Haggaï 2:2

2 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

Haggaï 2:2 Meaning and Commentary

Haggai 2:2

Speak now to Zerubbabel, the son of Shealtiel, governor of
Judah Of whom, his descent and dignity, (See Gill on Haggai 1:1). The Septuagint version wrongly renders it "of the tribe of Judah"; in which it is followed by the Arabic version; for, though he was of the tribe of Judah, this does not sufficiently distinguish him; nor does it answer to the word here used, which is expressive of his office and dignity. The Vulgate Latin version, Luther, and Castalio, omit the particle (an) , rendered "now", which is very emphatic. The prophet is ordered to go and say what he is bid, directly, immediately, at once, without any delay; the very day before mentioned, yea, at that very instant or moment, the people being now at work, under the eye of their governor; in order to remove an offence, which might discourage them in their work, taken from the meanness of the building, in comparison of the former temple: and to Joshua the son of Josedech, the high priest, and to the
residue of the people;
these, besides the two former, even the whole body of the people, the remnant that were come out of the captivity of Babylon: saying;
to the above persons, as follows:

Haggaï 2:2 In-Context

1 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

2 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

3 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

4 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.

5 Dit is die stad, die opspringt van vreugde, die zeker woont, die in haar hart zegt: Ik ben het, en buiten mij is geen meer; hoe is zij geworden tot woestheid, een rustplaats van het gedierte! Een ieder, die daardoor trekt, zal ze aanfluiten, hij zal zijn hand bewegen.