2 Koningen 5

1 Naaman nu, de krijgsoverste van den koning van Syrie, was een groot man voor het aangezicht zijns heren, en van hoog aanzien; want door hem had de HEERE den Syriers verlossing gegeven; zo was deze man een strijdbaar held, doch melaats.

2 En er waren benden uit Syrie getogen, en hadden een kleine jonge dochter uit het land van Israel gevankelijk gebracht, die in den dienst der huisvrouw van Naaman was.

3 Deze zeide tot haar vrouw: Och, of mijn heer ware voor het aangezicht van den profeet, die te Samaria is, dan zou hij hem van zijn melaatsheid ontledigen.

4 Toen ging hij in en gaf het zijn heer te kennen, zeggende: Zo en zo heeft de jonge dochter gesproken, die uit het land van Israel is.

5 Toen zeide de koning van Syrie: Ga heen, kom, en ik zal een brief aan den koning van Israel zenden. En hij ging heen, en nam in zijn hand tien talenten zilvers, en zes duizend sikkelen gouds, en tien wisselklederen.

6 En hij bracht den brief tot den koning van Israel, zeggende: Zo wanneer nu deze brief tot u zal gekomen zijn, zie, ik heb mijn knecht Naaman tot u gezonden, dat gij hem ontledigt van zijn melaatsheid.

7 En het geschiedde, als de koning van Israel den brief gelezen had, dat hij zijn klederen scheurde, en zeide: Ben ik dan God, om te doden en levend te maken, dat deze tot mij zendt, om een man van zijn melaatsheid te ontledigen? Want voorwaar, merkt toch, en ziet, dat hij oorzaak tegen mij zoekt.

8 Maar het geschiedde, als Elisa, de man Gods, gehoord had, dat de koning van Israel zijn klederen gescheurd had, dat hij tot den koning zond, om te zeggen: Waarom hebt gij uw klederen gescheurd? Laat hem nu tot mij komen, zo zal hij weten, dat er een profeet in Israel is.

9 Alzo kwam Naaman met zijn paarden en met zijn wagen, en stond voor de deur van het huis van Elisa.

10 Toen zond Elisa tot hem een bode, zeggende: Ga heen en was u zevenmaal in de Jordaan, en uw vlees zal u wederkomen, en gij zult rein zijn.

11 Maar Naaman werd zeer toornig, en toog weg, en zeide: Zie, ik zeide bij mijzelven: Hij zal zekerlijk uitkomen, en staan, en den Naam des HEEREN, Zijns Gods, aanroepen, en zijn hand over de plaats strijken, en den melaatse ontledigen.

12 Zijn niet Abana en Farpar, de rivieren van Damaskus, beter dan alle wateren van Israel; zou ik mij in die niet kunnen wassen en rein worden? Zo wendde hij zich, en toog weg met grimmigheid.

13 Toen traden zijn knechten toe, en spraken tot hem, en zeiden: Mijn vader, zo die profeet tot u een grote zaak gesproken had, zoudt gij ze niet gedaan hebben? Hoeveel te meer, naardien hij tot u gezegd heeft: Was u, en gij zult rein zijn?

14 Zo klom hij af, en doopte zich in de Jordaan zevenmaal, naar het woord van den man Gods; en zijn vlees kwam weder, gelijk het vlees van een kleinen jongen; en hij werd rein.

15 Toen keerde hij weder tot den man Gods, hij en zijn ganse heir, en kwam, en stond voor zijn aangezicht en zeide: Zie, nu weet ik, dat er geen God is op de ganse aarde, dan in Israel! Nu dan, neem toch een zegen van uw knecht.

16 Maar hij zeide: Zo waarachtig als de HEERE leeft, voor Wiens aangezicht ik sta, indien ik het neme! En hij hield bij hem aan, opdat hij het nam, doch hij weigerde het.

