien gehelen dag, en dien gansen nacht, en den gansen anderen dag, en verzamelden de kwakkelen; die het minst had, had tien homers verzameld; en zij spreidden ze voor zich van elkander rondom het leger.

33 Dat vlees was nog tussen hun tanden, eer het gekauwd was, zo ontstak de toorn des HEEREN tegen het volk, en de HEERE sloeg het volk met een zeer grote plaag.

34 Daarom heet men den naam derzelver plaats Kibroth Thaava; want daar begroeven zij het volk, dat belust was geweest.

35 Van Kibroth Thaava verreisde het volk naar Hazeroth; en zij bleven in Hazeroth.

Numberi 11 Commentary

Chapter 11

The burning at Taberah. (1-3) The people lust for flesh, and loathe the manna. (4-9) Moses complains of his charge. (10-15) Elders appointed to divide the charge. Flesh meat promised. (16-23) The Spirit rests on the elders. (24-30) Quails are given. (31-35)

Verses 1-3 Here is the people's sin; they complained. See the sinfulness of sin, which takes occasion from the commandment to be provoking. The weakness of the law discovered sin, but could not destroy it; checked, but could not conquer it. They complained. Those who are of a discontented spirit, will always find something to quarrel or fret about, though the circumstances of their outward condition be ever so favourable. The Lord heard it, though Moses did not. God knows the secret frettings and murmurings of the heart, though concealed from men. What he noticed, he was much displeased with, and he chastised them for this sin. The fire of their wrath against God burned in their minds; justly did the fire of God's wrath fasten on their bodies; but God's judgments came on them gradually, that they might take warning. It appeared that God delights not in punishing; when he begins, he is soon prevailed with to let it fall.

Verses 4-9 Man, having forsaken his proper rest, feels uneasy and wretched, though prosperous. They were weary of the provision God had made for them, although wholesome food and nourishing. It cost no money or care, and the labour of gathering it was very little indeed; yet they talked of Egypt's cheapness, and the fish they ate there freely; as if that cost them nothing, when they paid dearly for it with hard service! While they lived on manna, they seemed exempt from the curse sin has brought on man, that in the sweat of his face he should eat bread; yet they speak of it with scorn. Peevish, discontented minds will find fault with that which has no fault in it, but that it is too good for them. Those who might be happy, often make themselves miserable by discontent. They could not be satisfied unless they had flesh to eat. It is evidence of the dominion of the carnal mind, when we want to have the delights and satisfaction of sense. We should not indulge in any desire which we cannot in faith turn into prayer, as we cannot when we ask meat for our lust. What is lawful of itself becomes evil, when God does not allot it to us, yet we desire it.

Verses 10-15 The provocation was very great; yet Moses expressed himself otherwise than became him. He undervalued the honour God had put upon him. He magnified his own performances, while he had the Divine wisdom to direct him, and Almighty power to dispense rewards and punishments. He speaks distrustfully of the Divine grace. Had the work been much less he could not have gone through it in his own strength; but had it been much greater, through God strengthening him, he might have done it. Let us pray, Lord, lead us not into temptation.

Verses 16-23 Moses is to choose such as he knew to be elders, that is, wise and experienced men. God promises to qualify them. If they were not found fit for the employ, they should be made fit. Even the discontented people shall be gratified too, that every mouth may be stopped. See here, I. The vanity of all the delights of sense; they will cloy, but they will not satisfy. Spiritual pleasures alone will satisfy and last. As the world passes away, so do the lusts of it. 2. What brutish sins gluttony and drunkenness are! they make that to hurt the body which should be its health. Moses objects. Even true and great believers sometimes find it hard to trust God under the discouragements of second causes, and against hope to believe in hope. God here brings Moses to this point, The Lord God is Almighty; and puts the proof upon the issue, Thou shalt see whether my word shall come to pass or not. If he speaks, it is done.

Verses 24-30 We have here the fulfilment of God's word to Moses, that he should have help in the government of Israel. He gave of his Spirit to the seventy elders. They discoursed to the people of the things of God, so that all who heard them might say, that God was with them of a truth. Two of the elders, Eldad and Medad, went not out unto the tabernacle, as the rest, being sensible of their own weakness and unworthiness. But the Spirit of God found them in the camp, and there they exercised their gift of praying, preaching, and praising God; they spake as moved by the Holy Ghost. The Spirit of God is not confined to the tabernacle, but, like the wind, blows where He listeth. And they that humble themselves shall be exalted; and those who are most fit for government, are least ambitious of it. Joshua does not desire that they should be punished, but only restrained for the future. This motion he made out of zeal for what he thought to be the unity of the church. He would have them silenced, lest they should occasion a schism, or should rival Moses; but Moses was not afraid of any such effects from that Spirit which God had put upon them. Shall we reject those whom Christ has owned, or restrain any from doing good, because they are not in every thing of our mind? Moses wishes all the Lord's people were prophets, that he would put his Spirit upon all of them. Let the testimony of Moses be believed by those who desire to be in power; that government is a burden. It is a burden of care and trouble to those who make conscience of the duty of it; and to those who do not, it will prove a heavier burden in the day of account. Let the example of Moses be followed by those in power; let them not despise the advice and assistance of others, but desire it, and be thankful for it. If all the present number of the Lord's people were rendered prophets, or ministers, by the Spirit of Christ, though not all agreed in outward matters, there is work enough for all, in calling sinners to repentance, and faith in our Lord Jesus.

Verses 31-35 God performed his promise to the people, in giving them flesh. How much more diligent men are in collecting the meat that perishes, than in labouring for meat which endures to everlasting life! We are quick-sighted in the affairs of time; but stupidity blinds us as to the concerns of eternity. To pursue worldly advantages, we need no arguments; but when we are to secure the true riches, then we are all forgetfulness. Those who are under the power of a carnal mind, will have their lusts fulfilled, though it be to the certain damage and ruin of their precious souls. They paid dearly for their feasts. God often grants the desires of sinners in wrath, while he denies the desires of his own people in love. What we unduly desire, if we obtain it, we have reason to fear, will be some way or other a grief and cross to us. And what multitudes there are in all places, who shorten their lives by excess of one kind or other! Let us seek for those pleasures which satisfy, but never surfeit; and which will endure for evermore.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO NUMBERS 11

This chapter informs us of the complaints of the people of Israel, which brought the fire of the Lord upon them, and consumed many of them; and which, at the intercession of Moses, was quenched, and the place from thence called Taberah, Nu 11:1-3; and of the lusting of the mixed multitude after flesh, to increase which, they called to mind their food in Egypt; and to show their folly and ingratitude in so doing, the manna is described, Nu 11:4-9; and of the uneasiness of Moses, and his complaints of the heavy burden of the people upon him, Nu 11:10-15; and to make him easy, it is promised, that seventy of the elders of Israel should partake of his spirit, and assist in bearing the burden, Nu 11:16,17; and that the people should have flesh to serve them a whole month, Nu 11:18-20; at which last Moses expressed some degree of unbelief, Nu 11:21-23; however God fulfilled his promise with respect to both. Some of the spirit of Moses was taken and given to seventy elders, who prophesied, and two men are particularly taken notice of, who did so, Nu 11:24-30; quails in great numbers were brought by a wind to the people; but while they were eating them wrath came upon them, and they were smitten with a plague, whence the place was called Kibrothhattaavah, Nu 11:31-34; and from thence they removed to Hazeroth, Nu 11:35.