Genesis 21:16

16 En zij ging en zette zich tegenover, afgaande zo verre, als die met de boog schieten; want zij zeide: Dat ik het kind niet zie sterven; en zij zat tegenover, en hief haar stem op, en weende.

Genesis 21:16 Meaning and Commentary

Genesis 21:16

And she went and sat her down over against [him], a good way
off
Not being able to bear the sight of her child in his agonies, and, as she apprehended, ready to expire, she went from the place where she had laid him, and sat down under one of the shrubs or trees to shade herself, right over against that where her child was, though at some distance, which is next expressed:

as it were a bowshot;
about as far off from him as an arrow can be shot, or is usually shot out of a bow; according to the Jews this was about half a mile, for they say ^F9 two bowshots make a mile; here she sat waiting what would be the issue, whether life or death, which last she expected:

for she said, let me not see the death of the child;
she could not bear to hear his dying groans, and see him in his dying agonies:

and she sat over against [him], and lift up her voice and wept;
on account of her desolate and forlorn condition, being in a wilderness, where she could get no water, and her child, as she thought, dying with thirst: the Septuagint version is, "and the child cried and wept"; and certain it is, from ( Genesis 21:17 ) , that the child did lift up its voice and cry, but that is not expressed in the text; it is quite clear in the original that it was Hagar and not her son that is said to weep, since the verb is feminine.

---

FOOTNOTES:

F9 Bereshit Rabba, ut supra. (sect. 53. fol. 47. 4.)

Genesis 21:16 In-Context

14 Toen stond Abraham des morgens vroeg op, en nam brood, en een fles water, en gaf ze aan Hagar, die leggende op haar schouder; ook gaf hij haar het kind, en zond haar weg. En zij ging voort, en dwaalde in de woestijn Ber-seba.

15 Als nu het water van de fles uit was, zo wierp zij het kind onder een van de struiken.

16 En zij ging en zette zich tegenover, afgaande zo verre, als die met de boog schieten; want zij zeide: Dat ik het kind niet zie sterven; en zij zat tegenover, en hief haar stem op, en weende.

17 En God hoorde de stem van den jongen; en de Engel Gods riep Hagar toe uit den hemel, en zeide tot haar: Wat is u, Hagar? Vrees niet; want God heeft naar des jongens stem gehoord, ter plaatse, waar hij is.

18 Sta op, hef den jongen op, en houd hem vast met uwe hand; want Ik zal hem tot een groot volk stellen.