17 En Naaman zeide: Zo niet; laat toch uw knecht gegeven worden een last aarde van een juk muildieren; want uw knecht zal niet meer brandoffer of slachtoffer aan andere goden doen, maar den HEERE.

18 In deze zaak vergeve de HEERE uw knecht: wanneer mijn heer in het huis van Rimmon zal gaan, om zich daar neder te buigen, en hij op mijn hand leunen zal en ik mij in het huis van Rimmon nederbuigen zal; als ik mij alzo nederbuigen zal in het huis van Rimmon, de HEERE vergeve toch uw knecht in deze zaak.

19 En hij zeide tot hem: Ga in vrede. En hij ging van hem een kleine streek lands.

20 Gehazi nu, de jongen van Elisa, den man Gods, zeide: Zie, mijn heer heeft Naaman, dien Syrier belet, dat men uit zijn hand niet genomen heeft, wat hij gebracht had; maar zo waarachtig als de HEERE leeft, ik zal hem nalopen, en zal wat van hem nemen!

21 Zo volgde Gehazi Naaman achterna. En toen Naaman zag, dat hij hem naliep, viel hij van den wagen af, hem tegemoet, en hij zeide: Is het wel?

22 En hij zeide: Het is wel; mijn heer heeft mij gezonden, om te zeggen: Zie, nu straks zijn tot mij twee jongelingen uit de zonen der profeten, van het gebergte van Efraim gekomen; geef hun toch een talent zilvers en twee wisselklederen.

23 En Naaman zeide: Belieft het u, neem twee talenten. En hij hield aan bij hem, en bond twee talenten zilvers in twee buidels, met twee wisselklederen, en hij legde ze op twee van zijn jongens, die ze voor zijn aangezicht droegen.

24 Als hij nu op de hoogte kwam, nam hij ze van hun hand, en bestelde ze in een huis; en hij liet de mannen gaan, en zij togen heen.

25 Daarna kwam hij in, en stond voor zijn heer. En Elisa zeide tot hem: Van waar, Gehazi? En hij zeide: Uw knecht is noch herwaarts noch derwaarts gegaan.

26 Maar hij zeide tot hem: Ging niet mijn hart mede, als die man zich omkeerde van op zijn wagen u tegemoet? Was het tijd, om dat zilver te nemen, en om klederen te nemen, en olijfbomen, en wijngaarden, en schapen, en runderen, en knechten, en dienstmaagden?

27 Daarom zal u de melaatsheid van Naaman aankleven, en uw zaad in eeuwigheid! Toen ging hij uit van voor zijn aangezicht, melaats, wit als de sneeuw.

2 Koningen 5 Commentary

Chapter 5

Naaman's leprosy. (1-8) The cure of it. (9-14) Elisha refuses Naaman's gifts. (15-19) Gehazi's covetousness and falsehood. (20-27)

Verses 1-8 Though the Syrians were idolaters, and oppressed God's people, yet the deliverance of which Naaman had been the means, is here ascribed to the Lord. Such is the correct language of Scripture, while those who write common history, plainly show that God is not in all their thoughts. No man's greatness, or honour, can place him our of the reach of the sorest calamities of human life: there is many a sickly, crazy body under rich and gay clothing. Every man has some but or other, something that blemishes and diminishes him, some allay to his grandeur, some damp to his joy. This little maid, though only a girl, could give an account of the famous prophet the Israelites had among them. Children should be early told of the wondrous works of God, that, wherever they go, they may talk of them. As became a good servant, she desired the health and welfare of her master, though she was a captive, a servant by force; much more should servants by choice, seek their masters' good. Servants may be blessings to the families where they are, by telling what they know of the glory of God, and the honour of his prophets. Naaman did not despise what she told, because of her meanness. It would be well if men were as sensible of the burden of sin as they are of bodily disease. And when they seek the blessings which the Lord sends in answer to the prayers of his faithful people, they will find nothing can be had, except they come as beggars for a free gift, not as lords to demand or purchase.

Verses 9-14 Elisha knew Naaman to be a proud man, and he would let him know, that before the great God all men stand upon the same level. All God's commands make trial of men's spirits, especially those which direct a sinner how to apply for the blessings of salvation. See in Naaman the folly of pride; a cure will not content him, unless he be cured with pomp and parade. He scorns to be healed, unless he be humoured. The way by which a sinner is received and made holy, through the blood, and by the Spirit of Christ, through faith alone in his name, does not sufficiently humour or employ self, to please the sinner's heart. Human wisdom thinks it can supply wiser and better methods of cleansing. Observe, masters should be willing to hear reason. As we should be deaf to the counsel of the ungodly, though given by great and respected names, so we are to have our ears open to good advice, though brought by those below us. Wouldst thou not do any thing? When diseased sinners are content to do any thing, to submit to any thing, to part with any thing, for a cure, then, and not till then, is there any hope of them. The methods for the healing of the leprosy of sin, are so plain, that we are without excuse if we do not observe them. It is but, Believe, and be saved; Repent, and be pardoned; Wash, and be clean. The believer applies for salvation, not neglecting, altering, or adding to the Saviour's directions; he is thus made clean from guilt, while others, who neglect them, live and die in the leprosy of sin.

Verses 15-19 The mercy of the cure affected Naaman more than the miracle. Those are best able to speak of the power of Divine grace, who themselves experience it. He also shows himself grateful to Elisha the prophet. Elijah refused any recompence, not because he thought it unlawful, for he received presents from others, but to show this new convert that the servants of the God of Israel looked upon worldly wealth with a holy contempt. The whole work was from God, in such a manner, that the prophet would not give counsel when he had no directions from the Lord. It is not well violently to oppose the lesser mistakes which unite with men's first convictions; we cannot bring men forward any faster than the Lord prepares them to receive instruction. Yet as to us, if, in covenanting with God, we desire to reserve any known sin, to continue to indulge ourselves in it, that is a breach of his covenant. Those who truly hate evil, will make conscience of abstaining from all appearances of evil.

Verses 20-27 Naaman, a Syrian, a courtier, a soldier, had many servants, and we read how wise and good they were. Elisha, a holy prophet, a man of God, has but one servant, and he proves a base liar. The love of money, that root of all evil, was at the bottom of Gehazi's sin. He thought to impose upon the prophet, but soon found that the Spirit of prophecy could not be deceived, and that it was in vain to lie to the Holy Ghost. It is folly to presume upon sin, in hopes of secrecy. When thou goest aside into any by-path, does not thy own conscience go with thee? Does not the eye of God go with thee? He that covers his sin, shall not prosper; particularly, a lying tongue is but for a moment. All the foolish hopes and contrivances of carnal worldlings are open before God. It is not a time to increase our wealth, when we can only do it in such ways as are dishonourable to God and religion, or injurious to others. Gehazi was punished. If he will have Naaman's money, he shall have his disease with it. What was Gehazi profited, though he gained two talents, when thereby he lost his health, his honour, his peace, his service, and, if repentance prevented not, his soul for ever? Let us beware of hypocrisy and covetousness, and dread the curse of spiritual leprosy remaining on our souls.

Chapter Summary

INTRODUCTION TO 2 KINGS 5

This chapter gives an account of the leprosy of Naaman the Syrian, and of the cure of it by Elisha; how he came to hear of him, and the recommendation he had from the king of Syria to the king of Israel, 2Ki 5:1-8, who, coming to Elisha's house, was ordered to dip himself seven times in Jordan, which made him depart in wrath; but one of his servants persuaded him to do it, and he did, and was cured, 2Ki 5:9-14, upon which he returned to Elisha, and offered him a present, which he refused, 2Ki 5:15-19 but Gehazi, his servant, ran after him with a lie in his mouth, and obtained it, and returned to his master with another, for which he was smitten with the leprosy of Naaman, 2Ki 5:20-27.